The Waiter, του Στιβ Κρικρής
Ο Κρικρής υπογράφει και το σενάριο και είναι ένας από τους παραγωγούς, ενώ εμπνεύστηκε την ιστορία από πραγματικά γεγονότα που βίωσε ο ίδιος στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80. Η ταινία είναι υποψήφια για έξι βραβεία Ίρις (τα ελληνικά Όσκαρ) και συγκεκριμένα: καλύτερου α’ ανδρικού ρόλου, για τον Άρη Σερβετάλη, καλύτερου β’ ανδρικού ρόλου, για τον Γιάννη Στάνκογλου, μοντάζ, φωτογραφίας, μουσικής και σκηνογραφίας. Η τελετή απονομής των βραβείων θα γίνει στις 23 Απριλίου.
Ο Ρένος είναι ένας επαγγελματίας σερβιτόρος που ζει μια απλή και ήσυχη ζωή, μοναχικός και σχολαστικός παρατηρητής, με ιδιαίτερη αδυναμία στα φυτά. Η καθημερινή του ρουτίνα, όμως, θα διαταραχθεί όταν θα βρεθεί αντιμέτωπος με την εξαφάνιση του γείτονά του, ονόματι Μίλαν. Δύο παράξενοι άνθρωποι, ο «Ξανθός» και η Τζίνα, οι οποίοι φαίνεται πως είχαν κάποια ιδιαίτερη σχέση με τον Μίλαν, θα παρασύρουν τον Ρένο σε μια σειρά ακραίων καταστάσεων.
Ο Ρένος, πλέον, θα δοκιμάσει την ικανότητά του (αλλά και την προθυμία του) να αλλάξει τη ζωή του σε ό,τι έχει να κάνει με τα ζητήματα της αγάπης και του θανάτου. Νέες σχέσεις θα δημιουργηθούν, μυστικά θα αποκαλυφθούν και η εμπιστοσύνη ως έννοια θα τεθεί υπό αμφισβήτηση. Το αναπάντεχο που έρχεται στη ζωή του Ρένου, του επιφυλάσσει εκπλήξεις. Θα τον αλλάξει ή τελικά θα παραμείνει ο ίδιος;
Τελικά το weirdwave του ελληνικού σινεμά έχει χίλια καλά, αλλά έκανε και μεγάλη ζημιά. Παρακολουθείς, λοιπόν, το “The Waiter” και τός κατασκευαστικά όσο και στιλιστικά, φτάνεις εύκολα στο συμπέρασμα πως πρόκειται για μια αρτιότατη παραγωγή. Ως προς το αισθητικό σκέλος ενδέχεται κάποιοι να διαφωνήσουν, ισχυριζόμενοι ότι φέρνει σε βιντεοκλίπ, αλλά ο Κρικρής κάθε άλλο παρά ένωσε διαφορετικές εικόνες μεταξύ τους με τρόπο τυχαίο και ακανόνιστο. Κάθε κάδρο είναι προσεγμένο στην παραμικρή του λεπτομέρεια και η επιλογή των χώρων έγινε με μεράκι, παραδίδοντας ένα τελικό αποτέλεσμα που, προσωπικά, με εντυπωσίασε.
Από τον ψυχρό διάδρομο της πολυκατοικίας με τα αντικριστά διαμερίσματα και το καφέ όπου δουλεύει ο σερβιτόρος μας μέχρι τα εσωτερικά των σπιτιών, ιδίως του Ρένου, με τα φυτά και τις ζωγραφιές του, το ρεπεράζ δείχνει προσεγμένο και μεθοδικό. Ομοίως, όλα τα εξωτερικά locations, τόσο της Αθήνας όσο το παραλίμνιο δάσος όπου λαμβάνει χώρα η κορύφωση του δράματος, δείχνουν υψηλά στάνταρ παραγωγής. Επιπροσθέτως, η μουσική επένδυση της ταινίας είναι προσεγμένη (ο Coti K τα πήγε περίφημα και η σκηνή στο μπαρ με την σερβιτόρα να τραγουδάει τη «Σκλάβα» της Τζένη Βάνου χρησιμοποιώντας ένα λουλούδι αποπνέει μια σουρεάλ αίσθηση, αλλά συγχρόνως είναι ενταγμένη και στο σύμπαν της ταινίας), ενώ και το μοντάζ του μάγου Μαυροψαρίδη (μοντέρ του Λάνθιμου) είναι λειτουργικότατο, δημιουργώντας μια αίσθηση αβίαστης ροής.
Τι απομένει; Ναι, καλά το καταλάβατε. Για άλλη μια φορά σε ελληνική ταινία, αυτό που λάμπει δια της απουσίας του είναι το σενάριο. Αν, όπως διατείνεται ο δημιουργός της ταινίας, αυτό είναι ένα υπαρξιακό νεονουάρ, εγώ θα έλεγα πως πρόκειται για ένα υπαρξιακό νεονουάρ the weird way. Στην ταινία έχουμε μία (συν μία) δολοφονία, αλλά δεν έχουμε (φανερό) κίνητρο, έστω ως ψιθυριστή υπόνοια. Επίσης, ο μεφιστοφελικός ήρωας που υποδύεται ο Στάνκογλου ποτέ δεν καταλαβαίνουμε γιατί «κολλάει» με τον σερβιτόρο του Σερβετάλη. Γιατί τον καλεί για φαγητό, γιατί τον πηγαίνει στη σάουνα, γιατί του γνωρίζει την κοπέλα (;) του.
Χαίρομαι, πάντως, επειδή μέσω της ταινίας, έμαθα: πώς να κάνω τσάκιση στο παντελόνι, πώς να βγάζω τσίχλα από παπούτσι, για ποιον λόγο κάποιος γίνεται τζογαδόρος και πώς προκαλείται ο λόξιγκας. Αλλά αυτές οι σκηνές, με τις συγκεκριμένες πληροφορίες, φέρνουν σχεδόν αυτόματα στο νου κάποιο σενάριο του Φιλίππου για τον Λάνθιμο. Από εκεί και πέρα, αγαπάμε εννοείται τον Άρη Σερβετάλη, ο οποίος όμως -κακά τα ψέματα- δεν πραγματοποιεί κάποια αξιομνημόνευτη ερμηνευτική υπέρβαση.
Είναι το ίδιο ανέκφραστος σε όλη την ταινία, βιδωμένος σε ένα deadpan σύμπαν από το οποίο θαρρείς απαγορεύεται να ξεμακρύνει. Υπό μία έννοια, είναι λες και μεταπήδησε κατευθείαν από το παλιότερο “L” του Μπάμπη Μακρίδη σε αυτήν εδώ την ταινία. Γενικότερα, ο ήρωας που υποδύεται είναι σαν μην εμπίπτει σε κανέναν άγραφο κανόνα χαρακτηρολογίας, καθώς ο σερβιτόρος μας όχι απλώς δεν βιώνει κάποια αλλαγή, αλλά δεν βλεφαρίζει καν, παρά το γεγονός ότι συμμετέχει σε life changing εμπειρίες και καταστάσεις.
The Waiter, του Στιβ Κρικρής
Είδος: Μυστήριο
Διάρκεια: 97'
*Aναδημοσίευση από το cinedogs.gr, κινηματογραφικό συνεργάτη του Artcore magazine
