In a Cinemanner of Speaking

O Marlo Brando ήρθε στον κόσμο στις 3 Απριλίου του 1924, στην πόλη Omaha της Nebraska. Μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον με εντάσεις, καθώς οι γονείς του αντιμετωπίζουν προβλήματα αλκοολισμού κι ο πατέρας του, Marlon Brando Sr, τον επικρίνει συνεχώς. Λίγο πριν συμπληρώσει τα 20 του χρόνια, σπουδάζει σε μια στρατιωτική σχολή, γρήγορα όμως ακολουθεί τη μια από τις δυο αδελφές του, την Jocelyn -επίσης ηθοποιό- στη Nέα Υόρκη. Εκεί, με την καθοδήγηση της ηθοποιού και καθηγήτριας υποκριτικής Stella Adler έρχεται σε επαφή με τη μέθοδο Stanislavski και παρακολουθεί μαθήματα στο θρυλικό Actors Studio του Lee Strasberg. Tο 1944 εμφανίζεται στο Broadway λαμβάνοντας ανάμεικτες κριτικές, δείχνει, ωστόσο, στις πρόβες τον ιδιόρρυθμο και αντισυμβατικό του χαρακτήρα. Η μεγάλη του επιτυχία στη σκηνή έρχεται το 1947, όταν η πρώην συνεργάτιδά του Tallulah Bankhead τον συστήνει στον Tennessee Williams, και έτσι, στις 3 Δεκεμβρίου του 1947, ο νεαρός Brando ερμηνεύει για πρώτη φορά μπροστά στο κοινό τον ρόλο που θα τον στιγματίσει, αυτόν του Stanley Kowalski στην παράσταση “A Streetcar Named Desire”, σε σκηνοθεσία του Elia Kazan.

Η πορεία του στο θέατρο του ανοίγει τις κινηματογραφικές πόρτες. Η πρώτη του κινηματογραφική δουλειά είναι το “The Men” του Fred Zimmerman, το 1950. Για να αποδώσει τον ρόλο ενός παραπληγικού βετεράνου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επισκέπτεται στρατιωτικά νοσοκομεία, όπου παρατηρεί τους ασθενείς. Αν και η ταινία δεν γίνεται εμπορική επιτυχία, οι κριτικοί μιλούν για μια ζωντανή και ρεαλιστική ερμηνεία του Brando. Η δεύτερη ταινία που συμμετέχει είναι η κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου “A Streetcar Named Desire”. Διπλά στους Vivien Leigh, Kim Hunter και Karl Malden ενσαρκώνει με ρεαλιστικότητα κι ωμότητα τον βίαιο και οξύθυμο Kowalski κι η εικόνα του Brando στον ρόλο αυτό μένει μέχρι και σήμερα χαραγμένη στη συνείδηση του κοινού. Η φήμη του εκτοξεύεται στα ύψη, η εξωτερική του εμφάνιση εντυπωσιάζει τους πάντες και κατακτάει την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου. Αν και δεν το κερδίζει, ο Brando με τη δεύτερη κιόλας κινηματογραφική του συμμετοχή, άφησε το χνάρι του στην ιστορία της 7ης τέχνης, προβάλλοντας έναν νέο τρόπο ερμηνείας γεμάτο ένταση και αλήθεια.

Η δεκαετία του ‘50 αποτελεί τη δική του χρυσή δεκαετία. Ερμηνεύει τον Μεξικανό επαναστάτη Εmiliano Zapata στην ταινία “Viva Zapata!” του Elia Kazan, όπου για να προσεγγίσει όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται τον ρόλο του, ταξιδεύει στην πόλη που έζησε ο Zapata. Το 1953 υποδύεται τον Μάρκο Αντώνιο στην ταινία “Julius Caesar” σε σκηνοθεσία του Joseph L. Mankiewicz, ενώ αργότερα ενσαρκώνει τον επαναστατημένο νεαρό στην ταινία “The Wild One” του László Benedek. H εικόνα του Brando με το δερμάτινο μπουφάν και το τζιν θα αποτελέσει πρότυπο για τους νέους της δεκαετίας αυτής, μεταμορφώνοντάς τον σε ίνδαλμα, πολύ πριν την εμφάνιση του επίσης θρυλικού James Dean. Tην επόμενη χρονιά ξανασυργάζεται με τον φίλο του Εlia Kazan και κερδίζει το πρώτο χρυσό αγαλματίδιο για την ερμηνεία του στην ταινία “On the Waterfront” δίπλα στη γλυκειά Eva Marie Saint.

