Krampus, του Michael Dougherty
Τα χριστουγεννιάτικα θρίλερ δεν έχουν ιδιαίτερα καλή φήμη. Στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν είναι τίποτε παραπάνω από φτηνιάρικες αρπαχτές, προσελκύοντας ελάχιστο κόσμο στα ταμεία, γεγονός που είναι παραπάνω από αρκετό για να κερδίσουν οι συντελεστές δύο και τρεις φορές τα χρήματα του πενιχρού τους budget. Το “Krampus” επιχειρεί μια πιο mainstream προσέγγιση, συνδυάζοντας ένα αξιοπρεπές budget, ένα αξιοσέβαστο καστ και μερικές καλές σκόρπιες ιδέες, επιχειρώντας, έτσι, να σπάσει την κατάρα.
Ο σκηνοθέτης Michael Dougherty έχει προϋπηρεσία στα «γιορτινά» θρίλερ, έχοντας υπογράψει μια από τις πιο αξιομνημόνευτες και διασκεδαστικές ταινίες για το Halloween που έχουμε δει την τελευταία δεκαετία, το “Trick or Threat”, το οποίο μας χάρισε και ένα αληθινά τρομακτικό κινηματογραφικό τέρας που έμελλε να γίνει cult ανάμεσα στους φανατικούς πιστούς του είδους. Στο “Krampus”, μπορεί το κινηματογραφικό τέρας που καταδιώκει τα αθώα θύματά του να μην είναι αξιομνημόνευτο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι αληθινά τρομακτικό. Ο Krampus, που στη γερμανική μυθολογία είναι το σατανικό αντίστοιχο του Άγιου Βασίλη, έρχεται, όχι για να αφήσει δώρα, αλλά για να πάρει ζωές. Και η παραγωγή παραδίδει μια έξοχη δουλειά στον σχεδιασμό του, που αποτελεί και το μεγαλύτερο ατού της ταινίας.
Προσπαθώντας να ξεχωρίσει από τις ταινίες του σωρού, τo “Krampus” αποτελεί ένα συμπαθητικό mash-up οικογενειακής ταινίας Χριστουγέννων και ταινίας τρόμου, μεταφέροντας την αίσθηση της χειμωνιάτικης παγωνιάς και, τουλάχιστον στο πρώτο μέρος της ταινίας, μια φρικιαστική αίσθηση απομόνωσης και μιας υφέρπουσας, απροσδιόριστης απειλής. Ωστόσο, στο δεύτερο μισό, παρατάει οποιαδήποτε προσπάθεια υπαινιγμού, καθώς τα μέλη της οικογένειας ξεπαστρεύονται το ένα μετά το άλλο από τη στρατιά βοηθών του Krampus, σε μία σειρά στεροτυπικών και απολύτως προβλέψιμων σκηνών όπου το ενίοτε σαρκαστικό χιούμορ εγκαταλείπεται σε βάρος των βίαιων θανάτων. Σε καμία περίπτωση ωστόσο το “Krampus” δεν απευθύνεται στους σκληροπυρηνικούς φαν του τρόμου, αφού η σήμανση « κατάλληλο άνω των 13» στερεί από τους δημιουργούς την ελευθερία να παραδώσουν ένα απενοχοποιημένα gory αποτέλεσμα, πετσοκόβοντας τις σκηνές τους ώστε να είναι ασφαλείς για το εφηβικό κοινό. Τα εύσημα πάντως πηγαίνουν στην εμπνευσμένη καλλιτεχνική διεύθυνση που μας χαρίζει μερικά υπέροχα γκροτέσκα designs και μια αίσθηση σταδιακής παρακμής.
Το πάντρεμα τρόμου και ανάλαφρης οικογενειακής κωμωδίας σπάνια λειτουργεί, αφού η ταινία δεν μπορεί να καταλήξει σε ένα συγκεκριμένο ύφος, αλλάζοντας διαθέσεις και τόνο κατά βούληση. Υπάρχουν, όμως, και στιγμές που η ειρωνεία και η αυτό-παρωδία βρίσκουν τον στόχο τους, ειδικά όταν αυτός είναι η επιτηδευμένη και ψεύτικη ζεστασιά των Χριστουγέννων και της υποτιθέμενης οικογενειακής θαλπωρής.
Παρότι δεν διεκδικεί σε καμία περίπτωση δάφνες πρωτοτυπίας, το “Krampus” καταφέρνει ενίοτε να είναι αρεστό είτε ως κωμωδία είτε ως ταινία τρόμου, αλλά όχι και τα δύο ταυτοχρόνως. Ωστόσο, διαθέτει μια υφέρπουσα ειρωνεία που σώζει την κατάσταση, αλλά και ένα αλλόκοτο φινάλε το οποίο δεν άρεσε σε πολλούς θεατές, παρόλο που είναι πολύ πιο έξυπνο και σαρδόνιο απ ό,τι φαντάζει αρχικά.
Krampus, του Michael Dougherty
Είδος: Τρόμου-κωμωδία
Διάρκεια: 97’
