Feel good movies
Hook, του Steven Spielberg (1991)
Το “Hook” δεν είναι απλώς είναι παραμύθι: είναι ένα παραμύθι για ενήλικες! Ο Πίτερ Παν έχει μεγαλώσει και έχει ξεχάσει πως είναι ο… Πίτερ Παν. Η απαγωγή των παιδιών του θα τον οδηγήσει και πάλι στη Χώρα του Ποτέ, όπου θα τα θυμηθεί όλα. Κυρίως, όμως, θα θυμηθεί πώς είναι να νιώθεις παιδί. Φαντασία, ανάλαφρη διάθεση, χιούμορ, ωραίες ερμηνείες, Robin Williams και Dustin Hoffman σε κέφια.
Forrest Gump, του Robert Zemeckis (1994)
Το “Forrest Gump” δεν είναι ακριβώς ανεβαστική ταινία, αλλά ξεχειλίζει από αθωότητα, αισιοδοξία και καλή διάθεση. Ο Forrest δεν είναι και ο πιο έξυπνος άνθρωπος στον κόσμο, αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να κάνει σπουδαία πράγματα και να αλλάξει τη ζωή των ανθρώπων γύρω του, καθώς και να επηρεάσει κομβικές στιγμές της ιστορίες. Αν μη τι άλλο, παράδειγμα προς μίμηση.
About A Boy, των Chris Weitz και Paul Weitz (2002)
Ο ήρωάς μας είναι ένας αδιόρθωτος γυναικάς που άλλο δε θέλει από την καλοπέρασή του. Όλα θα αλλάξουν, όμως, όταν θα γνωριστεί με έναν πιτσιρικά, ο οποίος δεν έχει πατέρα και η μητέρα του πάσχει από κατάθλιψη. Μέσα από διάφορες χιουμοριστικές και τρυφερές περιστάσεις θα έρθουν κοντά και θα αλλάξει ο ένας τη ζωή του άλλου. Απλό, κλισέ, αλλά υπέροχο.
La Famille Belier, του Eric Lartigau (2014)
Πώς είναι να είσαι το μόνο μη-κωφάλαλο μέλος σε μια κωφάλαλη οικογένεια; Η γαλλική ταινία που αγαπήθηκε τρελά σε όλον τον κόσμο αφηγείται την ιστορία μιας έφηβης κοπέλας που πρέπει να τα βγάλει πέρα με την κωφάλαλη οικογένεια της και την αγάπη της για το τραγούδι. Με τέτοια υπόθεση η ταινία θα είχε όλα τα φόντα για να γίνει δραματική, απεναντίας όμως είναι απολαυστική και σε αφήνει με μια πολύ όμορφη διάθεση στο τέλος.
Love Actually, του Richard Curtis (2003)
Αν πάμε σε πιο ανάλαφρες -και χριστουγεννιάτικες- ταινίες, τότε το “Love Actually” είναι ο βασιλιάς στην κατηγορία του. Οχτώ διαφορετικές ιστορίες με φόντο τα Χριστούγεννα και με θέμα την αγάπη και τον έρωτα δημιουργούν μια υπέροχη ατμόσφαιρα ζεστασιάς και αισιοδοξίας. Εντάξει, είναι γεμάτη κλισέ, αλλά δεν σε νοιάζει.
The Grand Budapest Hotel, του Wes Anderson (2014)
Τα χρώματα που χρησιμοποιεί ο Anderson στη συγκεκριμένη ταινία είναι από μόνα τους ικανά να σου φτιάξουν τη διάθεση. Αν σε αυτό προσθέσεις την απολαυστική ερμηνεία του Ralph Fiennes, το περιπετειώδες story και τον παιχνιδιάρικο ρυθμό έχεις μια γνήσια feel-good κινηματογραφική εμπειρία. Ο ήρωάς μας είναι ένας καθώς πρέπει και αυστηρός υπεύθυνος ξενοδοχείου. Θα βρει τον μπελά του, όμως, όταν γίνει κληρονόμος ενός πίνακα μεγάλη αξίας, καθώς θα μπλεχτεί σε απίστευτες καταστάσεις.
