Auditorium

Στα μάτια μου, κάποιοι μουσικοί μοιάζουν με τον Μικρό Πρίγκηπα του Antoine de Saint-Exupéry. Στη δημιουργική τους πορεία, έχουν εξερευνήσει διάφορους «ήχους–πλανήτες» ή είναι διατεθειμένοι να τους γνωρίσουν και, μέσα από τις εμπειρίες που αποκτούν, συνθέτουν το παρόν της μουσικής τους. Τέτοια περίπτωση είναι και η May Roosevelt.

Αν, λοιπόν, οι μουσικές γνώσεις που έχει αποκτήσει μέχρι σήμερα είναι η δικιά της αλεπού, που την συμβουλεύει ότι: «μόνο με την καρδιά μπορείς να δεις καθαρά, αφού η ουσία είναι αόρατη στα μάτια», τότε μέσα στο “Junea” η May βιώνει την πιο αποκαλυπτική στιγμή της και μας την μεταδίδει.

Θα μπορούσε άνετα να δημιουργήσει έναν δίσκο που θα βασιζόταν στην προσωπική της αγάπη: το theremin. Θα έκανε τις συνθέσεις ν’ ακούγονται όμορφες και ζωντανές, αλλά η επιθυμία της να προχωρήσει σ’ ένα πιο ηλεκτρονικό συνδυαστικό σύνολο τις κάνει ν’ ακούγονται επιπλέον αποκαλυπτικές. Καταλαβαίνω ότι ο όρος «αποκαλυπτικός» παραπέμπει περισσότερο σε κάτι σπάνιο, που μπορεί να ταράξει τη μουσική κοινότητα. Δεν είναι, όμως, απαραίτητο να περιμένουμε να συμβεί κάτι τέτοιο για να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον χαρακτηρισμό. Ακόμα και μερικά δεύτερα, όπως στο τέλος του “Air” ή σε όλη τη διάρκεια του “Tides” και του χιτ “Ta”, είναι αρκετά για να χαρίσουν στον ακροατή ένα νέο ορίζοντα. Ό,τι δηλαδή συνέβη και σε μένα.

Οι συνθέσεις του “Junea” δεν είναι περίπλοκες ούτε αινιγματικές. Με την απλότητά τους, σου δημιουργούν συνειρμούς και τη σκέψη πως η συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα θα μπορούσε να απογειώσει τραγούδια ή και δίσκους άλλων μουσικών στον πειραματικό χώρο. Βέβαια, μέχρι να γίνει κάτι τέτοιο (που το ευχόμαστε), μπορούμε να αφήσουμε αυτά τα τραγούδια να μας παρασύρουν βαθιά μέσα στον ηλεκτρονικό–ψηφιακό και προσωπικό της κόσμο.

ΑΚΟΥΣΕ:
https://mayroosevelt-innerear.bandcamp.com/