Genius, του Michael Grandage
Ο Max Perkins εργαζόταν στον νεοϋορκέζικο εκδοτικό οίκο Charles Scribner’s Sons, υπήρξε ένας εκ των κορυφαίων λογοτεχνικών επιμελητών του Μεσοπολέμου, ενώ ήταν και ο πρώτος, στον χώρο των εκδόσεων, που ανίχνευσε το απύθμενο συγγραφικό ταλέντο των F. Scott Fitzgerald και Ernest Hemingway. Μεταξύ των λιγότερο προβεβλημένων «ανακαλύψεων» του Perkins φιγουράρει και το όνομα του Thomas Wolfe, ο οποίος δεν πρόλαβε να μεγαλουργήσει στον βαθμό που προμήνυε το ταλέντο του, καθώς προσβλήθηκε από κεγχροειδή φυματίωση του εγκεφάλου, σε ηλικία μόλις 38 ετών.
Το υλικό που είχε στα χέρια του ο Grandage θα μπορούσε να θεωρηθεί από πολλά υποσχόμενο ώς και ατόφιο χρυσάφι. Μία άγνωστη στο ευρύ κοινό ιστορία, της οποίας τα νήματα ενώνουν έναν πρόωρα αδικοχαμένο καλλιτέχνη κι έναν αθέατο είλωτα της ομορφιάς. Πάνω απ’ όλα, μία ιστορία που μπορεί να χρησιμεύσει ως άξονας για να ξεδιπλωθεί μία μεγαλεπήβολη παραβολή για την μεσοπολεμική Αμερική. Για τον τόπο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) της μετωπικής σύγκρουσης ανάμεσα στο Αμερικάνικο Όνειρο και το Οικονομικό Κραχ. Για το ηφαίστειο που εξερράγη στην αμερικάνικη λογοτεχνία, μέσα από τα συντρίμμια. Για τους μύθους και όλα τους τα γνωρίσματα. Για το θέριεμα, την υπερβολή, την αποκαθήλωση και την αθανασία, για τις τρωτές και άτρωτες πτυχές τους.
Αντιθέτως, ο Grandage όσο ξεδιπλώνει την ιστορία του τόσο την κρατά επί της ουσίας βαλτωμένη και στάσιμη, καθ’ οδόν προς ένα φινάλε μηδενικής συναισθηματικής εμπλοκής. Το “Genius” βρίσκει σε αραιές στιγμές ρυθμό, μονάχα όταν κινείται στον εξ ορισμού φυσικό του χώρο. Στη διαδικασία, δηλαδή, τιθάσευσης και νταντέματος μίας έμπνευσης χαρισματικής, αλλά και αλαζονικής. Εκεί όπου οι διάλογοι μεταξύ του προστάτη και του enfant terrible παίρνουν ασυναίσθητα τη μορφή της πρόζας των έργων του Thomas Wolfe, χαρίζοντας την πρόσκαιρη ελπίδα ότι η ταινία διαθέτει τη (δική της) κινηματογραφική ψυχή.
Δυστυχώς, όμως, ο Grandage δεν αρκείται καν στα στοιχειώδη, αλλά φροντίζει να τα σερβίρει και με ασυγχώρητη χλιαρότητα. Με τις απολύτως προβλέψιμες συγκρούσεις, τις πέρα για πέρα προδιαγεγραμμένες συναισθηματικές κορυφώσεις, τις ολότελα προφανείς υπόνοιες και νύξεις. Με ένα εν τέλει άνευρο bromance, με ένα βηματισμό γέροντα στο πάρκο, αντί για μία ξέφρενη τρεχάλα. Με μία αίσθηση ότι αδυνατεί πλήρως να σου μιλήσει για τη ζωή, τη δημιουργία, την εμμονή, τη γοητεία και την φιλαυτία του ασυμβίβαστου, την πίκρα και τη νηφαλιότητα του συμβιβασμένου, παρά το ότι φλυαρεί ασταμάτητα επί τούτων.
Σακατεύοντας με αυτό τον τρόπο το καστ των αστέρων που έχει στη φαρέτρα του. Καταδικάζοντας τον Colin Firth σε μία ερμηνεία υπνηλίας, τον Jude Law σε μία κατάσταση πομπώδους φλυαρίας και τη Nicole Kidman σε μία σειρά μη πιστευτών και ουρανοκατέβατων υστεριών. (Μικρή παρένθεση για το casting της ταινίας. Η North Carolina accent του βέρου Λονδρέζου Jude Law ήταν μέχρι και ολίγον διασκεδαστική μέσα στην αποτυχία της, το να αναγκάζεις όμως τον Colin Firth να καταπνίξει την προφορά Άγγλου μιλόρδου είναι αμαρτία με ανυπολόγιστες καρμικές συνέπειες. Κλείσιμο της παρένθεσης.)
To “Genius” στερείται τόσο την πηγαία έμπνευση όσο και τη γαλήνια μεστότητα, με την οποίες ήταν προικισμένοι, αντιστοίχως, οι δύο βασικοί του ήρωες. Και στέκει αμήχανο και μετέωρο, σαν ένα μυθιστόρημα που μήτε θα έγραφε ποτέ ο Thomas Wolfe μήτε θα επιμελούταν ποτέ ο Max Perkins.
Genius, του Michael Grandage
Είδος: Βιογραφία, Δράμα
Διάρκεια: 104'
*Aναδημοσίευση από το cinedogs.gr, κινηματογραφικό συνεργάτη του Artcore magazine
