Η Preservation Hall Jazz Band κυκλοφορεί νέο album και η Νέα Ορλεάνη βράζει
Ο Ben Jaffe είναι ένας ήρωας. Όχι από εκείνους τους ήρωες που κάνουν κάτι καταπληκτικό εκεί που κανείς δεν το περιμένει, αλλά από το σινάφι εκείνων που ήρθαν στη Γη για ένα συγκεκριμένο σκοπό και ζουν μονάχα για να τον εκπληρώσουν. Ο τύπος είναι σαν τον βράχο στο ποτάμι, αμετακίνητος και πεισματάρης. Ίσως επειδή έχει την καλύτερη δουλειά του κόσμου.
Πίσω στο 1961 οι γονείς του Ben νοίκιασαν μια γκαλερί φωτογραφίας στη φτωχή συνοικία της Νέας Ορλεάνης με σκοπό να προσδώσουν ένα νέο χαρακτήρα στο μέρος που μέχρι τότε συγκεντρώνονταν οι καλλιτέχνες, οι ποιητές, οι φωτογράφοι και εν πολλοίς η δημιουργική ιντελιγκέντσια της περιοχής. Ο πατέρας του έπαιζε τούμπα σε marching band και η μουσική ταυτότητα του νεοσύστατου Preservation Hall προέκυψε μάλλον ως φυσικό επακόλουθο. Από τότε και χωρίς καμία διακοπή η jazz και η soul έχουν βρει ένα καταφύγιο στην πόλη που γεννήθηκαν. Εκεί καταργήθηκε για πρώτη φορά και επί της ουσίας ο φυλετικός διαχωρισμός, αφού στη σκηνή αυτή ο κ. Jaffe αγνόησε τον νόμο που απαγόρευε σε λευκούς και μαύρους να παίζουν μουσική μαζί. Πως θα μπορούσε ο μικρός Ben να μην ακολουθήσει αυτήν την κληρονομιά;
Το κοντραμπάσο ήταν το όργανο που κατέκτησε τη δική του καρδιά και το να συσταθεί μια σταθερή ορχήστρα ήταν το επόμενο βήμα. Η Preservation Hall Jazz Band αποτελείται από μουσικούς της περιοχής, από ανθρώπους που θεωρούν παράσημο στο πέτο να κατάγονται από οικογένειες μουσικών και όσο περισσότερες γενιές πίσω πηγαίνει αυτή η παράδοση, τόσο βαρύτερο είναι το πέτο αυτό. Αποτελούν τον κορμό κάθε φορά που κάποιος guest φιλοξενείται στη σκηνή τους, έχουν τις δικές τους βραδιές και φυσικά ηχογραφούν και albums.
Φέτος ήταν η σειρά του “So It Is” να μας δείξει τη δημιουργική πορεία της μπάντας και κάπου εδώ ο σκοπός του εν λόγω review γίνεται λίγο άχαρος. Όχι ότι κάτι δεν πάει καλά, ή ότι ο δίσκος χωλαίνει, όλα κυλούν εξαιρετικά και εγώ περνάω υπέροχα γράφοντας αυτές τις γραμμές. Γεννιούνται όμως μερικές απορίες. Συνεχίζοντας μια παράδοση 100 ετών και μένοντας πιστός στις νόρμες αυτής της μουσικής, πόσο πρωτότυπος μπορείς να είσαι; Πόση ουσιαστική διαφορά μπορεί να έχει ένας καινούργιος δίσκος jazz της Νέας Ορλεάνης από τον προηγούμενο, εφόσον δύσκολα θα υπάρξει κάποια ρηξικέλευθη πρόσμιξη;
Σε πρώτο επίπεδο, όχι πολύ. Η αλήθεια είναι πως και σε αυτό το album τα οργιώδη πνευστά είναι πρωταγωνιστές, ο φυσικός ήχος των τυμπάνων μαρτυρά δυναμικές και αφοσίωση, τα έγχορδα αναλαμβάνουν να οδηγήσουν τη μελωδία στα σημεία που τους αναλογούν και δεν υπάρχει λόγος να αρνηθούμε ότι όλα αυτά τα έχουμε ξανακούσει. Πρέπει να φτάσουμε στο δεύτερο επίπεδο κατανόησης για να μπορέσουμε να δούμε πιο καθαρά.
Το θέμα δεν είναι τόσο το τι παίζεται, αλλά ο τρόπος με τον οποίο εκτελείται. Αυτό που αλλάζει από δίσκο σε δίσκο είναι τα χρόνια στην πλάτη της ορχήστρας που ενισχύουν το vintage άρωμα της jazz που δεν έχει ανάγκη την ανανέωση και την εξέλιξη, όπως τα υπόλοιπα είδη μουσικής. Το κρασί του 2015 είναι πολύ διαφορετικό από το αντίστοιχο του 1983, παρόλο που βγήκαν από το ίδιο αμπέλι και συγχωρήστε μου το κλισέ του παραδείγματος, όμως κάποτε δεν πρέπει να σταματήσει αυτή η απαξιωτική λογική του «γέρασες, σταμάτα και κάτσε σπίτι σου, μουσικέ του πάλαι ποτέ;» Δε θα κάτσει σπίτι του, θα κάνει αυτό που θέλει και όποιος διαφωνεί να στρέψει αλλού τα αυτιά του.
Η Preservation Hall Jazz Band αποφάσισε να κυκλοφορήσει έναν καινούριο δίσκο jazz το 2017, που σίγουρα θα μπορούσε να τον είχε ηχογραφησει και το 1982. Αν αυτό ακούγεται σε κάποιον παλιακό, βαρετό, βαρύ και αχρείαστο, ας δοκιμάσει να μείνει ακίνητος στη διάρκεια του παρακάτω κλιπ. Ούτε δεμένος στην καρέκλα δε θα μπορούσε...
