Άλλαι Τέχναι

Επιτέλους, κάποιος αξιοποιεί τη λογική του video-game και προκύπτει μια ταινία επιστημονικής φαντασίας μπολιασμένη με νοοτροπία κονσόλας. Ο χαρακτήρας του Τομ Κρουζ θα μπορούσε να αποτελεί ήρωα video-game που πεθαίνει και επανέρχεται συνεχώς, ώσπου να περάσει την πίστα. Κάθε μέρα επιστρέφει στη μάχη γνωρίζοντας όλο και περισσότερα για τον εχθρό. Προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες του και προχωρά βήμα βήμα. Ώσπου κάποια στιγμή να σκοτωθεί και να ξεκινήσει από την αρχή. Δεν είναι μόνος του, όμως, σε όλο αυτό. Με τη βοήθεια της “badass” Ρίτα Βρατάσκι (Έμιλυ Μπλαντ), βελτιώνεται και αποκτάει θάρρος ώστε να φέρει σε πέρας την αποστολή. 

Η ιδέα της ταινίας είναι εξαιρετική και βασίζεται στο Ιαπωνικό graphic novel επιστημονικής φαντασίας “All You Need is Kill’’ του Χιρόσι Σακουράζακα. Ο Doug Liman στη σκηνοθεσία δείχνει να το απολαμβάνει, πράγμα που φαίνεται απ' το αποτέλεσμα, αλλά και απ' τα λόγια του: «Η ιδέα ενός χαρακτήρα ο οποίος δίνει την ίδια μάχη ξανά και ξανά κάθε μέρα έχει μεταφορική έννοια. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν είναι ικανός να αλλάξει τον κόσμο, αλλά ούτε και τους συνανθρώπους του. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Αντίστοιχα και ο Γουίλιαμ Κέιτζ, μπορεί μόνο να ελέγχει τις δικές του πράξεις και να εστιάσει στον εαυτό του. Συγχρόνως όμως, αν μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας, συνεπάγεται πως μπορούμε να αλλάξουμε και τον κόσμο. Το παραπάνω σκεπτικό αποτέλεσε για εμένα ένα από τα μεγαλύτερα κίνητρα για να σκηνοθετήσω αυτήν την ταινία». 

Θα σου έρθουν πολλές ταινίες στο νου ενώ την παρακολουθείς. Από το “Pacific Rim” και τη «Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν» στη «Μέρα της Μαρμότας» και το “Source Code”. Αυτό συμβαίνει επειδή η παραγωγή είναι μεγαλεπίβολη, τα οπτικά εφέ δίνουν και παίρνουν και το επικό συναίσθημα κυριαρχεί. Υπάρχει επίσης αρκετό χιούμορ, πράγμα που απελευθερώνει την ταινία από τη μελοδραματική παγίδα κι ένας Τομ Κρουζ που δίνει ρέστα. Εντάξει, το καταλαβαίνω. Δεν τον χωνεύεις, είναι κοντός, σαϊεντολόγος, γλοιώδης ηθοποιός δράσης κι άλλα τέτοια όμορφα. Εγώ τον γουστάρω σαν τρελός! Θες επειδή δεν τον έχει κανείς σε υπόληψη, ενώ οι ταινίες του είναι πραγματικά διασκεδαστικές; Θες επειδή είναι πενηντάρης και ακόμα δεν δέχεται κασκαντέρ στις σκηνές δράσης, παρά τις κάνει όλες μόνος του; Θες επειδή σκάει αυτό το κλασικό Κρουζοχαμόγελο και σου θυμίζει ότι από μικρός που τον έβλεπες, πάντα προσπαθούσε να φτιάξει κάτι αξιόλογο δίχως να είναι ο ίδιος τρανή μορφή υποκριτικής; Ε, γι' αυτά και για άλλα τόσα, εγώ τον κοντό τον πάω! Και στην ταινία σπέρνει κανονικά! Προσπαθεί να κερδίσει τον πόλεμο με οποιοδήποτε κόστος και σε πείθει. Νιώθεις το πείσμα του και την αυταπάρνησή του. Ο στόχος της ταινίας, που είναι η ωδή στην ανθρώπινη θέληση και τον εσωτερικό αγώνα, διεκπεραιώνεται από τον Κρουζ. «Η δομή της ιστορίας … συμβολίζει μια συνεχή εξέλιξη. Ενώ ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά, ο Γουίλιαμ Κέιτζ δεν αισθάνεται πότε το ίδιο γιατί εξελίσσεται σαν χαρακτήρας. Η διαρκής εξέλιξη στον χαρακτήρα του αποτέλεσε ένα μεγάλο κίνητρο για εμένα να τον υποδυθώ», αναφέρει ο ίδιος. Εύγε!