In a Cinemanner of Speaking

Και πιο συγκεκριμένα, στο 1981, μια χρονιά με τα καταγεγραμμένα περιστατικά βίας στη Νέα Υόρκη να κυμαίνονται σε αδιανόητα υψηλά επίπεδα. Βία, διαφθορά, παιχνίδια εξουσίας, σε μία αλληγορία για έναν κόσμο του οποίου τα θεμέλια κάθε άλλο παρά φιλειρηνικά είναι. Ο Τζέι Σι Τσάντορ, μετά το αριστουργηματικό “All Is Lost”, με το ασύλληπτο tour de force του Ρόμπερτ Ρέντφορντ, επιστρέφει για να εδραιώσει μια και καλή το όνομά του στην αφρόκρεμα του παγκόσμιου σινεμά. Επικουρούμενος με ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο που τσακίζει κόκαλα, τον Όσκαρ Άιζακ και τη Τζέσικα Τσαστέιν. 

Η Κρίστεν Στιούαρτ απέρριψε τον ρόλο της συμπρωταγωνίστριας του Γουίλ Σμιθ που της είχε προταθεί, επειδή, σύμφωνα πάντα με τα όσα κυκλοφόρησαν, διέγνωσε «μία αξιοπρόσεκτη διαφορά ηλικίας». Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνουμε τι εννοεί, αφού σε εμάς ο Fresh Prince μοιάζει να έχει κάνει συμφωνία με τον διάβολο που λέγεται χρόνος. Σπιντάτοι ρυθμοί, ανάλαφρο λαβ στόρι για γαρνιτούρα, τα γκέμια στον Γουίλ κι ό,τι ήθελε προκύψει.

Οποιαδήποτε ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ο μάλλον κορυφαίος ηθοποιός των τελευταίων ετών δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους. Ο υπέροχος Τζέικ Τζίλενχααλ ενσαρκώνει ένα μεταμεσονύκτιο μακάβριο δημοσιογραφικό ανταποκριτή που αναζητά μέσα στην καρδιά της νύχτας του Λος Άντζελες οτιδήποτε αιματηρό και φρικαλέο μπορεί να του αποφέρει χρήμα και οφέλη. Σταδιακά, βυθίζεται σε ένα κόσμο παράνοιας και αλλοφροσύνης. Η ανυπομονησία μας έχει αγγίξει κόκκινο.

Τον αγαπάμε, τον εκτιμούμε, τον συμπαθούμε διαχρονικά, αλλά κάποια στιγμή, οφείλουμε να πούμε τα πράγματα ως έχουν. Ο Φατίχ Ακίν δεν βρίσκεται και στην πιο δημιουργική και εμπνευσμένη φάση της καριέρας του και η διατύπωσή μας είναι μάλλον ευγενική… Εν προκειμένω, έχουμε να κάνουμε με ένα μάλλον μελοδραματικό και προφανές στόρι, το οποίο εκτυλίσσεται και κορυφώνεται με εξίσου μελοδραματικό και προφανή τρόπο. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του ερμηνευτικού τιτάνα Ταχάρ Ραχίμ. 

Ο πρωτότυπος γαλλικός τίτλος της ταινίας μεταφράζεται κατά λέξη «Αυτή τον λατρεύει», με την Σαντρίν Κιμπερλέν να υποδύεται την, αισθητικό στο επάγγελμα, Μίριελ, η οποία α) λατρεύει παθολογικά και εμμονικά τον τραγουδιστή Βενσάν Λακρουά και β) βγάζει συνεχώς από το μυαλό της ιστορίες που έχουν ελάχιστη ή μηδαμινή σχέση με την πραγματικότητα. Όλα αυτά μέχρι που το αντικείμενο του πόθου της εμφανίζεται στην πόρτα της. Τότε, θα μπλεχτεί ως το μεδούλι σε μία ιστορία που δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει επινοήσει. 

Ένα ποτάμι που αποτελεί φυσικό σύνορο. Το πέρασμα από τη μία όχθη στην άλλη ισοδυναμεί με μετάβαση μεταξύ δύο κόσμων. Ένα ναρκοπέδιο που θέλει «καθάρισμα» και μια ομάδα ναρκαλιευτών φαντάρων που έχει αναλάβει το δύσκολο έργο. Ο Γιάννης που διακηρύσσει ότι γητεύει το Κακό και ξετρυπώνει νάρκες εκεί που τα μηχανήματα αποτυγχάνουν. Η Χρύσα που περνά κρυφά ανθρώπους στην άλλη πλευρά. Η ιστορία δύο ανθρώπων που δεν φοβούνται τον θάνατο.

Η ταινία του Αμπντεραμάν Σισοκό, η οποία βρέθηκε στην τελική πεντάδα των υποψηφίων για το φετινό Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, μας μεταφέρει σε μία no man’s land, όπου κυριαρχεί ο νόμος των ζηλωτών Τζιχαντιστών, επιβάλλοντας τον τρόμο και τον όλεθρο. Θρησκευτικός φονταμενταλισμός, ανηλεής καταπίεση των γυναικών, ένα ατελείωτο πλέγμα απαγορεύσεων και παραλογισμών και μία απέλπιδα προσπάθεια αντίστασης. Η οπτική τελειότητα μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη, η παγίδα όμως του διδακτισμού καιροφυλακτεί, όπως αναμένετο. 

Η ζωή σε έναν πατριαρχικό κόσμο, σε μια ταινία που υπερτερούν αριθμητικά οι γυναίκες, που όμως δεν απευθύνεται μόνο στο γυναικείο κοινό. 60 γυναίκες από διαφορετικές χώρες και κοινωνίες, ανάμεσά τους και η ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, δουλεύουν με βάση ένα προφορικό σενάριο και μπλέκουν την πραγματικότητα με το ψέμα, συνυπάρχοντας σε ένα καταφύγιο που απειλείται με κατεδάφιση.

Ίσως θα φαινόταν ακατανόητο στους 8χρονους κοπανατζήδες εαυτούς μας, ότι κάποια παιδιά κάνουν το παν για να πάνε στο σχολείο. Τώρα όμως μεγαλώσαμε και ξέρουμε πως υπάρχουν παιδιά που έχουν μεγαλύτερα προβλήματα από το ότι δεν ήπιαν όλη την πορτοκαλάδα με τα τριχάκια στο πρωινό, ότι δεν έλυσαν μία από τις ασκήσεις των μαθηματικών και ότι πιθανόν η μαμά τους έχει μαγειρέψει (απαίσιο) μπριάμ για μεσημεριανό. Γι’ αυτά τα παιδιά, μια ώρα στο σχολείο είναι μια ώρα ευτυχίας και είναι διαθετειμένα να περπατήσουν χιλιόμετρα και χιλιόμετρα για να φτάσουν ως εκεί. Αυτά τα παιδιά μπορεί να ζουν στην Κένυα, στο Μαρόκο, στην Παταγονία, στην Ινδία..

Τα εκατομμύρια αγοράζουν πολλά πράγματα, ίσως όχι την αγάπη, αλλά σίγουρα μια πιστή αγαπημένη-ρομπότ. Ίσως όχι και τόσο πιστή τελικά… Ερωτικό τρίγωνο με ρομπότ στον ρόλο του αντικειμένου του πόθου έχετε ξαναδεί;

Το soundtrack υπογράφει ο Dario Marianelli (“Atonement” και λοιπά αριστουργήματα). Κατά τα άλλα το σενάριο περιστρέφεται γύρω από τον Jason Statham να μοιράζει σφαλιάρες σε ένα σωρό κόσμο.

Τον είχαμε εκτιμήσει δεόντως χάρη στο εντυπωσιακό του ντεμπούτο με τον τίτλο «Ιστορία 52» και αναμέναμε με θέρμη το επόμενό του βήμα. Ο Αλέξης Αλεξίου επιστρέφει με ένα ατμοσφαιρικό νεό­νουάρ και με τον Στέλιο Μάινα πιο σκληρό και ζόρικο από ποτέ. Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας (και συνονόματός του) έχει 32 ώρες στη διάθεσή του. Προτού καταστραφούν όλα, προτού καταρρεύσουν τα πάντα. Είναι πιεσμένος από κάθε μεριά και δεν μπορεί να τρυπώσει σε κάποια κρυψώνα. Πρέπει να τακτοποιήσει όλες τις εκκρεμότητες μόνος του. Με ένα πιστόλι στο χέρι, ενώ έξω βρέχει καταρρακτωδώς. 

Κρίνοντας από τις τελευταίες ταινίες μυθοπλασίας που έχει γυρίσει, το ντοκιμαντέρ μοιάζει μάλλον μονόδρομος για το φινάλε της μεγάλης καριέρας του Βιμ Βέντερς. Αυτή τη φορά, φέρνει στο προσκήνιο τον βίο και τα έργα του φωτογράφου Σεμπαστιάο Σαλγκάδο, μέσα από πλούσιο αρχειακό υλικό και την αρωγή του γιου του, Τζουλιάνο Ριμπέιρο Σαλγκάδο. Μία αναδρομή σε υπέροχα στιγμιότυπα του φωτογραφικού φακού που αιχμαλώτισαν κοσμοϊστορικές αλλαγές, αλλά και την απέραντη ομορφιά ενός πλανήτη που άξιζε κάτι καλύτερο από το ανθρώπινο γένος. 

Κάπου εδώ η όλη έννοια του sequel άγγιξε απάτητες κορυφές. Έχουμε δεχτεί ότι οι action movies, οι ξέφρενες κωμωδίες και οι super hero movies θα καταλήξουν μίνιμουμ σε τριλογία, αλλά ότι θα βλέπαμε και δεύτερο μέρος του “Exotic Marigold Hotel”, δεν το περιμέναμε. Μία ακόμη δόση λοιπόν τάχα μου εξωτικού ινδικού φολκλορισμού και χιούμορ τρίτης ηλικίας, με μία προσθήκη στο καστ που εκπέμπει μελαγχολία. Ο Ρίτσαρντ Γκιρ πρωταγωνιστεί σε ταινία με ήρωες ηλικιωμένα γερόντια και εμείς σιγά σιγά συνειδητοποιούμε πόσο πολύ έχουμε μεγαλώσει και οι ίδιοι.