Serial Killers

Γνωρίζουμε αρκετά για τον Saul Goodman αλλά τίποτα για τον James McGill. Έχουμε να κάνουμε με πρίκουελ του BB. Ο Saul στα πρώτα του βήματα είναι ο McGill. Παρακολουθούμε την προσπάθεια του να ασκήσει την τέχνη της δικηγορίας. Είναι μικρός και ασήμαντος. Κυνηγά τις υποθέσεις και τους πελάτες με σκυλίσια επιμονή. Οι δυσκολίες είναι μεγάλες και το κουράγιο του αξιοθαύμαστο. Δεν το βάζει με τίποτα κάτω και εξακολουθεί να πιστεύει στο όνειρο του. Ακόμη, μια κλασική προβληματική που παρουσιάζει η σειρά είναι τα όρια μέσα στα οποία κινούνται οι χαρακτήρες και ιδιαίτερα ο συμπαθέστατος δικηγόρος. Στο “Breaking Bad” νομίζαμε ότι παρακολουθούσαμε τα όρια ενός ανθρώπου που πράττει όπως πράττει, επειδή οι καταστάσεις τον ωθούν σε αυτή την κατεύθυνση. Στο “Better Call Saul”, όντως παρακολουθούμε το που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος και ποια όρια θα ξεπεράσει, όντας στριμωγμένος απ’ τις δυσχερείς συνθήκες. Το ξεκίνημα του Saul λοιπόν και η πορεία του μέχρι να γίνει “criminal lawyer” έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Ειδική μνεία στον Bob Odenkirk που ενσαρκώνει απίθανα τον ΜcGill και δείχνει ότι αυτός είναι πιθανότατα ο ρόλος της ζωής του.

 Προφανώς και η σειρά έχει το ίδιο DNA με το “Breaking Bad”, αλλά αποτελεί μια ξεχωριστή οντότητα. Η αύρα του BB είναι παρούσα, το ίδιο και οι αναφορές στην αγαπημένη μας σειρά (υπάρχουν σχεδόν σε κάθε επεισόδιο και θα χαμογελάσετε νοσταλγικά όταν τις εντοπίσετε). Η φιλοσοφία του “Better Call Saul” όμως είναι αυτή που το διαφοροποιεί. Δεν προσπαθεί να αντιγράψει σε τίποτα το BB. Έχει το δικό του στόρι, τις δικές του προβληματικές και διαφοροποιείται πλήρως απ’ το πρώτο αριστούργημα του Gilligan. Τα spinoff συνήθως αποτυγχάνουν, επειδή πατούν ξεδιάντροπα και δίχως έμπνευση πάνω στο πρωτότυπο. Πόσο όμορφα θα ένιωσαν οι φαν του “Breaking Bad”, όταν είδαν ότι οι συγκεκριμένοι δημιουργοί δεν ακολούθησαν αυτό το μονοπάτι και ξεκίνησαν κάτι φρέσκο, αυθεντικό και σπουδαίο!

Οι καταστάσεις στις οποίες μπλέκεται ο πρωταγωνιστής συχνά είναι κωμικοτραγικές. Στα σκοτεινά σημεία του δράματος το μαύρο χιούμορ κάνει την εμφάνιση του. Έτσι υπάρχει ισορροπία. ενώ ταυτόχρονα τα δυο αυτά στοιχεία μπλέκονται μεταξύ τους. Γελάς με το δράμα που διακωμωδείται και συγκινείσαι με το χιούμορ που δραματοποιείται. Δεν είναι απαραίτητο όμως τα παραπάνω να διαπλέκονται μεταξύ τους. Πολλές φορές εντοπίζουμε μονάχα το ένα απ’ τα δυο στοιχεία. Όλα αυτά εξαρτώνται από τον τόνο που οι δημιουργοί και ο σκηνοθέτης θέλουν να δώσουν. 

 Οι υπόλοιποι χαρακτήρες έχουν επίσης ενδιαφέρον και υπηρετούν κάποιο σκοπό. Δεν είναι σε καμία περίπτωση χάρτινοι. Δεν υπάρχει το σενάριο του να μη νοιάζεσαι για την πορεία και την εξέλιξή τους. Η έμφαση όμως δίνεται δικαιολογημένα στον Mike. Χαρακτήρας λατρεία για τους φαν του “Breaking Bad”. Έφυγε από τη σειρά θυμίζοντας μας πόσο larger than life είναι, καθώς είπε στον Walter το επικό “shut the fuck up and let me die in peace”, με το οποίο έφτυσε κατάμουτρα το θάνατο. Παρακολουθούμε λοιπόν τα πρώτα του βήματα και αδημονούμε να μάθουμε την πορεία του μέχρι τα γεγονότα του “Breaking Bad”. Η παρουσία του Mike δίνει ξεχωριστό τόνο στη σειρά. Δεν είναι τυχαίο, ότι το επεισόδιο που είναι αφιερωμένο σε αυτόν, έκανε την μεγαλύτερη αίσθηση.

 Όλα αυτά αποτελούν άλλον ένα βαρβάτο λόγο για να δεις τη σειρά. Μιλάμε για τους δημιουργούς του “Breaking Bad” άλλωστε. Δεν γίνεται τα παραπάνω να μην είναι προσεγμένα μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Για την πλοκή τα είπαμε παραπάνω. Η φωτογραφία της σειράς είναι εξαιρετική και συνδυάζεται όμορφα με τα γεμάτο γωνίες πλάνα. Η μουσική δίνει ξεχωριστό τόνο όπου χρειάζεται και οι διάλογοι αποτελούν μάθημα για όσους επιθυμούν να κάνουν μια σειρά επιπέδου. Αν βάλεις όλα τα παραπάνω στο μίξερ θα συνειδητοποιήσεις κάτι πολύ απλό αλλά εξαιρετικά σημαντικό: 

Η σειρά έχει τη δική της ταυτότητα. Δεν υπάρχει δυσκολότερο πράγμα απ’ το να δημιουργήσεις κάτι αυθεντικό που θέτει τους δικούς του κανόνες. Ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή που κυριαρχεί το ριμέικ και το αναμάσημα. Ο Gilligan και ο Gould τα κατάφεραν με το παραπάνω. Γράφουν τηλεοπτική ιστορία παράγοντας το ένα αριστούργημα μετά το άλλο. Τι παραπάνω να ζητήσουμε;