In a Cinemanner of Speaking

Τρία χρόνια αργότερα, ο Loach ξεψαχνίζει τα σωθικά της παθιασμένης σχέσης μεταξύ οπαδών και ποδοσφαιρικής ομάδας, σε μία εποχή κατά την οποία οι δεσμοί ήταν πολύ πιο στενοί και αμόλυντοι. “A Golden Vision“, ένα τηλεοπτικό ευαγγέλιο για τους οπαδούς της Έβερτον.

Συνέχεια με το ντοκιμαντέρ “My Name is Ken“, το οποίο είχε γυριστεί ακριβώς μετά την ταινία του Loach, “My Name is Joe” (1998). Συνεντεύξεις του ιδίου, αλλά και πολλών ηθοποιών του.

Τρία χρόνια νωρίτερα, το BBC2 είχε βρεθεί στην καρδιά των γυρισμάτων του “Land and Freedom“. “Loach on location” λοιπόν και μία διεισδυτική ματιά στα ενδότερα του φιλμικού κόσμου ενός εκ των καλύτερων ταινιών του Ken.

Θα κλείσουμε με το δικό μας προσωπικό top-5 της φιλμογραφίας του αγαπημένου Ken.

Η ηλικία των δεκαέξι είναι πάντα όμορφη. Ακόμη κι όταν είναι σκληρή. Ακόμη κι όταν μοιάζει ανήλιαγη και αδιέξοδη. Βρετανικός ρεαλισμός στα καλύτερά του. Ολόκληρη η ταινία. 

Ένα παραγνωρισμένο διαμαντάκι της καριέρας του Loach, η ταινία που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στην Αγγλία, με τον Loach να χαρακτηρίζεται μέχρι και «εθνικός προδότης». Με ένα φινάλε λιτό, μεστό, οικονομημένο και πιο πολιτικό από άπειρες ταινίες που φλυαρούν ασκόπως επαναστατικά τσιτάτα.

Ισπανικός Εμφύλιος. Σύνθετα ζητήματα, δαιδαλώδης σκέψη, υπέροχοι διάλογοι. Η Ιστορία γράφεται από τους ανθρώπους. Άσχημα ή όμορφα, γράφεται πάντα από αυτούς. Μία ιστορία προδιαγεγραμμένης ήττας και πικρής μνήμης. Η διάσημη σκηνή του φινάλε. 

Επίσης, αδίκως παραγνωρισμένο. Η ταινία που μας έμαθε τον υπέροχο Peter Mullan. Γλυκό, ευαίσθητο, μαχόμενο. Πώς η καθημερινότητα μετατρέπεται σε μάχη επιβίωσης, πώς η μάχη επιβίωσης εξυψώνεται σε αξιοπρέπεια.

Το πετράδι του στέμματος. Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ των Καννών, του 2006. Στριφνά ηθικά διλήμματα, άψογη αίσθηση ρυθμού. Μία κατάστρωση νηφάλια, λεπτομερής, πολυσύνθετη, σπαρακτική και διαυγής ταυτόχρονα.

*Aναδημοσίευση από το cinedogs.gr, κινηματογραφικό συνεργάτη του Artcore magazine