Auditorium

Έχουν περάσει πάνω από 2 δεκαετίες από την πρώτη του μουσική δουλειά ως μέλος των Τhe Poems. Και η επτάιντση εκείνη κυκλοφορία, σε σχέση με αυτόν τον δίσκο, φαίνεται σαν να δημιουργήθηκε από έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο. Από το πρώτο κιόλας καθηλωτικό κομμάτι του “Tell Me The Name”, η γνωριμία με τον δίσκο είναι ακαριαία και μη αναστρέψιμη. Η διακριτική του πολυπλοκότητα και η βαριά του ατμόσφαιρα αντικατοπτρίζεται στους χτύπους του μπάσου, δημιουργώντας δυστοπικές μετά-αποκαλυπτικές αισθήσεις φουτουριστικού κινηματογραφικού score, όμοια με εκείνα της εποχής του, χωρίς όμως την ενοχή της αθωότητας από την οποία διακατέχονταν.


Με αναγνωρίσιμους industrial ρυθμικούς ήχους, το album προχωράει σε ευθείες αποφεύγοντας τις κοιλιές ή τους κύκλους. Με το υπνωτικό “This Is What It's Like”, ο ακροατής συναντά το υποσυνείδητο του McDowall, ταξιδεύοντας στον κόσμο του δημιουργού του μέσα από ηχητικές ψευδαισθήσεις. Το “Unnatural Channel”, χωρισμένο σε 2 parts, μας δίνει την κατάλληλη δόση από Field Recordings έξυπνα και μοναδικά ισορροπημένα με τους αναλογικούς θορύβους που συνοδεύουν αμφότερα τα μέρη, καταλήγοντας στο “Unshield”, που αποτελεί ίσως την πιο ενδιαφέρουσα κατακλείδα δίσκου που έχω ακούσει, με την avant-garde φωνή της Roxy Farman των Wetware από το Brooklyn να δένει τη φρενήρη ατμόσφαιρα και να την εκτοξεύει σε εκστατικό ηχητικό πανδαιμόνιο.

Είναι σίγουρα ο καλύτερος δίσκος της πειραματικής σκηνής για φέτος (τουλάχιστον μέχρι στιγμής). Ο Drew δεν αφήνει υπόνοιες για ελαφρούς πειραματισμούς, αλλά σου δίνει να καταλάβεις άμεσα, μέσα από τη δεμένη αισθητική του, πως κάθε τι εκεί μέσα είναι αποτέλεσμα μελέτης και σταθερής πορείας. Κυκλοφορεί σε κλασικό ή χρωματιστό βινύλιο.

ΆΚΟΥΣΕ:
https://drewmcdowall.bandcamp.com/album/unnatural-channel