Άλλαι Τέχναι

Αρχές της δεκαετίας του 1930, Μεσοπόλεμος, Ευρώπη. Σε μια χιονισμένη βουνοκορφή στέκει το Grand Budapest Hotel, έτοιμο να δεχτεί τους εκλεκτούς πελάτες του και να διαφυλάξει τα μυστικά τους. Κεντρικά πρόσωπα ο «βασιλιάς» και οικοδεσπότης Γουστάβ Χ με βοηθό τον νεαρό μετανάστη Ζίρο. Όταν ο πρώτος κληροδοτήσει έναν πανάκριβο πίνακα από την αποθανούσα Μαντάμ Ντ, ένα θεότρελο κυνήγι θα ξεκινήσει, όπου οι ήρωές μας θα αντιμετωπίσουν πολλές προκλήσεις. 

Το σύμπαν του Anderson είναι μαεστρικά καμωμένο: φανταχτερό, παρδαλό, σκοτεινό, χιουμοριστικό, γεμάτο χρώματα κι αρώματα, φρενήρες και συγκινητικό. Πάνω απ' όλα χαρακτηρίζεται από τη συνεχή μεταβολή. Η ροή της ταινίας, η υφή της διήγησης και τα γεγονότα που παρακολουθούμε μεταβάλλονται συνεχώς. Ο σκηνοθέτης παρουσιάζει μια Ευρώπη να φεύγει και μια άλλη να έρχεται. Το αντιθετικό και συνάμα κωμικό πρωταγωνιστικό δίδυμο αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό. Ο Γουστάβ Χ, ματαιόδοξος, νάρκισσος, στιλάτος και απαιτητικός, καθρεφτίζει την Ευρώπη που φεύγει και το λαμπρό παρελθόν που στην ουσία μόνο λαμπρό δεν είναι. Από την άλλη ο Ζίρο, μετανάστης, φιλότιμος, δουλευταράς, θα παρουσιάσει πίστη και αφοσίωση προσπαθώντας για το καλύτερο και αποτελώντας τον δρόμο του μέλλοντος. Σύμφωνα με τον Anderson τα πράγματα αλλάζουν, ο κόσμος γύρω μας αλλάζει και είναι στο χέρι μας αν θα αφήσουμε πίσω εκείνα που πρέπει ώστε να προχωρήσουμε. 

Το προαναφερθέν πρωταγωνιστικό δίδυμο των Ralph Fiennes και Tony Revolori δεν στέκει μόνο του. Η ταινία αποτελεί πασαρέλα γνωστών ονομάτων σε κανονικούς ρόλους ή ολιγόλεπτες εμφανίσεις. Πάρτε μια βαθιά ανάσα… Bill Murray, Jude Law, Tilda Swinton, Tom Wilkinson, Owen Wilson, Edward Norton, Jason Schwartzman, Lea Seydoux, Adrien Brody, Willem Dafoe, Harvey Keitel, Jeff Goldblum, Saoirse Ronan. Το υπέροχο καστ του Anderson δένει αρμονικά με τα υπέροχα σκηνικά, τις προσεγμένες ενδυματολογικές επιλογές και την παιχνιδιάρικη σκηνοθεσία του. 

Ακόμη, παρατηρώ ότι γίνεται μια προσπάθεια να κατατάξουμε την ταινία με το ζόρι σε κάποιο είδος. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Το “Grand Budapest Hotel” δεν χωράει σε στεγανά και καλούπια. Τη μια στιγμή είναι αστυνομικό θρίλερ και την επόμενη σπαρταριστή κωμωδία. Σε σημεία θα σου θυμίσει υπαρξιακό φιλμ ενώ σε άλλα αυτοβιογραφία εποχής. Ο Anderson βάζει τα πάντα μέσα στο μίξερ και το αποτέλεσμα είναι μαγικό. 

Εκείνο που μου αρέσει περισσότερο (πέρα ακόμη κι απ' την οπτική πανδαισία που προσφέρει) είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τους χαρακτήρες του. Με αφετηρία και τελικό σκοπό την εξερεύνηση της ανθρώπινης φύσης, ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης βάζει τους ήρωές του να περάσουν από πολλά στάδια μέχρι να βρουν τον εαυτό τους. Άλλοτε αποφασιστικοί και θαρραλέοι, άλλοτε ρηχοί και αφελείς, πορεύονται στο χτες, το σήμερα και το αύριο όπως μπορούν. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην πραγματική ζωή. Το σινεμά έχει ανάγκη τέτοιους σκηνοθέτες. Τα σέβη μας κύριε Anderson.