Serial Killers

Πώς να ήταν η πόλη του Gotham πριν την εμφάνιση του σκοτεινού της ιππότη Batman; Ορίστε τι σκέφτηκαν οι δημιουργοί αυτής της φαινομενικά εμπνευσμένης σειράς, που στην υλοποίησή της όμως δεν αποδείχθηκαν ιδιαίτερα αποτελεσματικοί. 

Να είμαι ξεκάθαρος, το Gotham δεν είναι κακό. Για την ακρίβεια είναι αρκετά καλό για μένα, που μ’ αρέσουν τα origin stories και για όλους αυτούς που ταυτίζονται με β’ ρόλους και με τη δυναμική που αυτοί δημιουργούν. Σ’ αυτό το σίριαλ μπορείς εύκολα να ταυτιστείς με τον Πιγκουίνο, τον Γρίφο, την Catwoman, ενώ βλέπεις την κόντρα ανάμεσα στους 2 αρχιμαφιόζους που προσπαθούν να κυριαρχήσουν στην πόλη του Gotham. Ειδικά ο Μαρόνι είναι πολύ αρχοντικός και επιβλητικός. Αυτός δεν έπαιζε και τον μπάτσο στο Dexter; 

Κατά τα άλλα, οι πρωταγωνιστές δεν λένε και πολλά. Ο Γκόρντον προσπαθεί λίγο περισσότερο από τον συνεργάτη του, αν και ακολουθεί την μέθοδο: η φάτσα μου θα είναι μονίμως μουτρωμένη, λες και κάποιος μου έφαγε το μπιφτέκι ακόμα και όταν μου συμβαίνουν όμορφα πράγματα πχ. σε σκηνές όπου η ομολογουμένως τύπου-μοντέλο κοπέλα μου, μου λέει πόσο με αγαπάει. Όμως η σειρά δεν μπορεί να βασιστεί μόνο σε αυτούς τους δύο αστυνομικούς. Kudos για το παιδάκι που παίζει τον Μπρους Γουέιν και πάρα πολύ αγάπη για την μικρή Catwoman, που μοιάζει σαν μικρότερη ηλικιακά εκδοχή της Μισέλ Φάιφερ.

Αντιλαμβάνομαι ως έναν βαθμό την ανάγκη ύπαρξης τηλεοπτικών σειρών με υπερήρωες και δεν έχω αντίρρηση ακόμα και όταν ανακυκλώνονται κάποιες φορές. Ο Flash έχει γίνει σειρά και παλαιότερα, ενώ σαν υπερήρωας αποτελεί είδωλο για μένα που δεν μπορώ να τρέξω και ιδιαίτερα γρήγορα. Ωστόσο, σ’ αυτήν τη νέα του εκδοχή είναι άχρωμος και άνευρος…Τόσο ο ίδιος ο ηθοποιός που τον ενσαρκώνει, όσο και ολόκληρη η σειρά! 

Σε αντίθεση με το Gotham που είναι origin story, εδώ ο τρόπος με τον οποίο ο ήρωάς μας απέκτησε τις σούπερ δυνάμεις του μας απασχολεί μόνο στο πρώτο επεισόδιο. Αυτό είναι αρκετό για να γίνει ένας δεμένος πιλότος, αρκετά σωστό από άποψη σκηνοθεσίας αλλά αρκετά προβλέψιμο. Οι ηθοποιοί είναι άγνωστοι σε μένα και για να είμαι ειλικρινής, θεωρώ ότι δεν θα λάμψει κάποιος μέσα από το Flash… 

Με βάση το πρώτο επεισόδιο λοιπόν (στο οποίο κάνει γκεστ και o Oliver Queen του Arrow, ως φίλος του Barry μιας και η σειρά διαφημίζεται ως spinoff… Δηλαδή, έλεος!) το Flash δεν έχει να μου πει και πολλά. Μένει να δούμε αν θα αποδειχθεί μια procedural σειρά του σωρού. Γιατί αν γίνει κάτι σαν τον Ιππότη της Ασφάλτου, αλλά χωρίς το αυτοκίνητο, δεν προτίθεμαι να ξοδεύω το χρόνο μου.

Στον αστερισμό της φρενίτιδας που επικρατεί σε κινηματογράφο και τηλεόραση με τις μεταφορές κόμικς, εμφανίστηκε και το Constantine. Ο αντισυμβατικός ήρωας της DC και της Vertigo έφτασε επιτέλους και στην τηλεόραση μετά από μία όχι και τόσο πετυχημένη ενσάρκωση στον κινηματογράφο. 

Η δημοτικότητα του Constantine είναι αρκετά μεγάλη στην κοινότητα των κομιξάδων. Ακόμα και αν δεν έχει διαβάσει κάποιος την βασική σειρά κόμικς Hellblazer, το όνομα του John Constantine είναι γνωστό. Είναι κάτι σαν τον μακρινό συγγενή που έχεις ακούσει τόσα πολλά γι’ αυτόν, ώστε να νομίζεις ότι τον ξέρεις. Ο κυνικός ντετέκτιβ του μεταφυσικού και αυτοδίδακτος μάγος τα βάζει συχνά με τις σκοτεινές δυνάμεις της κόλασης, ενώ οι προσωπικές κόντρες και επαφές με δαίμονες και αγγέλους δεν φαίνεται να του διευκολύνουν τη ζωή. 

Μετά από έναν πιλότο που έτυχε της κατακραυγής όσων τον παρακολούθησαν (νόμιμα και παράνομα), οι δημιουργοί άλλαξαν κάποια στοιχεία επιλέγοντας να πετσοκόψουν τον ρόλο της μικρής και αθώας κοπέλας (για να ακριβολογούμε, τον κλώνο της Rachel Weisz, η οποία έπαιξε στην ταινία) που θα γινόταν το κεντρικό ενδιαφέρον (ερωτικό και όχι μόνο) του πρωταγωνιστή, θεωρώντας, ότι όταν το κοινό σχολίαζε, αναφερόταν σε αυτήν ως το μοναδικό και βασικό πρόβλημα της σειράς.

Έτσι στο πρώτο επίσημο επεισόδιο η κοπέλα αποχωρεί, αφήνοντας χώρο στον επόμενο χαρακτήρα που αυτήν τη φορά προέρχεται από τα κόμικς, τη Ζed. 

 Η σειρά προς το παρόν δεν έχει καταφέρει να απαγκιστρωθεί από τη νόρμα του «τέρατος την εβδομάδας» και βαδίζει επικίνδυνα στα χνάρια της σειράς Supernatural που βρίσκεται ήδη στον δέκατο κύκλο της. Παρόλ’ αυτά ο πρωταγωνιστής μοιάζει ιδανικός και ιδιαίτερα ταλαντούχος. Το αν οι δημιουργοί αντλήσουν στοιχεία και ιστορίες από τα κόμικς, χωρίς να τα ξασπρίσουν, θυσιάζοντας έτσι το εκκεντρικό ύφος και τη ζοφερή ουσία τους στον βωμό της εύκολης λαμπερής διασκέδασης που προσπαθούν να λανσάρουν στο εφηβικό κοινό, είναι νωρίς για να φανεί.