In a Cinemanner of Speaking

Είμαι μόνη μέσα σ’ αυτό το σκοτεινό δωμάτιο. Στο μυαλό μου ένα ασταμάτητο βουητό και στο στομάχι μου νιώθω λες και τρέχουν εκατομμύρια έντομα. Μπροστά στα μάτια μου ο σχιζοφρενής Φρέντ ξεσπάει, σκίζει τις σάρκες του και ξαναγεννιέται, σε μια σκηνή που το μυαλό κι η λογική μου δεν μπορούν να συλλάβουν. Με νέα μορφή και νέα ταυτότητα, τον παρακολουθώ να βασανίζεται από τα πάθη του, όπως και πριν… ως Πήτερ πλέον. Τον παρακολουθώ να βυθίζεται για ακόμη μία φορά σε μια κινούμενη άμμο συναισθημάτων, που δεν μπορεί να ελέγξει, και στο τέλος, μαζί με εμένα, να γίνεται κι ο ίδιος θεατής, παρακολουθώντας τα τέρατα που δημιούργησαν τα πάθη του να τον κατασπαράσσουν.

Η «Χαμένη Λεωφόρος» τέλειωσε, το φώς στο δωμάτιο άναψε, αλλά αυτός ο κόμπος στο στομάχι είναι ακόμη εδώ. Τίποτα δεν μπορεί να επιβληθεί στην ψυχολογία μου, όσο μια ταινία του David Lynch!! Αυτό είναι, φυσικά, υποκειμενικό. Όμως, ότι πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες, με το στυλ σκηνοθεσίας του να γίνεται «σχολή» (ονομάζεται “Lynchian”) αυτό είναι αντικειμενικό!

David Keith Lynch… 20/01/1946. Μεγαλωμένος από καθημερινούς ανθρώπους, γόνος μίας μεσοαστικής, αμερικάνικης οικογένειας. Η οικογένειά του ταξίδευε πολύ και ένα παιδί δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο για να εμπλουτίσει τη φαντασία του! Στις ταινίες του συναντάμε αναφορές σε μέρη που έχει μείνει, που είτε τον τρόμαζαν, είτε τον γοήτευαν. Πολυσχιδής καλλιτεχνική προσωπικότητα, από αυτές που μας αρέσει να αναφέρουμε σε αυτή τη στήλη, ξεκίνησε να εκφράζεται αρχικά μέσω της ζωγραφικής. Την αγαπούσε τόσο, ώστε να γίνει το αντικείμενο των σπουδών του στο Pensylvania Academy of Fine Arts. Στη σχολή, όμως, τον κέρδισε τελικά η σκηνοθεσία.

Ο Lynch είχε φτάσει 31 ετών, όταν μας παρουσίασε την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, το “Erasehead”, το οποίο, όπως κάθε αξιοπρεπής Lynchian ταινία, δεν ακολουθεί το δρόμο της καθημερινής λογικής, αλλά κάνει μια βόλτα μέσα στο μυαλό του πρωταγωνιστή. Ο θεατής βουλιάζει σε ένα κόσμο παραισθήσεων, εφιαλτικών ονείρων και συναισθημάτων, μέσα από τις εικόνες και την υποβλητική μουσική, που «ντύνει» όλες τις ταινίες του! Ακολούθησε ο «Άνθρωπος Ελέφαντας» ( 1980), το «Μπλε Βελούδο» (1986), κι ένας ατελείωτος κατάλογος ταινιών, τηλεοπτικών σειρών, show που παρουσιάζονται στην προσωπική του ιστοσελίδα, ένα σύνολο συγκλονιστικών απεικονίσεων του απίστευτου σουρεαλισμού των ονείρων και των συναισθημάτων του ανθρώπινου μυαλού! Όλες οι δουλειές του πασίγνωστες, όλες έχουν αφήσει το στίγμα τους στην ιστορία του κινηματογράφου! Αν δεν έχεις δει καμία, να δεις ΑΜΕΣΩΣ! Σίγουρα θα έχεις ακουστά την «Οδό Μαλχόλαντ» ή την « Χαμένη Λεωφόρο». Είναι μια πολύ καλή αρχή, αλλά

Κι εσύ που είσαι τρελαμένος, κι έχεις τα απαραίτητα ευρούδια στο πορτοφόλι σου, σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, μπορείς να γίνεις μέλος στο Club Silenzio. Αν έχεις αρχίσει να μετράς τα ευρώ σου, υπολόγισε και τα εισιτήρια!! Το “Silenzio” είναι ένα «πριβέ» κλαμπ, στο Παρίσι, διακοσμημένο με μια αισθητική «οδού Μαλχόλαντ», με επιλεγμένη μουσική, ποτά, γκουρμέ γεύσεις, παραστάσεις, ταινίες... δεν είναι πολλά τα ευρώ … με 780 ανά έτος είσαι μέσα! Φυσικά, ταπεινός ιδιοκτήτης του κλαμπ ο Lynch.

Κι αν νομίζεις ότι έχει αρκεστεί σε αυτά (τα ήδη αναρίθμητα) ο σκηνοθέτης τούτος, μάθε και τα παρακάτω. Έχει σχεδιάσει σειρά επίπλων, έχει ασχοληθεί με την παραγωγή μουσικής, τη συγγραφή στίχων για τραγούδια, τη σύνθεση electro pop single. Μάλιστα το 2011 κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με 11 τραγούδια γραμμένα από αυτόν και την Chrysta Bell ( την οποία άκουσα κι από κοντά, μια φανταστική περσόνα, μια φανταστική φωνή, μια πολύ πολύ μικρή εμφάνιση, δυστυχώς!).