Denial, του Mick Jackson
Το σενάριο της ταινίας –που είναι υποψήφιο για ένα (1) βραβείο BAFTA, ως η καλύτερη βρετανική ταινία του 2016– το υπογράφει ο θεατρικός συγγραφέας David Hare. Ο Hare έχει σκηνοθετήσει και τέσσερις κινηματογραφικές ταινίες μεγάλου μήκους –για τη μία μάλιστα, την πρώτη του, το “Wetherby” (1985), έχει κερδίσει και Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας! Πάντως, πιο γνωστός στους κινηματογραφόφιλους είναι για τα διασκευασμένα σενάριά του για τις ταινίες “The Hours” (2002) και “The Reader” (2008), για τις οποίες ήταν υποψήφιος για Όσκαρ.
Η ιστορία μας τοποθετείται στο 1996, όταν η Αμερικανίδα ιστορικός Deborah Lipstadt εκδίδει το βιβλίο της “Denying the Holocaust: The Growing Assault on Truth and Memory”, στη Μεγάλη Βρετανία, και μαθαίνει σοκαρισμένη ότι ο Βρετανός συγγραφέας και υμνητής του Χίτλερ David Irving, ο οποίος έχει καταπιαστεί στα βιβλία του με θέματα του B’ Παγκοσμίου Πολέμου, την μηνύει για δυσφήμιση. Αυτό που είναι πιο αξιοπερίεργο για τη διακεκριμένη ακαδημαϊκό είναι ότι, σύμφωνα με το βρετανικό δίκαιο, θεωρείται ένοχη μέχρι να αποδείξει ότι είναι αθώα. Εκτός, λοιπόν, από το να υπερασπιστεί τον εαυτό της, η Lipstadt θα προσπαθήσει να αποδείξει κάτι που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση: ότι το Ολοκαύτωμα συνέβη.
Παθιασμένη και ανεξάρτητη, η Lipstadt αρνείται να συμβιβαστεί κι ας διακυβεύονται πολλά! Μια ενδεχόμενη ήττα της στο δικαστήριο θα δίνει νομική υπόσταση στους αρνητές του Ολοκαυτώματος. Διαλέγει να αναλάβουν την υπόθεσή της από τη μια ο Anthony Julius, διάσημος στην Αγγλία καθώς κατόρθωσε να διακόψει το γάμο της πριγκίπισσας Νταϊάνα με τον πρίγκιπα Κάρολο και να πάρει διαζύγιο υπέρ της Lady D, και από την άλλη ο Richard Rampton, που δεν της «γεμίζει» το μάτι. Οι δύο δικηγόροι προσπαθούν να την πείσουν (παρά τις έντονες αντιρρήσεις της) να μην ανεβεί ούτε η ίδια ούτε διάφοροι επιζώντες του Ολοκαυτώματος στο εδώλιο. Θα έχει επιτυχία η στρατηγική τους;
Κακά τα ψέματα, η “Denial” δεν λέει και πολλά ως ταινία. Δεν διαθέτει σασπένς, ένταση, γνωρίζουμε το αποτέλεσμα της δίκης, όλα λειτουργούν εναντίον της. Δεν βοηθάει και το γεγονός ότι ο Jackson σκηνοθετεί ρουτινιάρικα, δίχως σπίθα. Το αποτέλεσμα είναι μια καλογυρισμένη τηλεταινία, και πάλι, όχι από τις καλύτερες του είδους! Το μόνο πράγμα που λειτουργεί υπέρ της είναι η κεντρική προβληματική της: υπάρχουν όρια στην ελευθερία του λόγου;
Ή μάλλον καλύτερα: μπορεί κάποιος να λέει ελεύθερα τη γνώμη του παραβλέποντας ιστορικά γεγονότα; Τι είναι γνώμη και τι άποψη; Ποιος ο ρόλος του ιστορικού; Και, προεκτείνοντας λίγο την εν λόγω προβληματική: στην εποχή των ψευδών ειδήσεων, πού και πώς βρίσκεις την αλήθεια; Τη μία και μοναδική; Υπάρχει μία και μοναδική αλήθεια; Θα μου πείτε, εδώ υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν μπορούν να χωνέψουν πως η γη είναι στρόγγυλη ή πως η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο!
Στην ιστορία υπάρχουν γεγονότα και υπάρχουν ερμηνείες. Ε, λοιπόν, όλο το παιχνίδι της ταινίας εκεί παίζεται. Υπήρξε όντως το Ολοκαύτωμα; Έκαιγαν όντως οι Ναζί Εβραίους στο Άουσβιτς; Η Ιστορία λέει μεγαλοπρεπώς «Ναι». Δεν είναι θέμα άποψης και οπτικής γωνίας! Τελεία και παύλα. Όλη αυτή η πολύ ενδιαφέρουσα προβληματική, πάντως, μένει μόνο σε επίπεδο προθέσεων στην ταινία.
Που κυλάει αδιάφορα. Με το πρόσχημα ότι ο σκηνοθέτης δεν θέλει να εκβιάσει συναισθηματικά τους θεατές. Κι όμως, το κάνει, και μάλιστα άγαρμπα! Αλλά καλή ταινία δεν γυρίζει. Ακόμα και η άψογη 9 φορές στις 10 Rachel Weisz, εδώ είναι μετριότατη. Μένει η πολύ καλή παρουσία του Tom Wilkinson στον ρόλο του δικηγόρου και η τρομερή εμφάνιση του Timothy Spall, που έχοντας χάσει και κιλά, είναι επιβλητικός στο ρόλο του Irving. Λίγα πράγματα…
Denial, του Mick Jackson
Μεταφρασμένος τίτλος: «Άρνηση»
Είδος: Βιογραφία, Δράμα
Διάρκεια: 109'
*Aναδημοσίευση από το cinedogs.gr, κινηματογραφικό συνεργάτη του Artcore magazine
