Serial Killers

1876. Βρισκόμαστε στο Deadwood της Νότιας Ντακότα, την εποχή που ο πυρετός για την αναζήτηση χρυσού φτάνει στα ύψη. Επικρατούν συνθήκες ανεπίσημης δικτατορίας στην πόλη. Αφέντης, αρχηγός, πρόεδρος, θεός και πατέρας της κοινότητας ο αιμοδιψής ιδιοκτήτης σαλούν Al Swearengen (τον οποίο ενσαρκώνει καθηλωτικά ο Ian McShane). Αντίπαλο δέος ο εκπρόσωπος του νόμου Seth Bullock (ο “Justified” Timothy Olyphant στο ρόλο). Κάπου εδώ, περιμένεις να ακούσεις για τη σύγκρουση των δύο, τα πιστόλια που βγαίνουν, την αγωνία κλπ. Το “Deadwood” είναι γουέστερν, αλλά δεν είναι το γουέστερν που περιμένεις να δεις. Η σειρά θυμίζει γουέστερν στο μενού, αλλά το κυρίως πιάτο είναι διαφορετικό. Με πυλώνες τους δύο προαναφερθέντες χαρακτήρες παρακολουθούμε τη ζωή ολόκληρης της κοινότητας. Το βάρος δίνεται σε όλους τους χαρακτήρες, μηδενός εξαιρουμένου. Το “Deadwood” είναι αρκετά «απλωμένο», καθώς η ποιότητα των ηθοποιών προσφέρεται για να γίνει κάτι τέτοιο. Έχει δικαίως τη φήμη ότι περιλαμβάνει το καλύτερο cast που είδαμε ποτέ σε τηλεοπτική σειρά.

Το σόου καταπιάνεται με την αέναη σύγκρουση πολιτισμού και αγριότητας, τους διαφορετικούς πόθους του νόμου και της τάξης με τους αντίστοιχους της καπιταλιστικής αναρχίας. Εξερευνά τα όρια και τις υποχρεώσεις του ανθρώπου σε μια εποχή της Αμερικής, που ο πολιτισμός προσπαθεί να αναπτυχθεί σε συνθήκες απάνθρωπες.

Πρόκειται υπό μία έννοια για αντι-εξουσιαστικό σόου. Η δομή του διαφέρει από την τυπική δομή ενός τηλεοπτικού σόου. Η αφήγησή του το ίδιο. Η γλώσσα του αποτελεί ό,τι πιο παράξενο και θαυμαστό έχουμε αντικρύσει στη μικρή οθόνη. Άλλοτε έχει ποιητική διάθεση και θυμίζει Σαίξπηρ, άλλοτε υπάρχει βιβλική χροιά και σε άλλες στιγμές οι χαρακτήρες ξερνούν το ένα “cocksucker” μετά το άλλο. Αυτή η αλλοπρόσαλλη πρόζα, δημιούργημα του Milch, ξεπερνάει τα στεγανά του γουέστερν και ίσως τον χώρο και τον χρόνο. Με ποιον τρόπο; Μα επειδή αυτό το γλωσσικό μείγμα λυρισμού και λάσπης μιλάει στον άνθρωπο οποιαδήποτε εποχής και κοινωνικής κατάστασης. Πολλές φορές θα δυσκολευτείς να ακολουθήσεις το νήμα των διαλόγων. Αν είσαι προσεκτικός όμως, θα ανταμειφθείς, καθώς ο τρόπος σκέψης και τα συναισθήματα που εκφράζονται έχουν συμπαντικό χαρακτήρα.

Διαφέρει σε σχέση με ένα τυπικό σόου στον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται τους χαρακτήρες του. Αναφέραμε παραπάνω ότι όλοι έχουν κάποιον σεβαστό ρόλο και επιτελούν έναν σκοπό. Αν εστιάσουμε στον υποτιθέμενο πρωταγωνιστή Seth Bullock, θα αντιληφθούμε ότι μόνο πρωταγωνιστής (με την πλήρη έννοια του όρου) δεν είναι, καθώς παίζει πάρα πολύ λίγο. Θυμίζει τον McNulty του “The Wire” που ήταν ο πρωταγωνιστής ώσπου να καταλάβουμε ότι η σειρά δεν έχει πρωταγωνιστή. Το ίδιο συμβαίνει και εδώ. Ακολούθως, η περίπτωση του Al Swearengen. Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας συνεχίζει τον τρομερή παράδοση του HBO στη δημιουργία αντιηρώων (οι περιπτώσεις “Oz”, “The Sopranos” και “The Wire” το επιβεβαιώνουν). Με μια τεράστια διαφορά. Ο Al είναι πιο αποτελεσματικός ψυχοπαθής από τον Tony Soprano, τον Omar Little ή τον Simon Adebisi επειδή έχει νομιμοποιημένη θεσμική εξουσία. Οι πολιτικές παρέες που έχει αναπτύξει του επιτρέπουν να εκμεταλλεύεται καταστάσεις στο έπακρο, χωρίς να υπάρχει ο φόβος της τιμωρίας. Μπορεί να σου κόψει το λαρύγγι ή να σε ταΐσει στα γουρούνια χωρίς δισταγμό και να μη λογοδοτήσει πουθενά. Μπορεί να σε καλέσει στο σαλούν του, να σου βάλει να πιείς ουίσκι, να σε κολακεύσει με τη γνωστή ρητορική του και να μην αντιληφθείς ότι είσαι το πρόβατο στη φωλιά του λύκου. Ο λύκος του συγκεκριμένου παραμυθιού όμως δεν σκοπεύει να βγει ο χαμένος της υπόθεσης.

Η χρονική περίοδος που λαμβάνει χώρα το “Deadwood” είναι εξαιρετικής σημασίας. Η μετάβαση από την αγριότητα στον πολιτισμό αποτελεί σταθμό στην ιστορία της Αμερικής και όχι μόνο. Η επιλογή του Milch να εστιάσει εκεί δεν είναι τυχαία. Παρακολουθώντας τη σειρά, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η μετάβαση έρχεται δύσκολα και περιλαμβάνει αρκετό αίμα και πόνο. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι αρκετά: Που ακριβώς φτάσαμε; Σε ποιο σημείο της πολιτισμικής εξέλιξης βρισκόμαστε; Είμαστε ικανοποιημένοι από την αλλαγή; Ποιες θυσίες κάναμε για να το πετύχουμε αυτό; Το “Deadwood” (όπως κάθε μεγάλο δημιούργημα που σέβεται τον εαυτό του) δεν δίνει απάντηση. Η ρευστή φιλοσοφία του υφαίνεται σε όλες τις σεζόν και επικυρώνεται άψογα με το ακούσιο τελευταίο πλάνο της σειράς, στο οποίο η μελαγχολία βαδίζει χέρι-χέρι με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου.