In a Cinemanner of Speaking

Βήμα 1ο. Παρακολούθησε την opening scene- φόρο τιμής στην Νέα Υόρκη του φιλμ “Manhattan” του Woody Allen: 

Βήμα 2ο. Αν δεν έχετε διαβάσει ήδη το πρώτο μέρος του αφιερώματος πατήστε εδώ

Βήμα 3ο. Φορέστε αναπαυτικά παπούτσια, κρατήστε ανά χείρας τις φωτογραφικές σας μηχανές και ξεκινάμε.

Το Μανχάταν φαίνεται να το ξέρουμε όλοι αρκετά καλά και ας μην έχουμε πατήσει ποτέ το πόδι μας εκεί, μέσα από τις δεκάδες σειρές και ταινίες που έχουν γυριστεί σε αυτό. Συχνά, αυτό που νομίζουμε πως είναι οι πολύβουοι δρόμοι του Μανχάταν, δεν είναι τίποτα άλλο παρά σκηνικά στο στούντιο. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που τα πλάνα που βλέπουμε προέρχονται από τους πραγματικούς δρόμους της Νέας Υόρκης, έστω λίγο μασκαρεμένους για τις ανάγκες της ιστορικής συνέπειας της εκάστοτε ταινίας/σειράς.

Όπως καταλαβαίνεται αδημονούσα να φτάσω στη Μικρή Ιταλία, τόπο γυρισμάτων για κάποιες σκηνές της τριλογίας του “Godfather”, χαρακτηριστικότερη εκ των οποίων η δολοφονία του τοπικού άρχοντα της μαφίας από το νεαρό Vito Corleone κατά τη διάρκεια της περιφοράς του San Gennaro. Δυστυχώς, η Μικρή Ιταλία έχει μείνει πλέον μια σταλιά, αφού το μεγαλύτερο μέρος της έχει απορροφηθεί πλέον από την Chinatown. Δυο, τρία μικρά εστιατόρια, ένα διάσημο παγωτατζίδικο κι ένα μαγαζί που πουλάει Χριστουγεννιάτικα στολίδια δώδεκα μήνες το χρόνο, και ένας κρουνός βαμμένος στα χρώματα της ιταλικής σημαίας είναι πάνω-κάτω ότι έχει απομείνει στη γειτονιά. Προς μεγάλη μου απογοήτευση δεν είδα ούτε μία ύποπτη φυσιογνωμία, δεν άκουσα ούτε ένα τόσο δα καυγά να γίνεται στα ιταλικά.

Ένα δρόμο παρακάτω και νομίζω πως προσγειώθηκα σε μία γειτονιά του Πεκίνο! Η Chinatown σφύζει από ζωή, γύρω μου ακούω μόνο κινέζικα και βλέπω μόνο κινεζικές φυσιογνωμίες. Λένε πως πάνω από 2.000.000 μόνιμοι κάτοικοι της Νέας Υόρκης δεν μιλάνε αγγλικά. Δεν γνωρίζω ποιες είναι οι γλωσσικές ικανότητες των περίοικων, σίγουρα πάντως θα μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα μια χαρά στην καθημερινότητά τους χωρίς να χρειαστεί να πουν κουβέντα στα αγγλικά κι αυτό γιατί τίποτα δεν λείπει από την ολοζώντανη γειτονιά τους. Τα μανάβικα έχουν απλώσει την πραμάτεια τους που απαρτίζεται από πιο κοινά αλλά και από πολύ εξωτικά και πολύχρωμα προϊόντα και οι νοικοκυρές κάνουν τα ψώνια τους. Πιο δίπλα ένα ψαράδικο και λίγο παρακεί ένα κομμωτήριο/χώρος μανικιούρ, πεντικιούρ και αποτρίχωσης. Μικρά εστιατόρια αποκλειστικά κινέζικης κουζίνας υπάρχουν διάσπαρτα στη γειτονιά. Δικηγόροι κινεζικής καταγωγής διαφημίζουν σε ταμπέλες τις υπηρεσίες τους που αφορούν κυρίως στη διεκπεραίωση γραφειοκρατικών θεμάτων σχετικών με την άδεια παραμονής και την απόκτηση της αμερικανικής υπηκοότητας. Οι περισσότερες πινακίδες είναι γραμμένες στα κινέζικα και οι μυρωδιές από τα καταστήματα όπως μπλέκονται μεταξύ τους έχουν κι αυτές έντονη νότα Ασίας.

