Άλλαι Τέχναι

Ως σύμβολο πίστης και σωτηρίας, μπροστά στην απελπισία της ύπαρξης και τον φόβο του θανάτου. Ως όπλο και εργαλείο που μπορεί να τεθεί σε εφαρμογή για την επιβολή μιας οποιασδήποτε ισχύος. Ως ανακάλυψη που θα ανοίξει νέους ορίζοντες, στον έτερο πόλο της μάταιης μάχης του άνθρωπου με τη θνητότητά του. Ως συνεκτικός δεσμός που θα κρατήσει συμπαγή τον πυρήνα μιας οικογένειας που δεν μπορεί να ταιριάξει τα κομμάτια του παζλ και να αποδεχτεί το αναπόδραστο. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, αυτό το διαφορετικό δεν παύει να είναι ένα παιδί ίδιο με τα υπόλοιπα παιδιά από καταβολής κόσμου. Ένα παιδί που είναι αναγκαίο να περιβληθεί με αγάπη κι εμπιστοσύνη και να τραβήξει τον δρόμο που του αναλογεί και του αρμόζει. 

Ξεκινώντας από αυτό το πανέμορφο εύρημα, ο εξαίσιος σκηνοθέτης Τζεφ Νίκολς μπολιάζει την ιστορία του με όλα τα γοητευτικά στοιχεία που έχουμε διακρίνει στις 3 προηγούμενες ταινίες του (“Shotgun Stories”, “Mud”, “Take Shelter”). Τη γεωγραφία της απομόνωσης και των ερημικών τοπίων, που μετατρέπεται σε μία άνθρωπο-γεωγραφία περιθωριοποίησης και μοναχικού αγώνα επιβίωσης. Την εκατέρωθεν ανάγκη στοργής και τρυφερότητας σε όλα τα πιθανά κι απίθανα οικογενειακά (κυριολεκτικά ή συμβολικά) δίπολα. Τον αγώνα για ανεξαρτησία και χάραξη του προσωπικού δρόμου, όσο αντισυμβατικός και δύσβατος κι αν αποδειχθεί. Την αίσθηση αλλόκοτου, απόκοσμου και μεταφυσικού, η οποία παγιώνεται και κατορθώνει να σταθεί στα πόδια της, ακριβώς επειδή δεν διακατέχεται από κάποια πρεμούρα να απολογηθεί ή να δώσει εξηγήσεις. Την οικονομημένη και μεστή αφήγηση, την αφαίρεση κάθε περιττού βαριδίου είτε σε χαρακτήρες είτε σε νοήματα, εφόσον δεν το απαιτεί εμφατικά η πλοκή. Την εξερεύνηση της έννοιας της προστασίας και της ασφάλειας, καθώς και του φόβου της απώλειας που φυλά όλα μας τα πολύτιμα συναισθηματικά έρμα, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι. Το μονομιάς μπάσιμο στο σύμπαν την ταινίας, χωρίς την παροχή περιττών πληροφοριών για όσα έχουν προηγηθεί. Την απελευθερωτική αίσθηση της ανιδιοτελούς στράτευσης για ένα ευγενή σκοπό.

Ο Νίκολς αποτίνει πλάγιο φόρο τιμής σε διάφορες θρυλικές στιγμές του sci-fi σινεμά, από το “E.T.” ως τις «Στενές επαφές τρίτου τύπου», χτίζοντας παράλληλα τη δική του ξεχωριστή ατμόσφαιρα, αλλά και μία ιστορία που καταλήγει σε απλές, αν και όχι απλοϊκές, κατακλείδες, μέσα από όλες τις παραφυάδες της. Το “Midnight Special” είναι coming of age movie, οικογενειακό δράμα, ταινία καταδίωξης, ταινία επιστημονικής φαντασίας. Μα πάνω απ’ όλα, είναι ταινία για μία αποστολή που πρέπει να έρθει εις πέρας. Για μια διαδρομή που πρέπει νομοτελειακά και πάση θυσία να φτάσει στο τέλος της, με τις οδυνηρές της συνέπειες να αξίζουν τον κόπο. 

Ενώ λοιπόν όλα τα παραπάνω είναι πέρα για πέρα σαγηνευτικά, κι ενώ έχουμε προβεί σε ένα leap of faith παρόμοιο με αυτό στο οποίο προβαίνουν ο Μάικλ Σάνον αλλά κυρίως ο Τζόελ Έτζερτον (σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέροντα και κάθε άλλο παρά συμπληρωματικό ρόλο), η τελική ευθεία του “Midnight Special” μετριάζει ως ένα βαθμό πολλά από τα εντυπωσιακά του θέλγητρα. Δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος να δοθούν ξάφνου τόσες εξηγήσεις, δεν συντρέχει καμία ανάγκη να ξεψαχνιστεί με τόση προσήλωση το τι συνέβαινε εξαρχής. Σαν να τρυπώνει ξάφνου μια ανεπιθύμητη παρένθεση sci-fi λογικής σε ένα μυστήριο που ήθελε και είχε φροντίσει ως εκείνη τη στιγμή να είναι πιο υπερβατικό από τα στενά όρια ενός κινηματογραφικού genre. Με αυτά και με αυτά, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κατακλείδα που προκαλεί αμηχανία και αφήνει μια πολύ συγκεκριμένη γεύση στα χείλη: αυτή του τρομερά ενδιαφέροντος και παρολίγον σπουδαίου.

Midnight Special, του Jeff Nichols
Είδος: Δράση, Δράμα, Επιστημονικής Φαντασίας
Διάρκεια:  111΄

*Aναδημοσίευση από το cinedogs.gr, κινηματογραφικό συνεργάτη του Artcore magazine