Ρεβεγιόν στις σκοτεινές αίθουσες
Star Wars: Episode 7 – The Force Awakens, του Τζέι Τζέι Έιμπραμς
(24 Δεκεμβρίου)
Ο έτερος πόλος του σκανδάλου, το έβδομο επεισόδιο στη saga των πολέμων των άστρων, το οποίο πιάνει το νήμα από την αρχή από εκεί που το άφησε με την ταινία «Η επιστροφή των Τζεντάι», το 1983. Σε περίπτωση που δεν συγκαταλέγεστε στους αμέτρητους φανατικούς θαυμαστές του Star Wars, να υπενθυμίσουμε ότι μεταξύ 1977 και 1983 γυρίστηκε η πρώτη θρυλική τριλογία της σειράς, η οποία γνώρισε τεράστια επιτυχία, αγγίζοντας τις διαστάσεις ενός οικουμενικού φαινομένου της ποπ κουλτούρας. Μεταξύ 1999 και 2005, βγήκαν στις αίθουσες οι ταινίες της prequel τριλογίας, ενώ η έβδομη ταινία θα αποτελέσει την αφετηρία μίας νέας (κι ελπίζουμε καταπληκτικής) τριλογίας. Αυτό που απομένει να φανεί είναι το κατά πόσο η καθυστέρηση της εξόδου της ταινίας στις ελληνικές αίθουσες θα έχει αντίκτυπο και στα εισιτήρια που θα κόψει.
Η σιωπηλή δολοφόνος, του Χου Χσιάο-Χσιεν
(24 Δεκεμβρίου)
Βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών κι ένα τρέιλερ που σε καθηλώνει με την ομορφιά του. Ο βιρτουόζος των εικόνων και της καλαισθησίας Χου Χσιάο-Χσιεν κατόρθωσε να φέρει εις πέρας ένα πρότζεκτ που είχε συλλάβει αρχικά ως ιδέα ήδη από το 1989 (!) και για το οποίο εργάστηκε επί 7 συναπτά έτη(!). Με πρώτη ύλη έναν από τους διασημότερους λαϊκούς μύθους της δυναστείας των Τανγκ, αγνώστου συγγραφέα, ο Κινέζος μάστορας φιλοτεχνεί μία ιστορία πίστης, αγάπης και καθήκοντος, για την οποία ανυπομονούμε σαν τρελοί.
Joy, του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ
(24 Δεκεμβρίου)
Τρίτη κατά σειρά συνεργασία του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ με την Τζένιφερ Λόρενς και τον Μπράντλεϊ Κούπερ, μετά τα “Silver Linings Playbook” και “American Hustle” που είχαν αποκομίσει οκτώ και δέκα οσκαρικές υποψηφιότητες, αντιστοίχως. Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία της εφευρέτριας Τζόι Μανγκάνο, η οποία βρέθηκε από άφραγκη και εργένισσα μητέρα τριών παιδιών να ηγείται μίας εταιρίας με αμύθητα κέρδη, χάρη στην ανακάλυψη της Θαυματουργής Σφουγγαρίστρας (Miracle Mop)! Ας ελπίσουμε ότι θα δούμε κάτι παραπάνω από ένα ψευδό-φεμινιστικό συγκεκαλυμμένο ύμνο στο αμερικάνικο όνειρο.
Θαυμάσιος Βοκάκιος, των Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι
(31 Δεκεμβρίου)
Όποτε βγάζουν νέα ταινία αυτοί οι δύο υπέροχοι παππούδες, εμείς οφείλουμε να τηρούμε στάση ευλαβικής προσοχής. Αύτη τη φορά, τα δύο αδέρφια μας μεταφέρουν στη Φλωρεντία του 1348, η οποία μαστίζεται από μία επιδημία πανώλης. Μία ομάδα νέων ανδρών και γυναικών καταφεύγει σε μία εγκαταλελειμμένη βίλα στα περίχωρα της πόλης, συγκροτεί μία αυτοσχέδια κοινότητα και προσπαθεί να επιβιώσει. Παράλληλα, σε καθημερινή βάση, τα μέλη αυτής της ιδιόμορφης κοινότητας διηγούνται ιστορίες προκειμένου να ταξιδέψει το μυαλό όλων μακριά από τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουν. Όπως προείπαμε, αιώνιος και αδιαπραγμάτευτος σεβασμός σε δύο λατρεμένους δημιουργούς.