 Αφήνουμε πίσω μας την Chinatown και κατευθυνόμαστε στην λιγότερο ίσως ζωηρή αλλά εξίσου ενδιαφέρουσα περιοχή του Greenwich Village. Αγαπημένη γειτονιά καλλιτεχνών, έχει από τα ωραιότερα σπίτια στο Μανχάταν – σχετικά χαμηλά και φιλικά ως προς την ανθρώπινη κλίμακα-, και είναι γεμάτα με χαριτωμένα καφέ, εστιατόρια και μικρές μπουτίκ και γκαλερί. Mοιάζει να είναι πιο νεανική από τις γειτονιές του UpperSide, πιο ζεστή και πιο ανεπιτήδευτη. 

Τώρα σειρά έχει μια εμπειρία δυσάρεστη αλλά απαραίτητη. Έχει έρθει η ώρα να πάω στο Ground Zero ή όπως είναι γνωστό πλέον στο World Trade Center Site. Από μακριά δεσπόζει το καινούριο συγκρότημα κτιρίων –και ψηλότερο του δυτικού ημισφαιρίου- One World Trade Center. Πλησιάζοντας στο Lower Manhattan είναι εμφανές πως ακόμη η περιοχή βρίσκεται σε οικοδομικό αναβρασμό. Γύρω βλέπουμε τεράστια εργοτάξια και συνεργεία που δουλεύουν είτε στην ανοικοδόμηση κτιρίων που κατέρρευσαν μαζί με τους δίδυμους πύργους είτε στην ανέγερση νέων. Το αρχιτεκτονικό γραφείο του Daniel Libeskind (γνωστός μεταξύ άλλων για το Μουσείο του Ολοκαυτώματος στο Βερολίνο) επιβλέπει σε συνεργασία με άλλους φορείς την ανοικοδόμηση της περιοχής. Το σχεδιασμό του Memorial 9/11 ανέλαβαν μετά από διαγωνισμό οι αρχιτέκτονες Peter Walker και Michael Arad. Πρόκειται ουσιαστικά για μία διαμόρφωση τοπίου. Ανάμεσα σε αλσύλλια δέντρων βρίσκεται το Μουσείο της 11ης Σεπτεμβρίου και ακριβώς πάνω στα όρια των θεμελίων των δύο πύργων βρίσκονται τα δύο μνημεία. Πρόκειται για δύο υδάτινες τρύπες μεγάλου βάθους, από τις τέσσερεις πλευρές των οποίων ρέουν καταρράχτες, το νερό των οποίων οδηγείται σε μία ανακλαστική λίμνη και τέλος κατακρημνίζεται μέσα σε μία δεύτερη μικρότερη τρύπα ακριβώς στο κέντρο του μνημείου. Εξωτερικά, στις πλευρές του μνημείου είναι χαραγμένα τα χιλιάδες ονόματα των θυμάτων. Είναι παράξενο το συναίσθημα του να βρίσκεσαι στο σημείο αυτό. Τα τακτικά φυτεμένα δεντράκια, το φυτεμένο γρασίδι, το πλήθος του κόσμου σε κάνουν να δυσπιστείς πως μια ανείπωτη καταστροφή συνέβη εδώ πριν από περίπου μια δεκαετία. Όμως, ο ήχος του νερού που κυλάει βίαια και χάνεται μέσα σε μια σκοτεινή τρύπα (όπως οι ψυχές των νεκρών που χαθήκαν στην άβυσσο λένε), τα χιλιάδες ονόματα που κάποτε υπήρξαν άνθρωποι με σάρκα και οστά, το πένθιμο μαύρο υλικό που χρησιμοποιήθηκε στην κατασκευή των μνημείων, μου προξενούν ένα δυσάρεστο αίσθημα. Νομίζω πως ακόμα και αν δεν είχες ιδέα για το τι είχε συμβεί εκεί, θα το διαισθανόσουν πως κάτι δεν πάει καλά με αυτήν την περιοχή. Γύρω άνθρωποι κρατούν άλμπουμ με φωτογραφίες της περιοχής λίγο μετά την καταστροφή και για λίγα δολάρια σου διηγούνται τη δική τους – Αληθινή; Ψεύτικη;- ιστορία επιβίωσης από το τρομοκρατικό χτύπημα.

