Trumbo, του Jay Roach
Είμαστε στο 1950. Ο επιτυχημένος σεναριογράφος του Hollywood, Dalton Trumbo, οδηγείται στη φυλακή, ως αποτέλεσμα της καταδίκης του μαζί με άλλα μέλη της περίφημης «μαύρης λίστας» από την επιτροπή αντιαμερικανικών δραστηριοτήτων, αφού πρώτα υποβλήθηκε σε ανοιχτή ακροαματική διαδικασία για την εξέταση υποκίνησης φιλοσοβιετικών δραστηριοτήτων. Έντεκα μήνες μετά και αφού αποφυλακίζεται, εγκλωβισμένος στη σκληρή πραγματικότητα, βρίσκει κλειστές τις πόρτες των μεγάλων στούντιο, καθώς δεν προσλαμβάνονταν άτομα που είχαν καταδικαστεί ως κομμουνιστές. Ο Trumbo, λοιπόν, προκειμένου να συνεχίσει τη σεναριογραφία, στήνει μια επιχείρηση μαζί με άλλους συνεργάτες του από τη «μαύρη λίστα», και συγγράφουν ανώνυμα σενάρια, τα οποία αργότερα πουλάνε σε εταιρίες παραγωγής. Κάπως έτσι, θα προκύψουν κάποια από τα σημαντικότερα σενάρια που έχουν φιλοτεχνηθεί (“Roman Holiday”, “Spartacus”, “The Brave One”, “Exodus”).
Η ταινία του Roach σκιαγραφεί το πορτρέτο ενός άντρα, ο οποίος, παρ' όλη την ανελέητη επίθεση που δέχτηκε από την τότε αμερικανική κυβέρνηση, καθώς και από διάσημες περσόνες του Hοllywood, όπως ο δηλωμένα ρατσιστής John Wayne και η εκπρόσωπος κίτρινων φυλλάδων Hedda Hopper, κατάφερε να αναδυθεί, υποκινούμενος από το ταλέντο του και τη δυναμική του χαρακτήρα του. Επιφανειακά, η ταινία μπορεί να θεωρηθεί ως μια καλλιτεχνική καταδίκη του μακαρθισμού των ψυχροπολεμικών Η.Π.Α. Ανώτατοι αξιωματούχοι καπηλεύονταν την εξουσία που τους δόθηκε και με αυταρχικές διώξεις και επιχειρήματα που κινούνταν στη σφαίρα του παραλόγου, στιγμάτιζαν ανθρώπους για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Ο Trumbo, εξάλλου, ποτέ δεν αρνήθηκε ότι ήταν κομμουνιστής. Αυτό που αρνήθηκε ήταν η αποδοχή της νομιμοποίησης της αντισυνταγματικής δικαιοδοσίας που τον οδήγησε στο εδώλιο.
Ο Bryan Cranston, στον πρώτο του σοβαρό πρωταγωνιστικό ρόλο παραδίδει μια καθηλωτική ερμηνεία πολλών επιπέδων, κινούμενη από τα όρια του ιδιότροπου σαρκαστικού ύφους μέχρι τη ρεαλιστική έκφραση των πιο έντονων συναισθημάτων απογοήτευσης και αδιεξόδου, διατηρώντας πάντοτε τη φινετσάτη χροιά ενός σεναριογράφου τέτοιου βεληνεκούς. Ο δυναμισμός και η οξυδέρκεια του Trumbo μεταφέρθηκαν στην οθόνη, έτσι ώστε να συντελέσουν στην αναγνώριση του αγώνα του από το κοινό, αλλά και να αναπτύξουν μια σκεπτικιστική διάθεση περί της δέσμευσης των ατομικών ελευθεριών στο βωμό του πολέμου και του στιγματισμού συμπεριφορών ως αντιπατριωτικές, επειδή εναντιώνονται σ' αυτόν. Το έργο του Roach προσεγγίζει από τρεις πλευρές τη δίνη της κατάφορης καταπίεσης και της ανάδειξης μέσα απ΄ αυτήν. Από τη μια, ο Trumbo έρχεται αντιμέτωπος με τη δυτική κοσμοθεωρία των Η.Π.Α. στο σύνολό της, ενώ απ΄ την άλλη βλέπει προσωπικούς του φίλους να τον προδίδουν και μαζί μ' αυτόν να προδίδουν και τα ιδανικά τους, προκειμένου να σώσουν τον εαυτό τους. Παράλληλα, ως οικογενειάρχης, πρέπει να αντιταχθεί στις εξωτερικές απειλές και να φροντίσει να παραμείνει αλώβητη η οικογένειά του, κάτι που αποδεικνύεται δύσκολο εγχείρημα, αφού ο Trumbo επηρεασμένος από την εγωιστική του τάση να αποδείξει την αξία του, παραμελεί την ίδια την ουσία της οικογένειας.
Ο Roach επιχειρεί μια έντονα ζωηρή σκηνοθεσία, η οποία όμως αδυνατεί να αγγίξει το βάθος της ιστορίας και αβίαστα δημιουργεί ιδεοληπτικά διλήμματα, παρουσιάζοντας απλοϊκά μια αρκετά πολύπλοκη ιστορία, στην οποία δεν είναι σαφής και απόλυτος ο διαχωρισμός σε καλούς και κακούς. Η ιστορία που διηγείται, παρουσιάζει κάποιες ασυνέχειες, αφού παραλείπονται τελείως τα δύο χρόνια που ο Trumbo πέρασε με την οικογένειά του στην πόλη του Μεξικού. Η επιφανειακή προσέγγιση ενός ξεκάθαρα πολιτικού θέματος, όπως η λογοκρισία και οι περιορισμοί στα πλαίσια της δαιμονοποίησης πολιτικών ιδεολογιών, μεταφέρει την προσοχή κυρίως στις προσωπικές μεταπτώσεις και στην προσπάθεια ενός ανθρώπου να υπερνικήσει τους δεσμώτες του και να αφήσει την δικιά του παρακαταθήκη στη βιομηχανία του θεάματος.
Trumbo, του Jay Roach
Διάρκεια: 124'
Είδος: Δράμα
