Auditorium

Ίσως είναι προσωπική μου ευαισθησία, όμως με γοητεύει η σεμνότητα της ιδιοφυίας. Ενώ θα θαυμάσω έναν πραγματικά ευφυή άνθρωπο που θα βροντοφωνάξει την ανωτερότητά του, είναι οι ταπεινοί που θα αγγίξουν και την καρδιά μου. Και δεν το εννοώ αυτό υπό το πρίσμα της σεμνοτυφίας ή της εσωστρέφειας. Είναι ακαταμάχητος για μένα κάποιος που μπορεί να περικλείσει τη μαγεία της ιδιαιτερότητάς του σε ένα μικρό κουτάκι δημιουργικότητας. Που έχει την ικανότητα να πει πράγματα που θα σου αλλάξουν τη ζωή, με πέντε απλές κουβέντες. Που θα σου δείξει ότι δεν του είναι καθόλου δύσκολο να στριμώξει τη σοφία μιας ολόκληρης ζωής σε ένα πεντάλεπτο, χαρωπό τραγουδάκι.

Σε αυτό το κείμενο, δε με ενδιαφέρει τόσο η μουσικολογία του πράγματος. Δε νομίζω ότι έχει κάποιο νόημα να αναφερθούμε στο πόσο καλός κιθαρίστας είναι ο Alex Lifeson και το πόσο σημαντική είναι η συμβολή του σε αυτό που αποκαλούμε progressive rock. Είναι δευτερεύον να χαραμίσουμε ψηφιακό μελάνι για την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του Geddy Lee και το groovy τσιμπητό παίξιμό του στο μπάσο. Ούτως ή άλλως, θα ντρεπόμουν να προσπαθήσω να περιγράψω το θηρίο οξυδέρκειας στο οποίο μεταμορφώνεται ο Neil Peart, όταν κάθεται πίσω από τα τύμπανά του. Όπως έχει πει και ένας σοφός συντάκτης παλιότερα, «…το θράσος μου έχει όρια και οι Rush βρίσκονται σαφώς πέρα από αυτά».

Με ενδιαφέρουν όμως τα 40 και πλέον χρόνια καριέρας και το τι σου αφήνουν αυτά. Με ιντρίγκαρε από την πρώτη φορά που διάβασα ότι οι Rush είναι η εξυπνότερη μπάντα του σύμπαντος σε ένα ενθουσιώδες αφιέρωμα και βάλθηκα να διαπιστώσω, αν όντως ισχύει. Ομολογώ ότι μου πήρε περισσότερα χρόνια από ότι υπολόγιζα, ώστε να έρθω σε θέση να είμαι βέβαιος, αλλά πλέον δεν έχω επιχειρήματα για το αντίθετο. Επειδή κανείς δε γράφει έτσι και κανείς δε μπορεί να το μεταμφιέσει τόσο απλά και αποτελεσματικά.

Το “The Spirit Of Radio” μιλάει για τις στιγμές που εκείνο το κομμάτι στο ραδιόφωνο, σου έφτιαχνε τη μέρα. Αν το πετύχαινες τη σωστή στιγμή, η μαγεία (το ‘spirit’ όπως τo βαφτίζουν) αναλάμβανε να σε απογειώσει. Απλό; Ναι, είναι.

”For the spirit ever lingers, undemanding contact in your happy solitude”

Αυτό είναι το spirit, η μαγεία της μουσικής. Ένας μη απαιτητικός σύνδεσμος στην αγαπητή σου απομόνωση.

Το κομμάτι αναλύει το θέμα λίγο περισσότερο. Η εμπορευματοποίηση αυτής της μαγείας, το κατά πόσο τα σύγχρονα μηχανήματα μπορούν να αποδώσουν συναίσθημα, ο βαθμός επιρροής των πωλητών/managers της μουσικής και το εάν επιτρέπουν στον καλλιτέχνη να μη χάσει τον ηθικό του σκοπό. Ναι, όλα αυτά σε ένα τραγουδάκι. 

“Invisible airwaves crackle with life, bright antennae bristle with the energy

Emotional feedback on a timeless wavelength, bearing a gift beyond price, almost free” 

Σκέφτηκες ποτέ τη μουσική σαν κάτι τέτοιο; Αόρατα κύματα ενέργειας; Και όλοι έχουμε ακούσει τη φράση ότι τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν, σωστά; Αυτό περιγράφει. «Συναισθηματική ανατροφοδότηση σε ένα αέναο μήκος κύματος, που φέρει ένα δώρο τόσο ανεκτίμητο, σχεδόν δωρεάν».

Συνεχίζει, εστιάζοντας στον άνθρωπο και την εμπορική διαδικασία, όπου είναι πολύ εύκολο να χάσει κάποιος τον δρόμο του: 

“One likes to believe in the freedom of music,

but glittering prizes and endless compromises,

shatter the illusion of integrity”. 

Μισό λεπτό εδώ. «…αλλά απαστράπτοντα βραβεία και ατελείωτοι συμβιβασμοί, θρυμματίζουν την ψευδαίσθηση της ακεραιότητας»;

ΜΑ, ΠΟΙΟΣ ΓΡΑΦΕΙ ΕΤΣΙ;

Η απάντηση είναι απλή. Κανένας, και ποτέ. Μεγαλόστομες φανφάρες έχουμε συναντήσει πολλές φορές. Αλλά λόγια σαν αυτά, επενδεδυμένα με μουσική σαν αυτή, για μένα προσωπικά είναι σαν να πατάς το σωστό κουμπί ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα.

Ένα κουμπί που μου θυμίζει την κατωτερότητά μου. Έγραψα σχεδόν 700 περιττά αναλυτικές λέξεις για να αποτύχω να αποδώσω επαρκώς το νόημα αυτού που συμβαίνει στο παρακάτω 5λεπτο clip μουσικής.

Ηττήθηκα και για κάποιο μυστήριο λόγο, νιώθω υπέροχα…