Auditorium

Οι Decemberists είναι ένα ιδιαίτερο συγκρότημα της εναλλακτικής μουσικής. Με επικεφαλής τον Colin Meloy από τη Μοντάνα, ο οποίος εκμεταλλεύεται το vibrato της φωνής του ώστε να ταιριάζει με την θεατρική προσέγγιση των live τους, στήνουν ολόκληρες παραστάσεις αντλώντας θεματολογία από ιστορικά γεγονότα, πειρατές και ναυμαχίες, στις οποίες μάλιστα ζητούν επίμονα και τη συμμετοχή του κοινού. Ο Meloy, κατέχοντας πτυχίο στη δημιουργική γραφή, χρησιμοποιεί στο έπακρο τις γνώσεις και το ταλέντο του, ώστε να δημιουργεί ιδιαίτερα εκλεπτυσμένoυς στίχους που ντύνονται μελωδικά με πολλές διαφορετικές υφάνσεις που έχει βγάλει η μουσική μόδα: Ιndie Folk, Alt-Country, Country Pop, Indie Rock, Chamber Pop, Baroque Pop με επιρροές όμως και από τη βρετανική Folk της δεκαετίας του ’60 (Fairport Convention, Pentangle) αλλά και από το κολεγιακό Rock της δεκαετίας του '80 (Waterboys, R.E.M.). Από τις σημερινές μπάντες της Indie Pop, οι Decemberists ξεχωρίζουν ονόματα όπως οι Camera Obscura, Explosions In The Sky, The Postal Service, κ.α.. Ο ίδιος ο Meloy, φαίνεται να αγαπάει επίσης τον Sam Cooke, τον Morrissey και τη Siouxsie Sioux. Με τόσες επιρροές, είναι φυσικό ο ήχος των Decemberists να πηγαινοέρχεται μεταξύ ηλεκτρικής και ακουστικής ατμόσφαιρας με τον ίδιο τον Meloy να χρησιμοποιεί (εκτός από ηλεκτρική κιθάρα), δωδεκάχορδη ακουστική, φυσαρμόνικα, ακόμα και μπουζούκι! Πολύτιμος βοηθός του σε αυτήν την απαιτητική προσπάθεια ενορχήστρωσης είναι ο πολυοργανίστας Chris Funk, ο οποίος εμπλουτίζει με Folk και Country στοιχεία τα τραγούδια, παίζοντας (εκτός από διάφορες κιθάρες), μπάντζο, μαντολίνο, βιολί, σαξόφωνο και διάφορα άλλα «ξεχασμένα» όργανα της λαϊκής μουσικής. 

Ο έβδομος δίσκος του συγκροτήματος έρχεται τέσσερα χρόνια μετά το “The King Is Dead” του 2011, ο οποίος ήταν και ο πιο πετυχημένος. Στο The King… διατήρησαν τη Rock στροφή που είχαν κάνει το 2009 με το “Hazards Of Love”, αποκάλυψαν πλήρως την αγάπη τους στους R.E.M. και κέρδισαν τα Charts φτάνοντας το νούμερο 1 στις Ηνωμένες Πολιτείες και το ν.24 στη Βρετανία! Λογικά, η επιτυχία θα δημιουργούσε ένα άγχος, ειδικά σε καλλιτέχνες που δεν έχουν συνηθίσει σε κάτι ανάλογο. Από τους προηγούμενους δίσκους τους, μόνο το Hazards είχε πάει καλά, σκαρφαλώνοντας στο νούμερο 14, οι πρώτοι τους δίσκοι δε, δεν είχαν μπει καν στα Charts. Όμως, οι Decemberists απάντησαν στην επιτυχία με τον τρόπο που πρέπει να απαντάνε οι καλλιτέχνες που πρώτα απ’ όλα σέβονται την τέχνη τους. 

Στο What a Terrible World… λοιπόν, οι Decemberists δεν προσπαθούν να κεφαλαιοποιήσουν την προηγούμενη επιτυχία ακολουθώντας την ίδια συνταγή. Αν και αχνοφαίνεται μια προσπάθεια ισορροπίας μεταξύ της μελωδικής Pop και της περιπετειώδους ενορχήστρωσης, στο τέλος κερδίζει η υψηλού επιπέδου αισθητική και όχι τα «πιασάρικα» ρεφραίν. Ένας δίσκος με πολύ Folk, την οποία προδίδει η χρήση μπάντζο, μαντολίνου, ακορντεόν και ταμπούρου, αλλά και προσεγμένες ενορχηστρώσεις που ανατάσσουν την μελωδία. Στιχουργικά, ο Meloy για μια ακόμα φορά ανιχνεύει τα όρια της λύπης και της απογοήτευσης, δίνοντας ουσιαστικά στο άλμπουμ έναν αντιεμπορικό χαρακτήρα. Παρ’ όλα αυτά ο δίσκος έφτασε στο νούμερο 7, σε μια Αμερική που φαίνεται ότι μετά την κρίση μπορεί να ανέπτυξε και αισθητικά κριτήρια. Εν τέλει, δεκατρία χρόνια μετά το “Castaways and Cutouts” του 2002, που αποτελεί το σημείο αναφοράς στην ιστορία του συγκροτήματος, οι Decemberists ξαναφτιάχνουν έναν εξαιρετικό δίσκο, λιγότερο μεν θεατρικό αλλά με την ίδια προσήλωση στη μελωδία.

What a Terrible World, What a Beautiful World, των The Decemberists (2015)

Μουσικό είδος: Alternative Rock, Indie Pop, Indie Folk, Chamber Pop

Δισκογραφική: Capitol