Serial Killers

Ο Ray Velcoro ζει, αφού ο αινιγματικός Πουλάνθρωπος του έριξε με πλαστικές σφαίρες- πρόκειται ομολογουμένως για φτηνό κόλπο προκειμένου να κρατηθούν οι τηλεθεατές σε εγρήγορση. Αυτό μας αποκαλύπτεται μέσω μιας λυντσεϊκής ονειρικής ακολουθίας, όπου ο Ray βρίσκεται στο μπαρ να συνομιλεί με τον πατέρα του υπό την ερμηνεία ενός σωσία του Elvis (ή του Conway Twitty, δεν είμαστε αρκετά μεγάλοι για να μπορούμε να πούμε τη διαφορά). Έπειτα, η Αντιγόνη Μπεζερίδη και ο Paul Woodrugh επισκέπτονται το σπίτι του δημάρχου του Vinci, όπου μεταξύ άλλων βρίσκουν τη νεαρή γυναίκα του, την κόρη και τον γιο του. Προς το σπίτι αυτό γίνονταν πολλά τηλεφωνήματα από την ερωτική φωλιά του Caspere (το μέρος της ενέδρας). Αυτό εξοργίζει τον δήμαρχο, ο οποίος, όντας διεφθαρμένος μέχρι το μεδούλι, σιχαίνεται τους έντιμους αστυνομικούς που προσπαθούν να κάνουν το καθήκον τους αψηφώντας τα εμπόδια. Αξιοσημείωτο γεγονός της επίσκεψης το ότι ο γιος του δημάρχου έχει πολλές διαφορετικές προφορές. Επόμενος σταθμός της έρευνας (με τον Rayπίσω στις επάλξεις με την Ani) τα γυρίσματα μιας μετα-αποκαλυπτικής ταινίας που θυμίζει αρκετά το σύμπαν του “Mad Max”, αφού ο ύποπτος δούλευε εκεί. Εκεί συμβαίνει κάτι παράξενο και αστείο συνάμα, αφού εμφανίζεται ένας σκηνοθέτης που μοιάζει με καρικατούρα του Cary Fukunaga – κάτι που φαντάζει ως ένα ανέντιμο χτύπημα του Nic Pizzolatto στον πρώην συνεργάτη του και υπεύθυνο για μερικές αξέχαστες στιγμές στην πρόσφατη ιστορία της αμερικανικής τηλεόρασης (θυμηθείτε το εξάλεπτο πλάνο στο φινάλε του περσινού τέταρτου επεισοδίου). Από τα plateaux των γυρισμάτων οδηγούνται στο σπίτι του υπόπτου, όπου κάποιος πυρπολεί το αμάξι του, ενώ οι ερευνητές μας προσεγγίζουν την είσοδο. Ακολουθεί άγριο ανθρωποκυνηγητό με τον ύποπτο που φοράει μάσκα (η οποία εμφανίζεται στα σκηνικά της ταινίας) να διαφεύγει και τον ανήμπορο Rayνα σώζει (!) με ένα σάλτο την Aniαπό διερχόμενη νταλίκα. Εκείνη τον ευχαριστεί κι ως αντάλλαγμα της ζητά της πληροφορίες που έχουν για αυτόν οι αρχές. Φαίνεται πάντως ότι αρχίζει να σπάει ο πάγος και να δημιουργείται χημεία μεταξύ τους.

Αυτό δε σημαίνει ότι οι χαρακτήρες δεν έχουν χρόνο για τον εαυτό τους. Η Ani συνεχίζει τις έρευνες με τη βοήθεια του Ray, ενώ φροντίζει να κόψει επαφές με έναν συνάδελφό της με τον οποίο έβγαινε. Εμφανίζεται ασταθής και δυναμική, έτοιμη να υπερασπιστεί τον εαυτό της απέναντι σε όποιον τολμήσει να την παρεμποδίσει ή να αμφισβητήσει το δικαίωμά της να ορίζει τη ζωή της. Επιπλέον, ο Rayσυναντά και στην πραγματική ζωή τον πατέρα του, έναν βετεράνο αστυνομικό, μέθυσο κι ελαφρώς ρατσιστή, και αποφασίζει να πάρει μαζί του το αστυνομικό σήμα που ο τελευταίος πέταξε στα σκουπίδια. Σαν να μην έλειπαν όλα αυτά, δέχεται μια ακόμη επίσκεψη της γυναίκας του, η οποία του εκμυστηρεύεται ότι γίνονται έρευνες για αυτόν και του δίνει δέκα χιλιάδες δολλάρια ούτως ώστε να παραιτηθεί των δικαιωμάτων του επί του μικρού και να αποχωρήσει, πριν η διεξαγόμενη έρευνα φέρει στην επιφάνεια ανεπιθύμητα και για τους τρεις ευρήματα. Αυτός αρνείται να καταπιεί την υπερηφάνειά του, αφού ο μικρός είναι ότι του έχει απομείνει. Ο Ray βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, αποτυχημένος σύζυγος και πατέρας, διεφθαρμένος μπάτσος επί χρόνια με έκλυτο βίο και περιφρόνηση για τη ζωή, μοιάζει να υφίσταται μια πίεση που μόνο με μια μεταστροφή μπορεί να καταστεί διαχειρίσιμη. Από αυτή την άποψη, η οριακή εμπειρία της «εικονικής» δολοφονίας του μοιάζει να έρχεται την κατάλληλη στιγμή δρώντας καθαρτικά και λυτρωτικά, όπως σας γράφαμε στο προηγούμενο κείμενο. Μένει να δούμε εάν θα ολοκληρωθεί αυτή η αλλαγή, πιθανότατα με τη δυναμική της -προς το παρόν αμιγώς- επαγγελματικής σχέσης του με την Αντιγόνη να δρα ως καταλύτης.