Τα επόμενα χρόνια, ο Brando, έχοντας ήδη καθιερωθεί ως ηθοποιός, αναζητάει συνεχώς νέους τρόπους έκφρασης, έτσι δεν αργεί να ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία. Το 1961 βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες με τη σκηνοθετική του υπογραφή το γουέστερν “One-Eyed Jacks”, όπου τους πρωταγωνιστικούς ρόλους κατέχουν ο ίδιος και ο Karl Malden. H πρώτη του σκηνοθετική δουλειά στέφεται από εισπρακτική και καλλιτεχνική αποτυχία, όπως αποτυχία αποτελεί κι η επόμενη ταινία που συμμετέχει, το φιλμ “Mutiny on the Bounty” του Lewis Milestone. Εκείνη την περίοδο, λίγες ταινίες του γνωρίζουν την επιτυχία και την καλλιτεχνική αναγνώριση, μία από αυτές είναι το “Reflection in a Golden Eye” του John Huston με την Elizabeth Taylor. Το 1969 γυρίζει το πολεμικό δράμα «Burn!» του Ιταλού Gillo Pontecorvo, και ενώ το φιλμ αυτό ανήκει στις λιγότερο γνωστές του ταινίες, είναι η αγαπημένη του Brando κι από τις λίγες ερμηνείες για την οποία ένιωθε υπερήφανος. Το 1972 πρωταγωνιστεί στην ταινία “The Godfather”, αλλάζει τον τρόπο ομιλίας του, το κινηματογραφικό του στάτους «μεγαλώνει» και κατακτάει ένα δεύτερο Όσκαρ, όμως αυτήν την φορά δεν παρευρίσκεται στην τελετή απονομής· στέλνει μια νεαρή Ινδιάνα να μιλήσει εκ μέρους του και να αρνηθεί το βραβείο, ως ένας τρόπος διαμαρτυρίας για τη στάση που κρατάει ο αμερικανικός κινηματογράφος απέναντι στους Ινδιάνους. Μετά από την επιτυχία του «Νονού», συνεργάζεται με τον Ιταλό σκηνοθέτη Bernardo Bertolucci στο ερωτικό δράμα “Last Tango in Paris” – η εμπειρία του αυτή, όπως είπε ο ίδιος, θα τον εξαντλήσει συναισθηματικά και ψυχικά. To 1979 ξανασυνεργάζεται με τον Francis Ford Coppola στην εμβληματική ταινία “Apocalypse Now”. Το επόμενο διάστημα, από τις αρχές της δεκαετίας του ‘80 και μέχρι το τέλος της ζωής του την 1η Ιουλίου του 2004, αδιαφορεί τόσο για την εμφάνισή του όσο και για την καριέρα του και η κινηματογραφική του πορεία δεν κεντρίζει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον κοινού και κριτικών.

O ηθοποιός που μπορούσε να ενσαρκώσει οποιονδήποτε ρόλο, δεν ένιωσε ποτέ ανέτα με τον ρόλο του σταρ και του ωραίου. Λέγεται ότι κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας “Mutiny on the Bounty” έτρωγε απίστευτες ποσότητες παγωτού. Καμία αρνητική πτυχή της ζωής του (τα παραπάνω κιλά, η ταραχωδής προσωπική ζωή, τα σκάνδαλα κι οι δικαστικές διαμάχες), ωστόσο, δεν κατάφερε να μειώσει τη λάμψη και τη δύναμη του μύθου του. Ο Marlon Brando χάρισε ένταση, πάθος και ρεαλισμό στην υποκριτική τέχνη· το ταλέντο του έμοιαζε πηγαίο, δεν έπαιζε έναν ρόλο, γινόταν ο ίδιος ο ρόλος. Η συμβολή του είναι τόσο μεγάλη και ουσιαστική, ώστε η υποκριτική τέχνη στο Hollywood θα μπορούσε να χωριστεί ιστορικά στην προ και μετά Brando εποχή. Χάρη σε εκείνον, πολλοί νέοι αγάπησαν την τέχνη του ηθοποιού, καθώς την είδαν ως ένα «ζωντανό», γεμάτο αλήθεια, χώρο, όπου θα μπορούσαν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους και την αντισυμβατική τους φύση, όπως ο Brando.