Serial Killers

Σε γενικές γραμμές θεωρώ τη φετινή χρονιά παντοδύναμη. Αυτό δυσκόλεψε τη δημιουργία της λίστας, καθώς αναγκάζεσαι να χωρέσεις τα πραγματικά κορυφαία γνωρίζοντας πως το tricky part είναι να τα ιεραρχήσεις. Πράγματι, η απόσταση από το νούμερο δέκα ως την κορυφή είναι πολύ μικρή. Το “Westworld” με ξετρέλανε και ίσα που κατάφερε να βρεθεί στη λίστα, τελευταίο και καταϊδρωμένο. Φανταστείτε τι συμβαίνει με τα υπόλοιπα σόου… 

Απαραίτητες σημείωσεις…
Ίσως υπάρχει χώρος στη λίστα για τα “The Missing”, “The Young Pope”, “The Night Of”, “The Affair”, “Rectify”, “Ash vs Evil Dead” αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβα να τα δω.
Οι 5 σειρές που έφαγαν πάγκο και για πολύ λίγο δεν χώρεσαν στη λίστα: “Mr. Robot”, “Preacher”, “Silicon Valley”, “House of Cards”, “Vikings”.
Σίγουρα η λίστα δεν χωρά “Game of Thrones”, “The Walking Dead” και γενικά οποιοδήποτε σόου που προσπαθεί (και καταφέρνει) να κοροϊδέψει τον θεατή.

Ξεκινάμε λοιπόν… 

Η πιο hot σειρά αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση κατορθώνει να εντυπωσιάσει. Το τηλεοπτικό κοινό φαίνεται να λατρεύει τη μίξη γουέστερν και επιστημονικής φαντασίας όπου το mindfuck στοιχείο βασιλεύει. Κάθε επεισόδιο βλέπεται με ανυπομονησία καθώς το νήμα του μυστηρίου ξετυλίγεται. Αν συνεχίσει στον ίδιο τόνο και δώσει μεγαλύτερο βάθος στους χαρακτήρες του, του χρόνου θα βρίσκεται ψηλότερα στη λίστα.

Το δικαστικό δράμα στα καλύτερα του. Η μόνη σειρά της λίστας που ίσως αξίζει να δεις μόνο και μόνο για τις καταπληκτικές ερμηνείες. Σίγουρα η τραγική υπόθεση παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, ιδιαίτερα για κάποιον που δεν γνωρίζει τα πραγματικά γεγονότα. Σε κάθε περίπτωση, τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται σίγουρο. Πολλές φορές θα αμφιταλαντευτείς σχετικά με την ενοχή ή την αθωότητα του πρωταγωνιστή.

Η ιστορία του Pablo Escobar ολοκληρώθηκε. Με ικανοποίησε και με πόρωσε. Σε σημεία ήταν εκρηκτική και γεμάτη αγωνία. Το σόου αποτελεί λίρα εκατό για το Netflix και αναγκάζει τον θεατή να «καταβροχθίζει» το ένα επεισόδιο μετά το άλλο. Το φινάλε της ιστορίας του μεγαλύτερου ναρκοβαρόνου συναρπάζει. Έχει ανανεωθεί ήδη για 3η και 4η σεζόν όπου το ενδιαφέρον θα μετατοπιστεί στο καρτέλ του Κάλι. Αναμένουμε…

Ο τιτάνας της κωμωδίας Louis C.K. δημιουργεί, γράφει και πρωταγωνιστεί σε μια τραγωδία. Ο ίδιος χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη για να περιγράψει το δημιούργημά του που καταπιάνεται με θέματα όπως θάνατος, πολιτική, μελαγχολία, χρόνος, οικογένεια. Όλα συμβαίνουν μέσα σε ένα μπαρ. Λίγο γέλιο, μπόλικη στεναχώρια. Πάνω απ’ όλα τροφή για σκέψη.

Η σειρά του Donald Glover με εξέπληξε ευχάριστα. Θίγει πολλά ζητήματα της σύγχρονης κοινωνίας, καταπιάνεται με την καθημερινότητα των Αφροαμερικανών παρουσιάζοντας τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους αλλά και με τους λευκούς, παρουσιάζει μια Αμερική επικίνδυνη και συνάμα αδιάφορη που παλεύει μάταια να αποκτήσει ξανά σωστή πορεία. Το γέλιο και η θλίψη περπατούν χέρι-χέρι υπό τους ήχους της ραπ σκηνής. Διαμάντι.

Η σταθερά της λίστας. Από τη δεύτερη σεζόν και μετά βρίσκεται πάντα στην πεντάδα μου. Επιδεικνύει αξιοθαύμαστη συνέπεια και κατορθώνει να διαπρέψει στο storytelling κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Αν δεν χαλάσει η μαγιά και οι δημιουργοί δώσουν εκρηκτικό τόνο στην αφήγηση, θα πιάσει ταβάνι.

Ο αγαπημένος δικηγόρος της τηλεόρασης επιστρέφει δυναμικά. Οι δημιουργοί του “Breaking Bad” συνεχίζουν να εξερευνούν την ιστορία του με τρόπο απολαυστικό. Αυτή η προ- «criminal lawyer» εποχή συναρπάζει: τα μετέωρα βήματα του Jimmy, οι δυσκολίες του επαγγέλματος, τα ρίσκα που παίρνει με μεγάλη συχνότητα και αφορούν όλες τις εκφάνσεις του βίου του. Το σημαντικότερο: η σειρά πατάει στο BB και καταφέρνει να σταθεί μόνη της, δίχως δάνεια και ευκολίες που να θυμίζουν το θρυλικό δημιούργημα. Η δεύτερη σεζόν επιβεβαιώνει ακόμη περισσότερο το παραπάνω.

Το τηλεοπτικό hit της χρονιάς. Η σειρά που αγαπήθηκε από το ξεκίνημα της όσο λίγες. Νοσταλγία, μυστήριο, μουσικάρα, δεκαετία του ’70, Eleven. Μεγαλύτερο ατού της το ότι τη βλέπεις και θέλεις να ξαναγίνεις παιδί. 

Η καλύτερη σεζόν έμελε να είναι και η τελευταία. Πληροφορηθήκαμε για το τέλος της σειράς από τον δημιουργό της μόλις ένα επεισόδιο πριν το τέλος. Πριν μάθω τα δυσάρεστα αυτά νέα, είχα σκεφτεί πολλές φορές ότι βγάζουν το ένα καλύτερο επεισόδιο μετά το άλλο, σαν να πρόκειται να έρθει το τέλος. Τίποτα δεν είναι τυχαίο λοιπόν. Όλα κορυφώνονται με πειστικό τρόπο και αυτό που μένει είναι το δέσιμο του θεατή με τους χαρακτήρες. Αξεπέραστη Eva Green.

Επικό, μεγαλειώδες, συγκλονιστικό. Το σενάριο, η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες, τα τοπία, το time-travel, η δράση, οι διάλογοι, οι υπαρξιακές ανησυχίες, οι συναισθηματικοί προβληματισμοί, τα «άρρωστα» plot-twists, το ότι φάγαμε όλα τα νύχια μας μέχρι τον αγκώνα, το ασταμάτητο κλάμα στο φινάλε… Όλα παίρνουν άριστα. Από άποψη μεγέθους αποτελεί τον διάδοχο του “Breaking Bad”.