Las Herederas, του Marcelo Martinessi
Η ταινία γίνεται η χαραμάδα απ’ όπου ο θεατής κρυφοκοιτάζει τον τρόπο και την ταχύτητα με την οποία μεταβάλλονται και διαμορφώνονται οι ζωές της Chela (Ana Brun) και της Chiquita (Margarita Irun), ακριβώς όπως η Chela κρυφοκοιτάζει, ήδη από το πρώτο πλάνο, τους επίδοξους αγοραστές των επίπλων της, πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου της.
Οι δύο γυναίκες είναι ζευγάρι για πάνω από τρεις δεκαετίες. Κομμάτι της αστικής τάξης στην Asunción της Παραγουάης, έρχονται αντιμέτωπες με τα χρέη τους και αναγκάζονται να πουλήσουν προσωπικά τους αντικείμενα, πολλά από τα οποία είχαν κληρονομήσει από τις οικογένειές τους.
Πέρα από τη δυσμενή οικονομική τους κατάσταση, η Chiquita ρίχνεται στη σκληρή πραγματικότητα της φυλακής, καθώς η τράπεζα την κατηγορεί για απάτη. Σταδιακά, αναπτύσσει ένα δυναμισμό, που της επιτρέπει να διαχειριστεί με τη μέγιστη δυνατή ψυχραιμία την κατάσταση. Κάτι αντίστοιχο δεν συμβαίνει με την Chela, αν και βρίσκεται φανερά σε πιο ευνοϊκή θέση.
Στις καθημερινές της συνήθειες, που αγγίζουν ορισμένες φορές τα όρια του ψυχαναγκασμού, καθώς και στην υποτονική της παρουσία, έρχονται να προστεθούν η αναγκαστική φυγή της Chiquita, αλλά και η ανασφάλεια και το βίωμα της εσωτερικής απελπισίας και απομόνωσης, που φαίνεται να της κλονίζουν τις ισορροπίες των 60 της χρόνων.
Δέχεται, λοιπόν, σκεπτόμενη τα χρήματα, να γίνει προσωπικός οδηγός και να μεταφέρει με το αυτοκίνητό της μια παρέα ευκατάστατων ηλικιωμένων κυριών. Κάπως έτσι, γνωρίζει την Angy (Ana Ivanova), η οποία είναι αρκετά χρόνια μικρότερή της. Ο σαρωτικός της χαρακτήρας, ο αισθησιασμός και ο ερωτισμός που εκπέμπει στο πέρασμά της, συγκλονίζουν την Chela, αποδεικνύοντας πως τα πάθη, οι αδυναμίες του σώματος και η σεξουαλικότητα δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό της νεότητας.
Παράλληλα με την Chela, η οποία είναι παραλυμένη από τους φόβους και τις επιθυμίες της, και δείχνει να βρίσκεται σε έναν εγκλεισμό χειρότερο από αυτόν της Chiquita, ο σκηνοθέτης κάνει ουσιαστικά μία διακριτική, αλλά συγχρόνως δυνατή καταγγελία για την παραγουανή ελίτ, η οποία ασφυκτιά για τους δικούς της ψευδεπίγραφους λόγους. Έρμαιο της εικόνας και των συμβάσεών της, διαλέγει να σώσει την υποτιθέμενη αξιοπρέπειά της μέσα από την υποκρισία και το «φαίνεσθαι».
Παρ’ όλο που οι δύο γυναίκες παλεύουν με τη χρεοκοπία, ταριχεύουν την προσωπική τους ψευδαίσθηση, διατηρώντας υπηρετικό προσωπικό στο σπίτι, το οποίο και απογυμνώνεται σταδιακά λόγω της πώλησης των επίπλων, ενώ αρνούνται να αφήσουν να μαθευτεί η οικονομική τους κατάσταση. Αγωνιούν να περισώσουν το κύρος που τους προσφέρει η θέση τους μέσα στην κοινωνία της Asunción, παλεύοντας με αυτόν τον τρόπο τόσο με τον ίδιο τους τον εαυτό, όσο και με τον περίγυρό τους.
Ο Martinessi ελέγχει απόλυτα μέσα από τα πλάνα του τον θεατή, κατευθύνοντάς τον εκεί που επιθυμεί να επικεντρωθεί κάθε φορά, γεγονός που κάποιες φορές περιορίζει το σημείο εστίασης και ίσως αποβεί κουραστικό, σε συνδυασμό με τον μεθοδικό, αλλά πολύ αργό τρόπο ανάπτυξης του σεναρίου και του δράματος.
Η μελαγχολία της ταινίας, μέσα από τα χρώματα και τον ρυθμό της, εξυπηρετεί στο να μεταδοθεί ευκολότερα το βάρος της ανθρώπινης ψυχολογίας και την ίδια στιγμή το βάρος που δημιουργεί και προσθέτει η κοινωνία. Μέσα από τη χαμηλότονη ανεπαίσθητη σάτιρα, διαφαίνεται πως δεν κληροδοτούνται μονάχα αντικείμενα, μα και εξαρτήσεις, συμπεριφορές και κομφορμιστικές αντιλήψεις. «Οι Κληρονόμοι» αποδεικνύουν έμμεσα το πώς η αστική καταπίεση και ο κοινωνικός καθωσπρεπισμός αλλοτριώνουν και εγκλωβίζουν τον άνθρωπο ανάμεσα στο «θέλω», το «πρέπει» και το «μπορώ».
Las Herederas, του Marcelo Martinessi
Μεταφρασμένος Τίτλος: Οι Κληρονόμοι
Είδος: Δράμα
Διάρκεια: 98’
