45 Years, του Andrew Haigh
Γούστα, προτιμήσεις, συνήθειες, η ρέμβη των γηρατειών, ο σκύλος τους. Ώσπου κάποιες θύμησες από το παρελθόν επιστρέφουν από το πουθενά με τρόπο ουρανοκατέβατο. Θύμησες που έχουν μείνει κυριολεκτικά αναλλοίωτες στον πάγο, σε ένα έξοχο συμβολισμό. Τώρα λοιπόν που ο πάγος έλιωσε, ζωντανεύει ένα παρελθόν που μέχρι πριν λίγα λεπτά έστεκε σε απόσταση ασφαλείας. Ταριχευμένο, μακρινό και διόλου επικίνδυνο.
Όχι, δεν πρόκειται για κάποιο κολοσσιαίο θαμμένο μυστικό ή μία κρυφή ζωή που ποτέ δεν βγήκε στο φως, μην πάει εκεί το μυαλό σας. Είναι κάτι πολύ πιο βαρύ και συνταρακτικό. Είναι η αμφιβολία. Το ψυχολογικό αγκάθι ότι τίποτα δεν είναι όπως φαινόταν και διατεινόταν επί τόσα χρόνια. Ξάφνου, το βλέμμα από τρυφερό θα γίνει πικραμένο. Ξάφνου, οι εορτασμοί κι οι ετοιμασίες μοιάζουν ένα κούφιο κέλυφος που καλλωπίζει τον πιο μεγάλο φόβο. Ότι τα δεδομένα μιας ολάκερης ζωής έχουν πάει στράφι. Ότι η μοναξιά κι η απόσταση ήταν πάντα εκεί, απλώς είχαν καμουφλαριστεί. Ξάφνου, οι στίχοι του τραγουδιού που υποτίθεται ότι συμπυκνώνει σχεδόν μισό αιώνα έρωτα αποκτούν ένα νόημα σχεδόν τρομακτικό. They said someday you’ll find all who love are blind / When your heart’s on fire / You must realize, smoke gets in your eyes. Ναι, πολλές φορές δεν βλέπουμε επειδή δεν θέλουμε να δούμε. Καπνός θολώνει τα μάτια μας και δεν βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας.
Ο Άντριου Χέι φτιάχνει μια ταινία που αγκαλιάζει με αυταπάρνηση όλα τα μικρά και αδιόρατα. Τα ανείπωτα, τις μικρές δόσεις από τίποτα που εν τέλει περιέχουν όλο το ζουμί της ζωής. Μια ταινία που δεν έχει ανάγκη από κανένα διάκοσμο και καμία βροντερή φανφάρα για να χτίσει τον κορμό της. Διότι αγγίζει με τόση απαλότητα αυτά που πραγματεύεται, που κατορθώνει να απαλύνει μέχρι και τον χειροπιαστό πόνο που αποπνέει. Ο Χέι αφηγείται με άνεση και λαχτάρα ταυτόχρονα, μας βυθίζει σε μία απλότητα που είναι δυσεύρετη και πολύτιμη. Μέσα από μια κινηματογράφηση που μετατρέπει την έννοια της ανάμνησης σε κινητήριο μοχλό. Που αναμοχλεύει και ανασκοπεί, αμφιβάλλει και πληγώνεται στους διαδρόμους του χρόνου. Που συλλαμβάνει όλες εκείνες τις μικρές στιγμές που οικοδομούν τις γέφυρες μεταξύ δύο ανθρώπων κι όλες εκείνες που τις διαλύουν. Που αποπνέει τον βαθύ φόβο της μοναξιάς και τον ακόμη βαθύτερο τρόμο της αβεβαιότητας, που συντροφεύει τα πάντα και δια παντός. Ίσως και να μην μαθαίνουμε ποτέ αληθινά τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν, ίσως και να είμαστε άγνωστοι ακόμη και με την ίδια μας τη ζωή…
Τα 45 χρόνια πετυχαίνουν όλα τα παραπάνω και με το παραπάνω χάρη σε δύο υπέροχους ηθοποιούς, που δίνουν πνοή και όγκο σε όλες αυτές τις λεπτές αποχρώσεις. Η Σάρλοτ Ράμπλινγκ, στυλωμένη και συντετριμμένη ταυτόχρονα, σε μία ερμηνεία στα όρια της μέθεξης. Μικρά βλέμματα, παύσεις, καθημερινές κινήσεις που αποκτούν νέο νόημα, δισταγμοί, μια ματιά που σκοτεινιάζει απότομα σαν ολική έκλειψη ηλίου. Μια γυναίκα με στεντόρεια θλίψη, πνιγμένη υπό το βάρος των δεύτερων σκέψεων και της πίκρας. Πλάι της ο Τομ Κόρτνι, σε ένα tour de force συγκινητικών αδυναμιών. Ανήμπορος να εκφράσει τα όσα τον βαραίνουν, ανίκανος να αντιληφθεί τον βουβό πόνο της συντρόφου του, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να συγχυστεί και να συγκινηθεί με την ολοψυχία ενός μικρού παιδιού. Καθ’ οδόν προς ένα φινάλε σπάνιας χαμηλόφωνης μεγαλοπρέπειας. Ένα φινάλε που κουβαλά μέσα του τόσο τις χαρές και τα κρίματα μιας ολάκερης ζωής όσο και την ολική κατάρρευση που μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε τυχαίο δευτερόλεπτο. Ο μόχθος της ανηφόρας κι ο ίλιγγος του γρεμοτσακίσματος μαζί.
45 Years, του Andrew Haigh (2015)
Διάρκεια: 95 λεπτά
Είδος: Drama, Romance
*Aναδημοσίευση από το cinedogs.gr, κινηματογραφικό συνεργάτη του Artcore magazine