 Μια γρήγορη επίσκεψη στο ελληνικό εστιατόριο που έτρωγα μικρή μπέργκερ, απέναντι σχεδόν από τους πύργους, το οποίο ανήκει σε οικογενειακούς μας φίλους. Κατά τη διάρκεια της καταστροφής μετατράπηκε σε σταθμό πρώτων βοηθειών και το εσωτερικό του ξαναφτιάχτηκε από την αρχή για να μπορέσει να ξαναλειτουργήσει. Βιάζομαι να απομακρυνθώ από αυτήν την περιοχή που μου προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα και δεν επιστρέφω ούτε για να επισκεφτώ το μουσείο της 11ης Σεπτεμβρίου. 

Ευτυχώς, η εικόνα της Γέφυρας του Μπρούκλιν με βγάζει από αυτές τις άσχημες σκέψεις. Αγναντεύω τον East River και απέναντι το Μπρούκλιν, καθισμένη στις αναπαυτικές πολυθρόνες του deck Pier 15. Πρόκειται για μία από τις αρκετές αστικές διαμορφώσεις που έγιναν στην ευρύτερη περιοχή της Street Sea port για την βελτίωση της East River Water front Esplanade. Την διαμόρφωση Pier 15 σχεδίασε το αρχιτεκτονικό γραφείο Shop Architects με τη βοήθεια του γραφείου Ken Smith Landscape Architect. Πρόκειται για μία διαμόρφωση δύο επιπέδων πάνω στο ποτάμι. Στο κάτω επίπεδο έχει σχεδιαστεί ένας μεγάλος ανοικτός χώρος με χτιστά άνετα παγκάκια στραμμένα προς το ποτάμι. Ένας μικρός κλειστός χώρος λειτουργεί ως ναυτικό μουσείο και εστιατόριο. Το πάνω επίπεδο είναι διαμορφωμένο ως ένα ξύλινο deck-μπαλκόνι που βλέπει προς το ποτάμι. Έχει στοιχεία πρασίνου και στατικό αστικό εξοπλισμό (παγκάκια, σεζλόνγκ κλπ). Όπως φαίνεται οι εργαζόμενοι της περιοχής το έχουν αγαπήσει και το έχουν κάνει μέρος της καθημερινότητά τους. Ήταν ώρα διαλείμματος για φαγητό και εργαζόμενοι επιχειρήσεων της περιοχής (βρισκόμαστε κοντά στην περιοχή του χρηματιστηρίου, στο οικονομικό κέντρο του Μανχάταν) καθόντουσαν στα χτιστά παγκάκια με τα κοστούμια τους και απολάμβαναν το μεσημεριανό τους σε πλαστικές συσκευασίες.

