Έξυπνες βόμβες, του Θεοχάρη Παπαδόπουλου
Είναι ποιητής.
Χειρομβοβίδες πετά
γράφοντας στίχους.Το σουλούπι του
ήταν διαφορτικό.
Τον σκοτώσανε.
Όμως, αυτή η κραυγή διαμαρτυρίας συνδυάζεται με μια ρομαντική τρυφερότητα, αφού σ' αυτήν τη συλλογή υμνείται το βάθος, η συντριβή και, πολλές φορές, η επικινδυνότητα του έρωτα.
Τα είπαν όλα.
Της έπιασε κουβέντα
με μια του ματιά.Έβαλε φωτιά
να κάψει το παρελθόν
κι έγινε στάχτη.
Ενώ παράλληλα από τους στίχους αναδύεται ένας ιδιαίτερα παραστατικός ρομαντισμός, γεμίζοντας, αν και με τόσο λιτά εκφραστικά μέσα, το νου με εικόνες και νοήματα.
Σβήνουν τα φώτα.
Σε δρομάκια σκοτεινά
ζωής αυλαία.Σε αμφισβητώ,
μου είπε θυμωμένος
ο καθρέφτης μου.
Στις «Έξυπνες βόμβες», που όπως βλέπουμε τηρείται άψογα και αυστηρά η τεχνική των χαϊκού στους στίχους, ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος μιλάει με μια εξαιρετική αμεσότητα στον αναγνώστη για τις οδύνες της ποίησης:
Μάτωσα πάλι
Μα δεν παραδίνομαι.
Τον στίχο ψάχνω.
Ακόμη, η έξυπνη αυτή και πρωτότυπη ποιητική συλλογή, παρ' όλην την οξύτητα και την ένταση της κοινωνικής της διαμαρτυρίας, φανερώνει πολλά από τη χάρη και τη δροσιά μιας ποιητικής ψυχής που δε συμβιβάστηκε, δεν έπεσε στο μαγγανοπήγαδο των συμβάσεων και των συμβατικοτήτων και δεν έχασε τη μάχη της με τον χρόνο.
Και κάποιοι στίχοι για το τέλος:
Βαριά η πέτρα.
Προς τα κάτω με τραβά
μα θα πετάξω.
Έξυπνες βόμβες (χαϊκού), του Θεοχάρη Παπαδόπουλου
Εκδόσεις Μανδραγόρας, 2016
σελ. 64
