Auditorium

Οι ΜΟΝΟ είναι μια μπάντα που θα μπορούσε ν’ αποτελεί μια κατηγορία από μόνη της. Κάθε δίσκος τους είναι ένα μουσικό ταξίδι στα μέρη που μεγάλωσαν, το οποίο δείχνει ότι δεν υπάρχει επιστροφή. Μπορεί, όμως, κάποια στιγμή να έρθει το τέλος. Η γέννηση, ο θάνατος και όλα όσα ρέουν ενδιάμεσα είναι τα ποιητικά τους απομνημονεύματα∙ αντί για στίχους με ομοιοκαταληξία, έχουν εκατομμύρια νότες ν’ αφυπνίζουν τις χορδές, τα δέρματα και τα πετάλια τους. 

Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι κάθε νέος δίσκος είναι μια πρόκληση, μια προσπάθεια να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Δεν μπορώ να φανταστώ μέχρι πού μπορούν να φτάσουν για να γίνει αυτό που επιθυμούν, αλλά με το “Requiem for Hell” σίγουρα προσπαθούν να υπερβούν τον διπλό δίσκο του ‘12. Αν θα το καταφέρουν τελικά, μονάχα ο χρόνος θα το δείξει, αφού για την ώρα φαίνεται να βρίσκονται στα επίπεδα του “The Last Dawn”. 

Από τη μία, μπορούν να συνθέσουν μια εύκολη για τα δεδομένα τους σύνθεση, σαν το “Ely’s Heartbeat”, γαληνεύοντας ωστόσο την ψυχή σαν να πρόκειται για την πρώτη σύνθεση της καριέρας τους. Από την άλλη, προβαίνουν σε μακροσκελή δημιουργήματα, βασικό μοτίβο των οποίων είναι η επανάληψη, η οποία δεν προκαλεί ζάλη στον ακροατή, αλλά τον κάνει να προσμένει τα επόμενα δεύτερα, μέχρι οι Ιάπωνες να φτάσουν στο αποκορύφωμα. Εκεί, το postrockτους μετουσιώνεται σ’ ένα ατέλειωτο shoegazing παραλήρημα. Αν άλλες μπάντες προσπαθούν μέσα από τα soloτους να κάνουν τις κιθάρες τους να ξεπεράσουν τα όριά τους, οι ΜΟΝΟ χρειάζονται απλώς ένα σύνολο πεταλιών, για να τις γονατίσουν με το πνεύμα τους. 

Πέρα από τις μουσικά ταξιδιάρικες περιπλανήσεις που προκαλούν οι συνθέσεις τους, ένα ακόμη βασικό χαρακτηριστικό τους είναι η αίσθηση ότι τα τραγούδια τους αποτελούν κινούμενες εικόνες. Είτε πρόκειται για τον αέρα που κάνει τις καλαμιές να σφυρίζουν, είτε για μια μικρή ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο πρόσωπα, σε κάποιο χωριό στα βουνά της Ιαπωνίας. Εννοείται πως ούτε αυτή τη φορά ξεφεύγουν από αυτό, μόνο που τώρα έκανε την εμφάνισή του το “The Last Scene”. Αυτό το τραγούδι μπορεί, εικονικά και αισθησιακά, να συνδεθεί με την πιο όμορφη και άγρια ανατολή και, από μια άποψη, θα μπορούσε με αυτό ακριβώς να πέσει η αυλαία για τους ΜΟΝΟ ως μπάντα, καθώς είναι ένα από τα ομορφότερα τραγούδια τους. 

Όπως η αγάπη αναγεννάται μέσα απ’ την απώλεια και η πίστη απ’ την απελπισία, έτσι ένας ολόκληρος μικρόκοσμος κορεσμένων συναισθημάτων αναγεννάται από τη μουσική των ΜΟΝΟ. Εκεί χτυπάει και το “Requiem for Hell”, εκεί που υπάρχει μόνο ο Παράδεισος των μουσικών περιπλανήσεων. Εκεί που αρκούν πέντε τραγούδια για να σε μεταφέρουν στα χώματα της Άπω Ανατολής, με μικρές δόσεις από αγγλική κουλτούρα.

ΑΚΟΥΣΕ:
https://monoofjapan.bandcamp.com/album/requiem-for-hell

Requiem for Hell, των MONO (2016)
Μουσικό είδος: Post Rock
Δισκογραφική: Pelagic Records