Εν μέσω εορταστικής περιόδου και καθώς πλησιάζει το τέλος του χρόνου, η εποχή επιτάσσει εορταστικές αναγνωστικές προτάσεις. Προσωπικά επέλεξα φέτος δύο κλασικά βιβλία. Το καθένα με το δικό του, εντελώς ιδιαίτερο τρόπο ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση για τον εαυτό και τη θέση του προσώπου στον κόσμο, θέτοντας καίρια ζητήματα για τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας στην οποία ζουν ή μπορούν να ζήσουν τα άτομα. Το καθένα από τα δύο βιβλία (ένα ξενόγλωσσο και ένα ελληνικό) έχουν γράψει την δική τους σημαντική πορεία στον χώρο των εκδόσεων, το ένα παραμένοντας μια σταθερή και διαχρονική αξία και το άλλο κάνοντας μια αιφνιδιαστική «επιστροφή» και απαιτώντας το χώρο που του αξίζει στις συζητήσεις.
Περπατώ για πρώτη φορά με μια δική μου πλεόν αναλογική φωτογραφική μηχανή στα χέρια. Οι τελευταίες μέρες του Νοέμβρη είναι κρύες, καθαρές και ηλιόλουστες. Στην οδό Ασκληπιού, στους μεγάλους, άτσαλα τοποθετημένους πάγκους των παλαιοβιβλιοπωλείων, μερικά χέρια περιεργάζονται τα κάθε λογής στιβαγμένα βιβλία. Κάποια από αυτά τα χέρια ανήκουν σε ανθρώπους ηλικιωμένους, άλλα σε νεότερους. Ανθρώπους ψηλούς, ανθρώπους μικρόσωμους, βιαστικούς και υπομονετικούς. Ύστερα, κάποια στιγμή όλοι συνεχίζουν τον δρόμο τους και τα βιβλία μένουν εκεί μόνα τους, ακίνητα, σχεδόν σαν να περιμένουν κάτι ή κάποιον. Λίγο πιο κάτω, μια άλλη σκηνή του Αθηναϊκού αστικού τοπίου... Αυτή τη φορά, οι άνθρωποι περπατούν σε σειρά. Ο ένας βαδίζει πίσω από τον άλλον. Τα πεζοδρόμια είναι πολύ στενά για οτιδήποτε διαφορετικό. Μια προσεκτικότερη ματιά και σχεδόν ολόκληρη η ανθρωπότητα βρισκόταν στη σειρά εκείνη. Διαφορετικές καταγωγές, ηλικίες, σκέψεις, ιστορίες, συναισθήματα...Όλα αυτά βάδιζαν στην ίδια γραμμή προς αλλιώτικους ή ίσως και κοινούς προορισμούς.
So Am I: Σημείωμα για το μυθιστόρημα «Με κλειστά τα μάτια» της Αγγελικής Δαρλάση και τις εκδόσεις Μεταίχμιο, μια ιστορία για την ψυχή τούτου εδώ του κόσμου.