Ο Frank Semyon δέχεται το πρώτο πλήγμα σε έναν αόρατο πόλεμο με τη δολοφονία του συνεργάτη του, Stan. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το να αρχίσει να διολισθαίνει στο σκοτεινό παρελθόν του, πάνω που είχε κατορθώσει να πραγματοποιήσει τη μετάβαση σε ένα νομότυπο, διαφανές καθεστώς. Ο Frank είναι στριμωγμένος και θυμωμένος, έχει ανάγκη από ρευστό και δε μπορεί να επιτρέψει σε κανέναν να τον αμφισβητήσει. Έτσι, οι σκληράδες και οι εκβιασμοί κάνουν την εμφάνισή τους, με αποκορύφωμα τη σκηνή όπου δέρνει (!) τον Santos και του βγάζει τα χρυσά δόντια με μια τανάλια. Μαθαίνουμε επίσης ότι έχει προβλήματα στύσης και η σύντροφός του θέλει παιδιά με εξωσωματική γονιμοποίηση, ενώ ο ίδιος «κλωτσάει» στην ιδέα, καθότι τη θεωρεί «παρά φύσιν».

Ο Paul αντιμετωπίζει τις σκιές του παρελθόντος του, οι οποίες συνδέονται και με τα καταπιεσμένα ομοφυλοφιλικά αισθήματά του. Πηγαίνει να δει έναν αγώνα με τη συνοδεία ενός φίλου του, ο οποίος στην επιστροφή, όντας πιωμένος, αρχίζει να του θυμίζει τα παλιά. Ο Paul αντιδρά άσχημα και αποχωρεί, αλλά αμέσως αναγκάζεται να αντιμετωπίσει εκ νέου τα συμπλέγματά του, αφού χρειάζεται τη βοήθεια ενός γκέι συνοδού προκειμένου να εισδύσει στο κλαμπ του Santos (όπου, παρεμπιπτόντως, πέφτει πάνω στον Frank, δίχως ακόμη να γνωρίζονται). Είναι αλήθεια πως η ιστορία του εν λόγω χαρακτήρα, καίτοι ενδιαφέρουσα, δεν έχει αποφύγει μέχρι στιγμής ορισμένες στερεοτυπικές απεικονίσεις.

Κλείνοντας, είμαστε πλέον σε θέση να προβούμε σε μια πρώτη σύγκριση με την προηγούμενη σεζόν. Μολονότι αθέμιτη, η σύγκριση αυτή είναι αναπόφευκτη, και είναι σαφές ότι γέρνει προς την πλευρά του Rust Cohle. Ήταν η χημεία του πρωταγωνιστικού διδύμου, οι εξαιρετικοί διάλογοι, η πρωτοποριακή σκηνοθεσία, τα τοπία της Louisiana, τα τενεκεδένια ανθρωπάκια, οι χρονικές μεταφορές ή όλα αυτά μαζί που έκαναν τη διαφορά; Το φετινό “True Detective” δε στερείται χαρισμάτων και δυνατών σημείων, αλλά εκτιμούμε ότι κινείται σε χαμηλότερες πτήσεις όσον αφορά κάθε έναν από αυτούς τους τομείς. Το ευχάριστο είναι ότι, παρά τις παρατηρήσεις αυτές, η σειρά ως τώρα δε μας έχει απογοητεύσει. Και επίσης ότι, καθώς η συνομωσία θα εξυφαίνεται και θα αποκαλύπτεται αργά και μεθοδικά, καθώς οι σκελετοί θα βγαίνουν από τις ντουλάπες και οι εντάσεις στις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών θα κάνουν τη δουλειά τους, μοιάζει να έχει σημαντικό περιθώριο βελτίωσης.