Η μητέρα μου, του Νάνι Μορέτι
(31 Δεκεμβρίου)
Μία γυναίκα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, την οποία παλεύει να αντιμετωπίσει με αξιοπρέπεια και δύναμη. Η μητέρα της είναι βαριά άρρωστη και βαδίζει με αργά αλλά σταθερά βήματα προς τον θάνατο. Η κόρη της περνά την εφηβεία, με όλα τα προβλήματα και τις εντάσεις που συνοδεύουν αυτή την εύθραυστη περίοδο. Η ίδια, σκηνοθέτιδα ούσα, γυρίζει μία ταινία, στην οποία πρωταγωνιστεί ένας Αμερικανός αστέρας του σινεμά, ο οποίος συμπεριφέρεται όσο πιο κακομαθημένα και αντί-επαγγελματικά είναι δυνατόν να φανταστεί κάποιος. Ένα ακόμη παλαντζάρισμα μεταξύ δράματος και κωμωδίας από τον βετεράνο αυτής τις μίξης, Νάνι Μορέτι.
Το μεγάλο σορτάρισμα, του Άνταμ ΜακΚέι
(7 Ιανουαρίου)
Το καστ δεν είναι απλώς πολλά υποσχόμενο. Είναι μεγαλειώδες. Μπραντ Πιτ, Κρίστιαν Μπέιλ, Στιβ Κάρελ και Ράιαν Γκόσλινγκ υποδύονται τέσσερις επενδυτές μικρού βεληνεκούς που συνειδητοποιούν στην πληρότητά του αυτό που κανείς δεν τολμά να πει ξεκάθαρα εν έτει 2008. Ότι η παγκόσμια οικονομία ετοιμάζεται να σκάσει σαν παιδική τσιχλόφουσκα, παρασυρμένη από την κατάρρευση της αμερικανικής κτηματαγοράς. Μία αληθινή ιστορία υπόγειων παιχνιδιών, βασισμένη στο βιβλίο “The Big Short” (ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας), του Μάικλ Λιούις.
Οι μισητοί οκτώ, του Κουέντιν Ταραντίνο
(7 Ιανουαρίου)
Ας ξεκινήσουμε από το γιατί η όγδοη ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο θα βγει στις ελληνικές αίθουσες δύο εβδομάδες αργότερα απ’ ότι στον υπόλοιπο κόσμο. Ο αγαπητός Κουέντιν λοιπόν, για λόγους άδολης αγάπης για το σινεμά/ φετιχισμού/εκκεντρικότητας/μάρκετινγκ/λίγο απ’ όλα τα παραπάνω, γύρισε την ταινία του σε φιλμ 70 χιλιοστών. Έθεσε μάλιστα ως όρο απαράβατο τις πρώτες δύο εβδομάδες μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της ανήμερα των Χριστουγέννων, να προβληθεί μονάχα σε αυτό το φορμάτ σε παγκόσμια κλίμακα. Κι επειδή το εν λόγω απαρχαιωμένο φορμάτ απαιτεί τις αντίστοιχες μηχανές προβολής και τις αντίστοιχες πολύ μεγάλες οθόνες, η ταινία θα κάνει πρεμιέρα στα μέρη μας ανήμερα του Άη-Γιαννιού. Από εκεί και έπειτα, το προμοτάρισμα υπήρξε υποδειγματικό ως αναμένετο κι η αλήθεια είναι πως ο Ταραντίνο δημιουργεί καταστάσεις εθισμού σε όλους μας. Ευελπιστούμε πάντως σε κάτι πιο σύνθετο και οξυδερκές από μία απολαυστικά στιλιζαρισμένη μανιέρα.