Hugo, του Martin Scorsese (2011)
Το “Hugo” είναι η ιδανική ταινία για όσους αγαπούν τα παραμύθια, τις περιπέτειες και το σινεμά. Στο Παρίσι του '30 ένα ορφανό αγόρι προσπαθεί να βάλει σε λειτουργία ένα ρομπότ που του άφησε ο πατέρας του. Όταν θα γνωριστεί με ένα κορίτσι που διψά για περιπέτειες και με τον στριφνό ιδιοκτήτη ενός καταστήματος παιχνιδιών, τα πράγματα θα περιπλεχτούν με ενδιαφέροντα τρόπο και οι πρωταγωνιστές μας θα φτάσουν στις απαρχές του κινηματογράφου. Νοσταλγικό, τρυφερό, απολαυστικό!
Big Fish, του Tim Burton (2003)
Ο Tim Burton ξέρει από παραμύθια και αυτό εδώ είναι ίσως το πιο όμορφο που σκάρωσε ποτέ. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας μας αρέσκεται να λέει ιστορίες -και τι ιστορίες! Υπερβολικές, σουρεαλιστικές και άκρως ενδιαφέρουσες. Δεν έχει βέβαια την ίδια γνώμη και ο γιος του, ο οποίος θέλει να ακούσει την αλήθεια πίσω από αυτές. Όσο πατέρας και γιος προσπαθούν να αφήσουν στην άκρη τις κόντρες τους, οι θεατές έχουμε την ευκαιρία να δούμε μια πολύχρωμη, ευφάνταστη και γλυκιά ταινία.
Cinema Paradiso, του Giuseppe Tornatore (1988)
Αν αυτή δεν είναι η απόλυτη νοσταλγική, τρυφερή και αξιαγάπητη ταινία, τότε ποια είναι; Ο ήρωας μας είναι ένας πιτσιρικάς που βοηθάει τον χειριστή του μηχανήματος προβολής ταινιών του κινηματογράφου της πόλης του. Σκανδαλιές, χιουμοριστικά περιστατικά και ερωτικά σκιρτήματα συνθέτουν την ταινία, η οποία στο τέλος σε αφήνει με αίσθηση γλυκόπικρη και δάκρυα να κυλούν στα μάγουλα.
The Artist, του Michel Hazanavicius (2011)
Μπορεί μια ασπρόμαυρη βουβή ταινία να κερδίσει το σινεφίλ κοινό του 21ου αιώνα; Αν είναι τόσο έξυπνη όσο το “The Artist” μπορεί! Ένας σταρ του βωβού κινηματογράφου βλέπει την καριέρα του να καταστρέφεται όταν στις ταινίες οι ηθοποιοί αρχίζουν να… μιλάνε. Το θέμα της δεν ακούγεται και ιδιαίτερα ευχάριστο, όμως το μπρίο και η ζωντάνια της ταινίας, η ανάλαφρη μουσική και ένας σκύλος σε έναν ρόλο-απόλαυση κάνουν το συγκεκριμένο φιλμ απίστευτα ευχάριστο και αισιόδοξο.
Bridget Jones's Diary, της Sharon Maguire (2001)
Η ταινία αυτή μπορεί να αποτελέσει κάλλιστα το guilty pleasure των πιο αυστηρών σινεφίλ. Η Bridget Jones είναι μια τριαντάρα που προσπαθεί να βρει την αγάπη. Μέχρι εδώ τίποτα ιδιαίτερο. Το ατού της ηρωίδας μας είναι ότι είναι τόσο αδέξια και μπλέκεται σε τόσο κωμικοτραγικές καταστάσεις που δεν μπορείς παρά να απολαύσεις τη διαδρομή της.
Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain, του Jean-Pierre Jeunet (2001)
Η εκκεντρική γαλλιδούλα Amélie μας εισάγει στον υπέροχο κόσμο της, ο οποίος είναι γεμάτος χρώματα, μυστικά, παιχνίδια, έρωτα και καταπληκτικές μουσικές. Ταινία-σταθμός που σε βυθίζει μέσα της και σε αφήνει με μια υπέροχη αίσθηση.
