Gregory Peck: Ο ακέραιος «Atticus Finch» του αμερικανικού κινηματογράφου
Ο Eldred Gregory Peck γεννήθηκε στις 5 Απριλίου του 1916 στη La Jolla, επαρχιακή πόλη της California, έχοντας αγγλικές και ιρλανδικές ρίζες. Όταν είναι 10 χρονών, οι γονείς του χωρίζουν, κι εκείνος μένει με τη γιαγιά του. Ξεκινάει τις σπουδές στην Ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Berkeley, κι εκεί ανακαλύπτει την αγάπη του για το θέατρο και την υποκριτική τέχνη.
H καριέρα του ξεκινάει από το θέατρο, ενώ θα πρωταγωνιστήσει και σε πολλές παραστάσεις του Broadway. Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο είναι στην ταινία “Days Of Glory” του 1944. Έπειτα, η πορεία της καριέρας του είναι ανοδική. Πέντε υποψηφιότητες και ένα βραβείο Όσκαρ και συμμετοχές σε ταινίες όπως στις “Spellbound” (1945), “Gentleman’s Agreement” (1947), “The Snows of Kilimanjaro” (1952), “Moby Dick” (1956), “Roman Holiday” (1953), “The Guns of Navarone” (1961) συνθέτουν μια καριέρα που διήρκησε 60 περίπου χρόνια.
To 1963 παραλαμβάνει το βραβείο Όσκαρ από τα χέρια της Sofia Loren, για τον ρόλο του Atticus Finch -που τον στιγμάτισε περισσότερο απ’ όλους- στην ταινία “To Kill a Mockingbird” (1962) που βασίζεται στο ομότιτλο και βραβευμένο με Pulitzer μυθιστόρημα της Harper Lee.
Πρόκειται για την ιστορία ενός έντιμου δικηγόρου μιας επαρχιακής πόλης, του Atticus Finch, που έρχεται αντιμέτωπος με τις ρατσιστικές αντιλήψεις των κατοίκων της, όταν αποφασίζει να υπερασπιστεί έναν νεαρό έγχρωμο άντρα που κατηγορείται για βιασμό. Η ίδια η συγγραφέας έχει πει πως ο χαρακτήρας του Atticus Finch έδωσε την ευκαιρία στον Gregory Peck να υποδυθεί τον εαυτό του. Μάλιστα, ο ρόλος του Atticus Finch ψηφίστηκε ως ο σημαντικότερος κινηματογραφικός χαρακτήρας στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου και μέχρι σήμερα είναι ο ήρωας με τον οποίο ο ηθοποιός έχει ταυτιστεί πιο πολύ στη συνείδηση του κοινού.
Μέσα από το μακιγιάζ και τον ρόλο είσαι στην ουσία εσύ και πίστευω ότι αυτό για το οποίο ενδιαφέρεται το κοινό είναι ο τρόπος που θα αντιμετωπίσεις την κατάσταση, τα εμπόδια, τα προβλήματα που έβαλε ο συγγραφέας στο δρόμο σου.
Στην προσωπική του ζωή ο Gregory Peck υπήρξε πάντοτε διακριτικός και αξιοπρεπής. Παντρεύεται για πρώτη φορά το 1942 την Greta Kukkonen, αποκτούν 3 παιδιά, αλλά χωρίζουν τελικά το 1955. Από το 1956 έως το τέλος της ζωής του είναι παντρεμένος με τη δημοσιογράφο Veronique Passani, με την οποία αποκτάει άλλα δύο παιδιά. Τη δεκαετία του 1980, ο ίδιος αποκαλύπτει σε μια συνέντευξη πως είχε ένα σύντομο ειδύλλιο με την Ingrid Bergman, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας “Spellbound”:
Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ένιωθα μια αληθινή αγάπη για εκείνη και πιστεύω ότι εδώ πρέπει να σταματήσω. Ήμουν νέος. Ήταν νέα. Ήμασταν μαζί για μερικές εβδομάδες έντονης δουλειάς.
Αγαπητός στους καλλιτεχνικούς κύκλους, διατηρεί μακροχρόνιες φιλίες με τους Ava Gardner, Harry Belafonte, Harper Lee, Lauren Bacall, Cary Grant, Roger Moore και Audrey Hepburn. Ασχολείται ενεργά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, παίρνοντας θέση για όλα τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Απο την αρχή της καριέρας του άλλωστε, βρίσκεται αντιμέτωπος με τον Μακαρθισμό που «σαρώνει» το Hollywood εκείνη την εποχή. Αργότερα, δηλώνει σθεναρά την αντίθεσή του στις φυλετικές διακρίσεις και στον πόλεμο του Βιετνάμ, κερδίζοντας πάλι μια θέση στη λίστα με τους «εχθρούς» του Richard Nixon.
Αν και έπαιξε σε διαφορετικού είδους ταινίες (από γουέστερν, όπως το “The Gunfighter” (1950) μέχρι κομεντί, όπως το “Roman Holiday”) έδινε σε κάθε ρόλο στοιχεία της προσωπικότητάς του κι «έχτιζε» χαρακτήρες με ήθος και ρεαλισμό, δίχως υπερβολές. Το 1989 βραβεύεται για το σύνολο της καλλιτεχνικής και της ανθρωπιστικής του δράσης και μιλάει γεμάτος ευγνωμοσύνη για την αξία της ψυχαγωγίας, ευχαριστώντας τους φίλους και την οικογένειά του.
Ο θρυλικός «Atticus Finch» φεύγει στις 12 Ιουνίου του 2003, σε ηλικία 87 ετών από βρογχοπνευμονία, έχοντας στο πλάι του τους δικούς του ανθρώπους. Ο Gregory Peck ήταν και παραμένει το κινηματογραφικό πρότυπο ακεραιότητας, αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης της χρυσής εποχής του αμερικανικού κινηματογράφου. Εξάλλου όλη η πορεία της καριέρας του κι η δημόσια στάση του συνοψίζεται σε μια φράση του ίδιου:
Η ψυχαγωγία είναι μια χαρά, αλλά η ψυχαγωγία που «κρύβει» μια ιδέα πίσω της είναι πολύ πιο σημαντική.
