Auditorium

Είναι ήδη γνωστό, πως μετά την διάλυσή τους το 1998, οι Faith No More επανασυνδέθηκαν ξανά το 2009 για ένα παγκόσμιο reunion tour –το οποίο επαναλήφθηκε το 2011–, πράγμα που δημιούργησε πολλές φημολογίες για πιθανή επιστροφή τους στη δισκογραφία. Έτσι, όταν πλέον τον περασμένο Σεπτέμβρη έγινε επίσημα γνωστό πως δουλεύουν καινούριο υλικό, κάτω από την επιφυλακτικότητά μου κρυβόταν ένας έντονος ενθουσιασμός και μια προσμονή, αφού οι Faith No More ήταν ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της δεκαετίας του ΄90 στον εναλλακτικό –και όχι μόνο– ήχο, επηρεάζοντας από τότε πολλούς μουσικούς, συγκροτήματα και το ίδιο το rock γενικότερα. Δυο μήνες μετά όμως, όταν άκουσα το “Motherfucker” –το πρώτο single του επερχόμενου πολυαναμενόμενου άλμπουμ–, τον ενθουσιασμό μου γρήγορα διαδέχτηκε η απογοήτευση κι η σιγουριά πως η επιστροφή των Faith No More θα ήταν σαπουνόφουσκα. Τώρα, χαίρομαι ιδιαίτερα που έπεσα τόσο έξω…

Τελικά το άλμπουμ είναι καλό –πολύ καλό– κι οι Faith No More κατάφεραν να μας δείξουν πως ο αδούλωτος ήλιος μέσα τους (“Sol Invictus”) είναι ακόμα λαμπερός και καυτός, φτιάχνοντας έναν δίσκο που δίκαια πιστεύω ότι θα είναι από τους καλύτερους και πολυσυζητημένους της χρονιάς !

Παρ΄όλα τα καινούρια στοιχεία στη μουσική τους –τα 90s εξάλλου έχουν περάσει πλέον ανεπιστρεπτί– και τις Tomahawk επιρροές, το “Sol Invictus” έχει όλα εκείνα τα συστατικά ενός αυθεντικού Faith No More δίσκου. Ο κύριος Mike Patton είναι σε άριστη φόρμα και μας εντυπωσιάζει γι΄ακόμη μια φορά με το εύρος της φωνής του και την ευκολία με την οποία εναλλάσσει τα παρανοϊκά με τα μελωδικά φωνητικά –και το αντίστροφο. Το πιάνο του Roddy Bottum έχει επίσης σημαντική παρουσία σε ολόκληρο το άλμπουμ –κάτι που γίνεται αντιληπτό από την πρώτη στιγμή με το λυρικό εναρκτήριο ομώνυμο κομμάτι– με τις μελωδίες του να δημιουργούν σε αρκετά σημεία ένα στοιχειωμένο τοπίο.

Ο δίσκος έχει αρχή, μέση και τέλος˙ και οι δέκα συνθέσεις είναι στη σωστή «θέση» και διαδέχονται η μία την άλλη άψογα, κρατώντας σφιχτά τη μουσική συνοχή και τον ακροατή σε εγρήγορση, πράγμα στο οποίο βοηθάει κι η πολύ προσεγμένη παραγωγή. Ακόμα και το “Motherfucker”, το οποίο σαν μονάδα δεν μ΄είχε εντυπωσιάσει καθόλου, όταν το πρωτοάκουσα –μιας και, εδώ που τα λέμε, δεν είναι και το αντιπροσωπευτικότερο κομμάτι του άλμπουμ–, μέσα στο σύνολο ταιριάζει ωραία χωρίς να ξενίζει. Οι καλές στιγμές του “Sol Invictus” είναι πολλές, προσωπικά όμως ξεχώρισα σαν καλύτερη το “Sunny side up“, όπου τα γοητευτικά –σχεδόν σαγηνευτικά– φωνητικά του Patton, οι γλυκιές κιθάρες του Hudson και το πιάνο του Bottum, μας φέρνει έντονο άρωμα από “Evidence“. Άλλες κορυφαίες στιγμές είναι το “Superhero” –που είναι κι η πιο δυνατή σύνθεση του δίσκου– με την ανατολίτικη ατμόσφαιρα, το “Separation Anxiety” και “Cone of Shame” με τα δυνατά ξεσπάσματα προς το τέλος, καθώς επίσης το “Rise of the Fall” και το ατμοσφαιρικό “Matador“.

Ο Mike Patton κι η παρέα του επέστρεψαν τη σωστή στιγμή και με τον σωστό τρόπο, προσφέροντάς μας έναν δίσκο που θα αντέξει στον χρόνο και που με κάθε του άκουσμα έχει να μας δώσει και κάτι καινούριο. Το “Sol Invictus” ανέβάζει ψηλά τον πήχη και μας ανοίγει την όρεξη να περιμένουμε ανυπόμονα για το επόμενο βήμα των Faith No More. Μέχρι τότε όμως, ας αρκεστούμε στις ηλιαχτίδες του…