Η μέρα μου συνεχίστηκε με κρουαζιέρα στοποτάμι. Είχαμε την ευκαιρία να δούμε πως φαίνεται το Μανχάταν από το ποτάμι, πήραμε μια μικρή γεύση του Μπρούκλιν και του New Jersey και φυσικά είδαμε το Άγαλμα της Ελευθερίας και το Έλις Άιλαντ, από το οποίο πέρασαν γενιές και γενιές μεταναστών, ανάμεσα στους οποίους και δικοί μου πρόγονοι από τη Νάξο. Ιστιοπλοϊκά εκμεταλλεύονταν τον ευνοϊκό αέρα στα πανιά τους και έκανα τις βόλτες τους στο Hudson River.

Θα ξαναγύριζα ένα από τα επόμενα βράδια στο Lower Manhattan για να περπατήσω πάνω στην Brooklyn Bridge. Η παρέα μου εκείνο το βράδυ έπεσε πάνω σε ένα ενδιαφέρον γεγονός: σε μια πορεία για την Παλαιστίνη που ξεκίνησε από το Brooklyn και κατευθυνόταν στο Manhattan την ώρα που έδυε ο ήλιος. Πλήθος κόσμου, διαφόρων εθνικοτήτων και πεποιθήσεων, διαδήλωνε υπέρ της Παλαιστίνης, ανάμεσά τους και Ορθόδοξοι Εβραίοι που έκαναν μπαμ λόγω της ιδιαίτερής αμφίεσής τους. Οι πλάτες των αστυνομικών μου έκρυβαν σε μεγάλο βαθμό τη θέα αν και οι συμμετέχοντες διαδήλωναν πολύ ειρηνικά.

Η μέρα όμως στη Μικρή Ιταλία, στην Chinatown, στην Wall Street και στον East River, θα ολοκληρωνόταν γιορτινά με το μιούζικαλ Chicago στο Ambassador Theater του Broadway. Σε αντίθεση με τα εντυπωσιακά σκηνικά του Φαντάσματος της Όπερας, τα σκηνικά εδώ ήταν σχεδόν ανύπαρκτα, καθώς είχε επιλεχθεί η ορχήστρα να μην είναι κρυμμένη από τα μάτια των θεατών αλλά να είναι παραταγμένη πάνω στη σκηνή. Η μαέστρος μάλιστα όταν δεν διεύθυνε την ορχήστρα, συμμετείχε στα δρώμενα της παράστασης. Η παράσταση αυτή περιείχε μία από τις πιο ζωντανές, πιο κεφάτες, πιο εκρηκτικές ερμηνείες που έχω δει μέχρι σήμερα στη ζωή μου, αυτή της μελαχρινής Bianca Marroquin στον ρόλο της πανούργας αλλά και ονειροπόλας Roxie Hart. Αργότερα έμαθα πως η Marroquin είναι μεγάλη προσωπικότητα στο χώρο του μιούζικαλ και μάλιστα είναι η πρώτη ερμηνεύτρια μεξικανικής καταγωγής που κέρδισε πρωταγωνιστικό ρόλο σε έργο του Broadway.

Προσεχώς ακολουθεί το τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος του Artcore στη Νέα Υόρκη. Θα επισκεφτούμε τα συναρπαστικά μουσεία του Μανχάταν, το ΜΕΤ, το Guggenheim, το μουσείο Φυσικής Ιστορίας και το Whitney που φιλοξενούσε την αναδρομική έκθεση του JeffCoons. Ακόμα θα δούμε πως οι Νεοϋορκέζοι μπορούν να απολαμβάνουν πικνίκ και υπαίθριες προβολές ταινιών σε πάρκα όπως το Central Park ή το Bryan Park, κάτι που πιστεύω πως κάθε κινηματογραφόφιλος αναγνώστης του Artcore Magazine θα ονειρεύεται. Τέλος, θα σεργιανίσουμε στο High Line Park, στην περιοχή του Meat packing District αλλά και θα κάνουμε μια περατζάδα από τον υπόγειο γαστρονομικό παράδεισο του σιδηροδρομικού σταθμού Grand Central.