Toy Story 4, του Josh Cooley
Ο λόγος για τον Φόρκι, ο οποίος αποκτά πνοή ενώ διαθέτει για σώμα ένα πλαστικό πιρούνι και για χέρια μία κλωστή. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ο γλυκύτατος νέος φίλος της μικρής δε νιώθει παιχνίδι, αλλά σκουπίδι και επιθυμεί να επιστρέψει πάραυτα στη φιλόξενη αγκαλιά της ανυπαρξίας, μη δυναμένος να αντιληφθεί πώς απέκτησε… ζωή. Την κοπανάει λοιπόν από την τσακαλοπαρέα και ο, ελαφρώς παραγκωνισμένος Γούντι, βλέποντας πόσο η Μπόνι λατρεύει τον νέο της φίλο, κινεί γη και ουρανό για να τον φέρει πίσω.
Μετά το φινάλε της τριλογίας, ίσως της πιο επιτυχημένης με όρους ποιοτικής στάθμης στην ιστορία του animation κινηματογράφου, οι περιπέτειες των έμβιων παιχνιδιών έμοιαζαν να έχουν ολοκληρωθεί αρμονικά και φυσικά. Η ενηλικίωση του Άντι που δεν μπορεί πια να περιλαμβάνει τα παιχνίδια του και η επακόλουθη μεταφορά της παρέας στη συντροφιά ενός νέου παιδιού που τους έχει ανάγκη, συνέβη με φυσικό τρόπο, πιστό στις αρχές του franchise και τόσο πλήρη κινηματογραφικά, που ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς η «Ιστορία των Παιχνιδιών» δεν είναι φτάσει στο ύστατο κεφάλαιό της. Και όμως, οι συγγραφείς της Pixar δεν είχαν πει ακόμη την τελευταία τους λέξη. Την ιστορία ενηλικίωσης του Άντι μπορεί να ακολουθήσει ένα και μόνο πράγμα: η ιστορία ενηλικίωσης του ίδιου του Γούντι.
Ναι, όσο παράξενο και αν φαντάζει, το “Toy Story 4” είναι μία coming of age movie για τον βασικό πρωταγωνιστή της σειράς, ο οποίος μπορεί ως ύλη να μην φθείρεται στον χρόνο όπως ακριβώς οι άνθρωποι που τον περιβάλλουν, γνωρίζει όμως μία αντίστοιχη συναισθηματική πορεία. Ο Σερίφης αναζητά τον ρόλο του στο καινούριο σπίτι, όμως βλέπει εαυτόν ολοένα και συχνότερα να αναγκάζεται να παραδώσει το αστέρι του στην Τζέσι, σταθερή συνοδοιπόρο του ανάμεσα στα παιχνίδια. Όταν ο Φόρκι -καταπληκτική, θεσπέσιας έμπνευσης και εκτέλεσης αναφορά στον μύθο του Φρανκενστάιν- δραπετεύει προκειμένου να αναζητήσει τον υπαρξιακό του προορισμό, τη μη-ύπαρξη, ο Γούντι βρίσκει μία νέα, σημαντική αποστολή να επιτελέσει προς τέρψη και υπεράσπιση του παιδιού του.
Αυτή η διαλεκτική σχέση ανάμεσα στους δύο συμπαθέστατους ήρωες αποτελεί τη βάση του έργου, και λειτουργεί άψογα μέχρι το φινάλε της. Η συνείδηση, που επιβάλλεται στα παιχνίδια από την αρχή της «Ιστορίας» περισσότερο σαν καθήκον, αφού ανέκαθεν ο σκοπός τους ήταν ετεροκαθοριζόμενος, εδώ φέρνει τον Γούντι προ μίας συνταρακτικής συνειδητοποίησης. Η έλλειψη αυτοτελούς σκοπού είναι αυτή που τον ταλανίζει σε όλο το φιλμ, αυτή την οποία προσπαθεί μάταια να υπερβεί. Βέβαια, το ταξίδι του λειτουργεί εις βάρος του αγαπημένου supporting cast, το οποίο περιορίζεται σε πιο παθητικό ρόλο, κάτι που εντείνεται και από την προσθήκη νέων χαρακτήρων, οι οποίοι πάντως είναι εναρμονισμένοι με τη φιλοσοφία της σειράς.
Το τέταρτο και τελευταίο ( ; ) μέρος της «Ιστορίας» κινείται πάνω στις ράγες των προηγούμενων, δίχως στιγμή να προδίδει της αρχές της σειράς. Είναι πηγαίο και διδακτικό όσο χρειάζεται, γεμάτο κινηματογραφικές αναφορές και έξυπνες αμφισημίες. Είναι ένα ισότιμο μέλος μίας «παρέας» που χειρίζεται με άνεση τις γλυκόπικρες καταστάσεις, με ασύγκριτη τρυφερότητα αλλά και ενάργεια, ενώ έχει στραμμένο το βλέμμα και στο σήμερα (χαρακτηριστική η φεμινιστική χροιά της ιστορίας, ενταγμένη και αυτή με πληρότητα στο συνολικό πλαίσιο).=
Μια σειρά ταινιών που ξεκίνησε ως επανάσταση τον χώρο του animation και πλέον, μαζί με τον βασικό της ήρωα, ενηλικιώθηκε μπροστά στα μάτια των πιστών ακολούθων της. Όπως και το τρίτο μέρος, το συγκεκριμένο φιλμ αρνείται να βυθιστεί σε παιδιάστικες ή αυτοαναφορικές θέσεις απλώς και μόνο για να μην ξεψυχήσει. Απευθύνεται βέβαια περισσότερο στους οπαδούς του που σήμερα είναι γύρω από το κατώφλι της τέταρτης δεκαετίας της ζωής τους. Αυτοί ήταν άλλωστε, που από το μακρινό 1995, είχαν πρώτοι την ευκαιρία να ταξιδέψουν «στο άπειρο, κι ακόμα παραπέρα!»
Toy Story 4, του Josh Cooley
Είδος: Animation
Διάρκεια: 99'
*Aναδημοσίευση από το cinedogs.gr, κινηματογραφικό συνεργάτη του Artcore magazine
