Άλλαι Τέχναι

Η νέα ταινία του Michel Franco είναι ένα καθαρό δράμα χαρακτήρων. Σε πρώτο πλάνο τίθενται οι δυναμικές σχέσεις της οικογένειας, που αποτελεί τον πλέον ιερό τόπο για έναν άνθρωπο, αλλά είναι ικανός να στεγάσει ανοσιουργήματα που λαμβάνουν χώρα στο όνομα της προστασίας των νεαρών. Η Αμπρίλ είναι μία ανισόρροπη ύπαρξη, διεκδικεί τα πάντα από το παιδί της, χωρίς να τους παρέχει μητρική στοργή. Ορίζει μετά περισσής βεβαιότητας το ορθό και μετέρχεται κάθε μέσο για να το εφαρμόσει, υπηρετώντας ουσιαστικά τη δική της ματαιοδοξία. Είναι ένας χαρακτήρας εξαιρετικά αντιπαθής, που θέτει σε βάθρο αποκλειστικά τις δικές του ανάγκες και προτίθεται να κατασπαράξει οποιονδήποτε σταθεί εμπόδιο σε αυτή την κατάφωρα εγωιστική πορεία της. Η τοποθέτησή της στο επίκεντρο του φιλμ συνιστά μια τολμηρή επιλογή του δημιουργού, η οποία βρίσκει ιδανικό συμπαραστάτη την πολύπλευρη ερμηνεία της Μαδριλένας Emma Suárez, που πρόσφατα εντάχθηκε στο αλμοδοβαρικό σύμπαν.

Η αλληλεπίδραση όμως του κεντρικού χαρακτήρα με τους υπόλοιπους είναι δυστυχώς αποσπασματική, όπως είναι και η ανάπτυξή τους. Ο σύντροφος της νεαρής εγκυμονούσας και μετέπειτα μητέρας είναι ένα άβουλο ον που άγεται και φέρεται, έρμαιο των χειρισμών της Αμπρίλ. Η Βαλέρια από την άλλη, δυναμική, αντιλαμβάνεται από νωρίς την καταστροφική ανισορροπία στη σχέση της με τη μητέρα της, αλλά βρίσκει εαυτήν εγκλωβισμένη στην οικογενειακή ιεραρχία. Όταν έρχεται η στιγμή της έκρηξης, ο Franco δεν θέτει τους νεαρούς γονείς σε ουσιαστική αντιπαράθεση με την Αμπρίλ και η αναπάντεχη τροπή της πλοκής δεν ακολουθείται από αντίστοιχη εξέλιξη των χαρακτήρων. Έτσι, ο θεατής μένει με μια έντονη αίσθηση ημιτελούς την οποία προκαλεί η δραματουργική ασυνέπεια του έργου, καθώς ο Μεξικανός δημιουργός υποκύπτει σε εύκολες λύσεις προκειμένου να διαμορφώσει το αναγκαίο δραματικό κλίμα στο φινάλε, το οποίο έχει προ πολλού ατονήσει.

Στο έργο κυριαρχεί το γνώριμο φεστιβαλικό ύφος, με τα μεγάλης διάρκειας πλάνα και την λιτότητα στην αφήγηση, στοιχεία τα οποία ο Michel Franco χειρίζεται με φαντασία και άνεση. Εμπιστεύεται και πάλι μινιμαλιστικά εκφραστικά μέσα στο μεγαλύτερο μέρος του φιλμ, κάτι που εντείνει την αίσθηση ότι η τρίτη πράξη δεν εντάσσεται εύστοχα στο όλο σώμα της ταινίας. Εκτός αυτού όμως, της λείπει η δραματική ένταση. Η αποστασιοποιημένη οπτική του Franco, μολονότι προσεγμένη, αφαιρεί την ψυχή του όλου εγχειρήματος και περιορίζει τον θεατή σε ρόλο ψυχρού παρατηρητή. Παρά τα στοιχεία που μαρτυρούν την σπουδαία ικανότητα του Λατινοαμερικανού σκηνοθέτη, η συγκεκριμένη ταινία δεν καταφέρνει ούτε να συγκινήσει ιδιαίτερα, ούτε να φωτίσει κάποιο κοινωνικό φαινόμενο, παρά μόνο να αφηγηθεί μια ιστορία ενδιαφέρον της οποίας σταδιακά εκλείπει.

Las Hijas de Abril (April’s Daughter), του Michel Franco
Είδος: Δράμα
Διάρκεια: 102'

*Aναδημοσίευση από το cinedogs.gr, κινηματογραφικό συνεργάτη του Artcore magazine