Serial Killers

Η δεύτερη σεζόν κινείται στα ίδια επίπεδα με την πρώτη. Δεν παρατηρούμε δηλαδή κάποια ξαφνική ποιοτική άνοδο, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στο “Hannibal” ή το “The Americans”. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Δεν έχουμε την απαίτηση, κάθε σειρά που βλέπουμε να ξεκινάει επιτυχημένα, να εκτοξεύεται στη δεύτερη σεζόν (σίγουρα σαν λάτρεις της τηλεόρασης επιθυμούμε κάτι τέτοιο, απλά δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει συχνά). Το “Peaky Blinders” γνωρίζει τα δυνατά του σημεία και συνεχίζει να τα εκμεταλλεύεται στη δεύτερη σεζόν. 

Η πορεία της σειράς ακολουθεί την πορεία της οικογένειας Σέλμπυ. Η πορεία της οικογένειας Σέλμπυ εξαρτάται από έναν και μοναδικό άνθρωπο, τον Τόμας Σέλμπυ. Το Α και το Ω της φαμίλιας είναι ο Τομ. Ο άνθρωπος που θα φροντίσει για την επιβίωση της οικογένειας και την οργάνωσή της, παίρνοντας τις δύσκολες αποφάσεις και τα μεγάλα ρίσκα. Μιλάμε λοιπόν για σειρά που δεν μπορεί να κάνει βήμα χωρίς τον πρωταγωνιστή της (όχι, δεν υπονοώ κάτι σε σχέση με το “Game of Thrones”). Ευτυχώς που η κυρίαρχη φιγούρα της σειράς ενσαρκώνεται υπέροχα από τον Cillian Murphy. Ιδιαίτερα στη δεύτερη σεζόν, το ερμηνευτικό του εύρος αποτελεί ευλογία και ανάγκη. Από τη μια πρέπει να μεταδώσει στον θεατή την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων του κι απ’ την άλλη να αντιμετωπίσει έναν Άλφυ Σόλομονς (Tom Hardy). 

Οι «προσθήκες» της δεύτερης σεζόν μου άφησαν ανάμεικτα συναισθήματα. Πάμε στην εύκολη περίπτωση. Η περίπτωση Sabini. Ο αρχηγός της Ιταλικής μαφίας αποτελεί τον ορισμό της γκανγκστερικής καρικατούρας. Τον χαρακτήρα ερμηνεύει ο Noah Taylor (τον είχε κάνει με τα κρεμμυδάκια ο Χόντορ στο GOT) και απλά κουράζει δίχως τέλος. Πείτε μου τι απ’ τα παρακάτω δεν έχετε ξαναδεί… Αφεντικό της μαφίας που έχει τους πάντες στο τσεπάκι. Η δύναμη του είναι απεριόριστη. Έχει παραξενιές και είναι υπερβολικός. Είναι βίαιος, πολυλογάς και ξερνάει απειλές πιο συχνά κι από όσο καπνίζουν στο “Mad Men”. Και το σημαντικότερο… Ξέρεις ότι στο τέλος θα τον πιεί. Ξέρεις ότι ήρθε για μια σεζόν να πρήξει τον θεατή και εν τέλει θα πάρει πόδι. 

Αντιθέτως, η περίπτωση Άλφυ Σόλομονς με έχει μπερδέψει. Ψοφάω για Tom Hardy και περίμενα πως και πώς να τον δω «αντιμέτωπο» με τους “Peaky Blinders”. Μου άρεσε. Έχει την απαραίτητη τρέλα, έχει μια οργή χρόνων μέσα του, έχει το βλέμμα αυτού που ελέγχει την κατάσταση, ακόμα κι όταν δεν την ελέγχει. Ωραία τα παραπάνω, αλλά κάτι δεν μου έκατσε καλά. Θες επειδή παίζει λίγο; Θες επειδή στο λίγο χρόνο που εμφανίζεται είναι χωμένος σε ένα δωμάτιο και προσπαθεί να κλείσει συμφωνίες; Θες επειδή περίμενα να βγει από το αμάξι της εποχής με δυο όπλα στα χέρια και να γαζώσει την παμπ που αρνείται να πληρώσει αυτά που του χρωστάει; Για να καταλάβεις καλύτερα… Φοβερός χαρακτήρας, καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Από την αρχή μέχρι το τέλος της δεύτερης σεζόν όμως παραμένει στάσιμος. 

Γενικότερα, το γεωγραφικό άνοιγμα που έκανε η σειρά στη δεύτερη σεζόν είναι θετικό. Θέλουμε να εισχωρούν περισσότερες πόλεις στο παιχνίδι. Με αυτόν τον τρόπο θα υπάρχουν περισσότερα αφεντικά. Έτσι τα εμπόδια θα αυξάνονται για την οικογένεια Σέλμπυ. Το φετινό στόρυ με την επέκταση στο Λονδίνο έχει πολύ ψωμί και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακόμα καλύτερα στην επόμενη σεζόν. Το λέω αυτό, γιατί φέτος παρατήρησα ότι βιάστηκαν λίγο. Δεν πρόλαβαν να μας ξεναγήσουν στο νέο σκηνικό της επέκτασης των “Peaky Blinders” στο Λονδίνο και μέσα σε 6 επεισόδια οι συμφωνίες έγιναν, τα ρίσκα πάρθηκαν και τα ακανθώδη ζητήματα βρήκαν λύση. Μια σεζόν 13 επεισοδίων μπορεί να λειτουργήσει έτσι. Εισάγει ένα θέμα, έχει τον άξονα που θα πορευτεί και στο τέλος δίνει τη λύση. Μια σεζόν 6 επεισοδίων δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν προσλάβει τον Vince Gilligan να γράψει το καθένα από αυτά. 

Κλείνοντας, αναφέρω τι κρατάω πιο πολύ από τη δεύτερη σεζόν. Τον Cillian Murphy που σηκώνει τη σεζόν στις πλάτες του. Την Helen McRory (Polly) που κατάφερνει αυτό που μόνο μια εξαιρετική ηθοποιός μπορεί. Τη μια στιγμή να τη μισείς και την επόμενη να τη λατρεύεις. Επίσης, μου άρεσε η επέκταση στο Λονδίνο, γιατί παρόλο που δεν ακολούθησε ένα πιο στρωτό μονοπάτι, σημαίνει μάλλον ότι θα μπλεχτεί πολύ το πράγμα σε επόμενες σεζόν. Και μην ξεχάσω τα δυο χαρακτηριστικά της σειράς που λατρεύω και τα γνωρίσαμε στην πρώτη σεζόν. ΜΟΥΣΙΚΑΡΑ σε συνδυασμό με τη βιομηχανική ατμόσφαιρα. Ο καπνός, η μουντάδα και οι White Stripes αποτελούν το καλύτερο κοκτέιλ. Well done lads.