Serial Killers

Από τη μια τα ίδια και τα ίδια. Οι ντετέκτιβ ψάχνουν τα στοιχεία και προσπαθούν να λύσουν την υπόθεση. Ο Frank παλεύει να επιβιώσει και με κάθε του βήμα φέρνει τον παλιό εαυτό του στο προσκήνιο. Περίπου το ίδιο μοτίβο που παρακολουθήσαμε στο προηγούμενο επεισόδιο. Από την άλλη το πύρινο φινάλε. Όλα οδηγούν σε μια φονική σύγκρουση τρομερής έντασης. Επιτέλους «άναψαν τα αίματα». 

Πριν σχολιάσουμε το καλύτερο κομμάτι του επεισοδίου, το φινάλε δηλαδή, κάνουμε μια αναφορά στους χαρακτήρες και την εξέλιξή τους. Ο Ray Velcoro και η Αντιγόνη Μπεζερίδη συνεχίζουν την έρευνα. Το κουβάρι της υπόθεσης εξελίσσεται ταυτόχρονα με το κουβάρι της προσωπικής τους ιστορίας. Η επαγγελματική δραστηριότητά τους έχει αντίκτυπο στην καθημερινή ζωή τους. Ο Velcoro λόγω του επαγγέλματος «έχασε» τον γιό του, το μοναδικό πράγμα που τον ενδιαφέρει περισσότερο στον κόσμο. Όταν το κατάλαβε ήταν πολύ αργά. Έτσι, αποκομμένος απ’ αυτόν, τον επισκέπτεται στα κρυφά και του μιλά με πρόσωπο τσακισμένο από τη θλίψη. Η Ani χώνεται όλο και πιο βαθιά στο μυστήριο και ψάχνει εκεί που δεν πρέπει. Ερευνά τον διεφθαρμένο δήμαρχο και όσο τον ζυγώνει, τόσο οι κινήσεις της φέρνουν την αντίδρασή του. Η καταγγελία που έσκασε σε ανύποπτο χρόνο εις βάρος της, προέρχεται κατά πάσα πιθανότητα από τον δήμαρχο. Ο τελευταίος προσπαθεί να ανακόψει τον ζήλο της ντετέκτιβ να ρίξει άπλετο φως στην υπόθεση. Κρατάμε την επίσκεψη του διδύμου στον γκουρού-πατέρα Μπεζερίδη και τη συζήτηση για το παρελθόν και τα πρόσωπα με τα οποία είχε επαφές. Συνήθως σε νουάρ ιστορίες τη λύση τη δίνει το παρελθόν. Υποθέτουμε ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί κι εδώ, αρκεί οι ντετέκτιβ να κολλήσουν όλα τα κομμάτια του παζλ. 

Ύστερα, η περίπτωση του Paul μοιάζει πιο ξεκάθαρη από ποτέ. Ο αστυνομικός ξυπνά στο κρεβάτι ενός άντρα, παλιού γνώριμου από την εποχή του στρατού. Οι ομοφυλοφιλικές τάσεις που με τόση προσπάθεια προσπαθούσε να καταπνίξει, ήρθαν στην επιφάνεια. Κι εκεί που νομίζεις ότι αποδέχτηκε τον χαρακτήρα του, ο Pizzolatto στα φέρνει όλα πάλι τούμπα. Συναντιέται με την πρώην του, η οποία του ανακοινώνει ότι είναι έγκυος. Καλύτερη ευκαιρία για να μην αποδεχτεί ο Paul αυτό που πραγματικά είναι δεν υπάρχει. Της λέει ότι την αγαπά, τη φιλάει και επανασυνδέονται. Η «γκέι φύση» του μπαίνει στο συρτάρι και κλειδώνεται. Ξεκάθαρο πέρα για πέρα: Ο Paul μισεί θανάσιμα τον εαυτό του. 

Ακόμη, αναφέραμε ότι ο Frank κινεί γη και ουρανό για να γίνει ο γκάνγκστερ που κάποτε ήταν και να βρει τον άνθρωπο που επιφέρει πλήγματα στις δουλειές του. Αυτό που μας έκανε εντύπωση με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα είναι η αντίληψή του για τα παιδιά που έρχονται μέσω υιοθεσίας. Τα θεωρεί καταναγκαστικό μπελά, δυσχερή υποχρέωση και τα απορρίπτει. «Δεν θα φορτωθώ τα βάρη κάποιου άλλου» λέει στη Jordan. Δέχεται μόνο το δικό του παιδί, όταν αυτό έρθει. Αμφιβάλλουμε ακόμα και γι’ αυτό, καθώς ο χαρακτήρας και η κοσμοθεωρία του Frank μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι δεν τον ενδιαφέρει κανενός είδους κληρονομιά. Ο αγώνας του να γίνει τρανός και να αποκτήσει το παλιό του όνομα και την ξεχασμένη του υπόσταση, αφορούν τον ίδιο. Το τελευταίο πράγμα που δείχνει να τον απασχολεί είναι η μελλοντική παρακαταθήκη που θα αφήσει. 

Δεν υπάρχει λόγος να συγκρίνουμε τη φετινή φονική σύγκρουση με το μονόπλανο του Cary Fukunaga στο περσινό 4ο επεισόδιο, γιατί η μάχη είναι άνιση και ο Pizzolatto χάνει από τα αποδυτήρια. Αναφέρουμε τον Pizzolatto και όχι τον σκηνοθέτη του φετινού επεισοδίου, γιατί η ευθύνη της μη απογείωσης της φετινής σεζόν είναι αποκλειστικά δική του. Αυτός τσακώθηκε με τον Fukunaga και ύστερα τον έδιωξε. Πώς περιμένεις να φτιάξεις μια σεζόν -τουλάχιστον- αντάξια της περσινής, όταν διώχνεις την απόλυτη σκηνοθετάρα που έχει τη δυνατότητα να κάνει το μέτριο να μοιάζει εξαιρετικό; Πώς χαλάς μια πετυχημένη συνταγή λόγω του παραφουσκωμένου σου Εγώ; Η φετινή σεζόν βλέπεται, αλλά είναι πολύ χειρότερη από την περσινή. Με τον Fukunaga στο τιμόνι της σκηνοθεσίας θα ήταν ελάχιστα χειρότερη. 

Η τελική σύγκρουση λοιπόν είναι όπως πρέπει. Γεμάτη αγωνία, κορύφωση της δράσης, κυνηγητό, πυροβολισμούς, θανάτους, κοφτά πλάνα. Σε αρκετά σημεία μάλιστα κοπιάρει αρκετά την «Ένταση» του Μάικλ Μαν. Η έκρηξη της σεζόν ήρθε και μας ικανοποίησε αρκετά. Αυτό που θέλουμε, όσον αφορά το επόμενο μισό της σεζόν, είναι να ανέβει ο ρυθμός και να αυξηθεί η ένταση. Ναι μεν δεν περιμένουμε παρόμοιες στιγμές ανελέητου κυνηγητού και πυροβολισμών, αλλά όχι και να βγει όλη η σεζόν με ανηλεές ψάξιμο και ακαδημαϊκό, μη πειστικού χαρακτήρα λεξιλόγιο από το στόμα γκάνγκστερ και αστυνομικών!