The Lobster, του Γιώργου Λάνθιμου: Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη
Μετά απο μια τρομερή φεστιβαλική πορεία και πολλά και σημαντικά βραβεία το ¨The Lobster¨ κυκλοφόρησε επιτέλους και στην Ελλάδα, κόβοντας μάλιστα στις πρώτες μέρες προβολής του αξιοσημείωτο αριθμό εισιτηρίων, δίνοντας μια, έστω προσωρινή, ανάσα στις παρακμάζουσες οικονομικά ελληνικές αίθουσες.
Αν μπορεί να πεί κανείς κάτι για αυτή τη νέα, αινιγματική δουλειά του Λάνθιμου, είναι ότι πρόκειται για κάτι που κανείς δεν έχει ξαναδεί. Ένα σινεμά νέο, φρέσκο που σφύζει απο ιδέες και πανέξυπνα ευρήματα. Χαρακτηριστικό που συνοδεύει την ταινία και της αποδίδεται ως το σημαντικότερο ατού της τόσο απο τους φάν όσο και απο αυτούς που δεν βρίσκουν ιδιαίτερη ουσία στο τελευταίο πόνημα του Λάνθιμου.
Ταινία ανοικτή σε πολλές και διαφορετικές αναγνώσεις, ψυχαναλυτικές ερμηνείες και αναλύσεις για την σχέση του ανθρώπου με την εξουσία, τις στεροτυπικές ανθρώπινες σχέσεις και για όσους δεν χωράνε σε προκαθορισμένες και αυστηρές κοινωνικές φόρμες. Για την γελοιότητα και τη γύμνια μιας εξουσίας που επιβάλλεται μεσα απο μια επίπλαστη και καθόλα υποκριτική ευγένεια. Που ορίζει ως φυσιολογικές και απαραίτητες, πράξεις που σε άλλες συνθήκες φαντάζουν αποκρουστικές και φρικιαστικές. Αλλά και το αντίθετό της, που εμφανίζεται εξίσου παράλογο και απάνθρωπο. Στη μεση αυτού του άτυπου και ακύρηχτου πολέμου, βρίσκεται ο David του Κόλιν Φάρελ, σοκαρισμένος απο τον πρόσφατο χωρισμό του και εμφανώς αμήχανος απέναντι στη νέα πραγματικοτήτα με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπος. Πρέπει να βρει ταίρι μέσα σε 45 ημέρες, αλλιώς θα μεταμορφωθεί στο ζώο της επιλογής του, δηλαδή τον αστακό. Περνώντας τις μέρες του στο ξενοδοχείο θα γνωρίσει τους άλλους θαμώνες, θα συνάψει εφήμερες φιλίες και θα προσπαθήσει ακόμα και με κίνδυνο της ζωής του να βρεί το ιδανικό του ταίρι.
Ο Λάνθιμος μπολιάζει τον «Αστακό» με απροσόκητες δόσεις μαύρου, κατάμαυρου χιούμορ, αξέχαστους δεύτερους χαρακτήρες, αλλά και απρόσμενες εκρήξεις ακραίας βίας, σε ένα εξόχως αλλόκοτο σκηνικό, απο το οποίο δεν μπορείς με τίποτα να πάρεις τα μάτια σου. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Κόλιν Φάρελ είναι έξοχος, παραδίδοντας μια ερμηνεία μετρημένη, και έναν χαρακτήρα εμφανώς μαθημένο στην απλοϊκότητα της καθημερινότητας και την μαλθακότητα που φέρνει, αλλά που καλείται να δράσει και να «εξεγερθεί» προκειμένου να κερδίσει την ελευθερία του, αλλά και να εξασφαλίσει την επιβίωσή του. Απέναντι του η Ρέιτσελ Βάις είναι με τη σειρά της ακαταμάχητη, σε ρόλο ρομαντικής, αλλά και απόμακρης συμπρωταγωνίστριας -αφηγήτριας.
Κάνοντας ένα βαθιά προσωπικό σινεμά, ο Λάνθιμος παραδίδει για μια ακόμα φορά ένα μικρό αριστούργημα. Εν προκειμένω βέβαια η αναγνώριση είναι πολύ μεγαλύτερη και πιο άμεση απο ότι με τον «Κυνόδοντα». Και μπορεί «ο Αστακός» να είναι πιο προσβάσιμος, αλλά δεν χάνει σε τίποτα απο την ικανότητα του Έλληνα δημιουργού να αφηγηθεί μοναδικές, διακριτικά γοητευτικές και πολυεπίπεδες ιστορίες. Απλά εδώ το κάνει με μια πιο ποπ διάθεση, με χιούμορ και σατιρική διάθεση, πατώντας γερά πάνω στο arthouse σινεμά, αλλά παραμένωντας διαβολεμένα διασκεδαστικός και ιδιοσυγκρασιακός, σκληρά ρομαντικός και οραματιστής μιας δυστοπίας που ίσως και να υπάρχει παράλληλα με τη δική μας. Μπολιάζει την ταινία του με σουρεαλιστικές εκπλήξεις και τουλάχιστον δύο σκηνές ανθολογίας, με διαλόγους που φαντάζουν αλλόκοτοι, αλλά και αυτοί με τη σειρα τους συντελούν στο χτίσιμο αυτού του ιδιόμορφου κόσμου που γεννήθηκε μέσα στο μυαλό του Λάνθιμου. Σύμπαν που παίρνει -κινηματογραφικά- σάρκα και οστά μέσα από την πανέμορφα γκρίζα φωτογραφία και τα αυστηρά, ψυχρά καδραρίσματα.
Μετά το τελευταίο πλάνο, που αφήνει το φινάλε ανοιχτό, πράγμα που έχει αρχίσει να γίνεται συνήθεια στο έργο του Λάνθιμου, ερχόμαστε αντιπέτωποι με μια υπέροχη εκτέλεση του «τι είναι αυτό που το λένε αγάπη», που φαίνεται να συνοψίζει υπέροχα ολόκληρη την ταινία. Γιατί τι άλλο μπορεί να σηματοδοτεί αυτός ο συνεχής αγώνας του πρωταγωνιστή, η δημιουργία ολόκληρων εξουσιαστικών δομών και των αντίθετών τους και η προσπάθεια των πρωταγωνιστών να ξεφύγουν απο τα δεσμά τους, παρά την αναζήτηση για την αγάπη; Και τί είναι αυτή η αγάπη τέλος πάντων; Είναι κάτι διαφορετικό για τον καθένα. Το ίδιο και ο Αστακός. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος θρίαμβός του.
The Lobster, του Γιώργου Λάνθιμου (2015)
Διάρκεια: 118
Είδος: Comedy, Romance, Sci-Fi
