Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Tales, των Joachim Rønning και Espen Sandberg
Το πέμπτο κινηματογραφικό ταξίδι των «Πειρατών» θα βρει τον Jack Sparrow στα χειρότερά του, με την τύχη του να τον έχει εγκαταλείψει (επιστήμονες μελετούν τη σύνδεση με τον θάνατο Μητσοτάκη) και το ρούμι να τελειώνει. Το μοτίβο είναι το ίδιο. Όλοι συνάπτουν συμμαχίες για να βρουν κάτι, στην προκειμένη την τρίαινα του Ποσειδώνα, με διαφορετικές βλέψεις ο καθένας και ακολουθεί το χάος. Και εδώ το σκοτεινό παρελθόν του Sparrow θα επιστρέψει με την εξαιρετικά προσεγμένη και αρκετά τρομακτική μορφή του Καπιτάν Σαλαζάρ, ενός νεκρού κυνηγού πειρατών που θέλει εκδίκηση, ενώ ο Brenton Thwaites και η Kaya Scodelario, το ζευγαράκι της ταινίας, θα σαλπάρουν στο πλευρό του Sparrow για το δικό τους ρομαντικό ταξιδάκι. Όλα έτοιμα και βίρα τις άγκυρες…
… ή και όχι. Γιατί παρόλο που η ταινία εξακολουθεί να αποτελεί ψηφιακό υπερθέαμα κι εμπορικό φαινόμενο, πλέον επαναλαμβάνει τον εαυτό της, έχοντας μεταβεί σ’ ένα στάδιο δημιουργικής αδράνειας. Ο Sparrow που κάποτε δάμαζε τα κύματα, τώρα μοιάζει με πιτσιρίκι που πλατσουρίζει στα ρηχά για να τραβήξει την προσοχή. Οι τελευταίες ταινίες εκτός απ’ τις χορταστικές σκηνές δράσης και την καλογυαλισμένη κινηματογράφηση, δεν θυμίζουν σε τίποτα τον ατόφιο, γοτθικό έρεβο των πρώτων ταινιών, ούτε την ελεγειακή τραγικότητα των χαρακτήρων τους. Αντίθετα, έχουν παραφορτώσει ένα σενάριο που μπάζει από παντού με αδιάφορους χαρακτήρες (όπως η ιερόσυλη αντικατάσταση της Τία Ντάλμα απ’ τη θηλυκιά pinhead με τα τατουάζ-γιρλάντα) και άκυρες σκηνές, με αποτέλεσμα χρόνο με το χρόνο το franchise να έχει μεταλλαχθεί από ανεμοδαρμένο σκαρί σε εμπορικό κρουαζιερόπλοιο. Η κάποτε πιο ενήλικη ταινία της Disney, προσπαθώντας να κερδίσει όλο και περισσότερο το ανήλικο κοινό, χάνει τον χαρακτήρα της και τους παλιούς της φαν, εμάς που κάναμε συνέδρια και διαβουλεύσεις με τους γονείς μας για να μας αφήσουν στο «ακατάλληλο» «Σεντούκι του Νεκρού», έτοιμοι να ακολουθήσουμε τους πειρατές μας στο «Τέλος του Κόσμου».
Βέβαια, κάπου μέσα στις δύο και κάτι ώρες, μπορεί να ανακαλύψει κανείς ξεχασμένους θησαυρούς απ’ τα παλιά ταξίδια. Οι ερμηνείες είναι αξιοπρεπείς, το slapstick χιούμορ χορταστικό αν και σε σημεία υπερβολικό και κλισέ, οι μάχες λίγες αλλά αξιοπρεπείς για τα δεδομένα μιας swashbuckler ταινίας που σέβεται τον εαυτό της και η δράση καταιγιστική, με τον παλιό, καλό Jack Sparrow ή μάλλον το καλοφτιαγμένο CGI του, να μας θυμίζει τι ήταν και τι έγινε σε μια απ’ τις καλύτερες σκηνές της ταινίας. Οι σκληροπυρηνικοί φαν ακόμα κι αν δεν βουτήξουν με τους ήρωες στους απύθμενους ωκεανούς, θα μουσκέψουν σίγουρα από συγκίνηση, ενώ η τυπική post-credit scene θα δώσει ελπίδες για μια μελλοντική αναβίωση των αρχαίων μεγαλείων. Είθε να πραγματοποιηθούν την επόμενη φορά, γιατί είναι κρίμα να βυθιστεί έτσι άδοξα αυτή η τόσο παλιά και τόσο αγαπημένη κουρσάρικη σκούνα.
Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Tales, των Joachim Rønning και Espen Sandberg
Μεταφρασμένος τίτλος: «Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Η Εκδίκηση του Σαλαζάρ»
Είδος: Περιπέτεια, Φαντασίας
Διάρκεια: 129΄
