Auditorium

Ο star του “Never Gonna Give You Up” είναι 50 ετών σήμερα. Ξέρω ότι δεν είναι και τόσο μεγάλος∙ απλώς, το αρχετυπικό smooth dancing βίντεο μιας από τις τεραστιότερες επιτυχίες των 80s μου φαίνεται σαν να γυρίστηκε 2 αιώνες πριν. Τα πάντα έχουν αλλάξει από τότε. Αν μπορέσουμε να ξεκολλήσουμε το ρεφραίν από το μυαλό μας και να σβήσουμε τις εικόνες του απερίγραπτου styling από τη μνήμη μας, είναι προφανές ότι ο νεαρός Rick έχει μια ασυνήθιστα μεστή και μπάσα φωνή, τουλάχιστον για τα pop δεδομένα της εποχής. 

Από τη μια, είναι κρίμα που όλο εκείνο το hype δεν άφησε κανέναν να εκτιμήσει τον καλλιτέχνη, όμως τέτοιος παροξυσμός είναι το όνειρο οποιουδήποτε τραγουδιστή, έτσι δεν είναι; Ο ίδιος ο Rick φαίνεται να το πιστεύει, καθώς ποτέ δεν άφησε να εννοηθεί ότι είναι δυσαρεστημένος με την πορεία της καριέρας του. Η οποία, σήμερα, βρίσκεται απροσδόκητα στο spotlight, χάρη σε μια ξεχωριστή συλλογή τραγουδιών. 

Έχοντας λύσει το οικονομικό του πρόβλημα (ήδη από το 1987, γεγονός που φανερώνει μυαλωμένο παιδί, αφού θα μπορούσε να τα είχε τινάξει όλα στον αέρα) άφησε τη μουσική του να ρολάρει απρόσκοπτα, έκανε οικογένεια και πλέον δηλώνει στο Rolling Stone ότι ονειρεύεται να ανοίξει με τη γυναίκα του ένα εστιατόριο στην Ιταλία, όπου ενίοτε θα μπορεί να τραγουδάει με τον πιανίστα τα βράδια. Ίσως αυτή η νοοτροπία ισορροπημένης καλοζωίας να είναι που δίνει στο “50” την αύρα του μεστού και καλιμπραρισμένου δίσκου, ο οποίος κατάφερε να εντυπωσιάσει το αγγλικό κοινό. 

Και όχι μόνο αυτό. Αλλά κι εμένα που, αν μου έλεγες —5 δευτερόλεπτα πριν πατήσω το play στο Spotify και ξεκινήσουν οι μελαγχολικοί στίχοι “When I was a boy, I saw my daddy crying at the steering wheel, and oh, it made me feel so scared” του “Keep Singing”— ότι ο καινούργιος δίσκος του Rick Astley θα αποτελέσει το soundtrack μιας ολόκληρης εβδομάδας, θα γελούσα στα μούτρα σου. Τελικά, χρειάστηκαν μόνο δυο-τρεις εισαγωγικές γραμμές και η βελούδινη φωνή που ακουγόταν απόμακρη αλλά και γνώριμη, σαν παιδική μνήμη, για να καταλάβω ευθύς ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει εδώ. Όχι με την έννοια ότι βρήκαμε το album που θα αλλάξει τη μουσική ή θα επικρατήσει τη χρονιά αυτή. Περισσότερο με την έννοια ότι έπεσες πάνω σε κάτι που είναι φτιαγμένο με τον σωστό τρόπο, ειλικρινές και γνήσιο, που έχει ως στόχο να μιλήσει σε τύπους σαν κι εσένα, που θεωρείς τα χαρακτηριστικά αυτά αρετές. 

Ο Rick Astley συνέθεσε, έκανε την παραγωγή και έπαιξε όλα τα όργανα σε αυτόν τον δίσκο, τον τιτλοφόρησε σύμφωνα με την ηλικία του, και δεν έχει καμία σημασία αν θα τον θυμόμαστε σε 30 χρόνια από σήμερα. Ξέρεις γιατί; Επειδή θα κάνεις κλικ στο βίντεο εδώ από κάτω και, σε κάτι λιγότερο από 4 λεπτά, θα καταλάβεις όσα κατάλαβα κι εγώ. Παρακαλώ, δεν κάνει τίποτα…