Βιβλιοθήκη

Αφηγητής της ιστορίας μας είναι ο Πάτροκλος, ένας χαρακτήρας που κέντρισε το ενδιαφέρον της Miller, καθώς αν και φαινομενικά «παρασκηνιακός» έπαιξε μεγάλο ρόλο στην τελική έκβαση του Τρωϊκού πολέμου. Η συνάντηση του συγκρατημένου, ευαίσθητου Πάτροκλου με τον θυελλώδη ημίθεο Αχιλλέα θα τους συνταράξει και θα αλλάξει για πάντα τις ζωές και των δύο. Θα είναι, όμως, ικανή να αλλάξει και την ίδια τους τη μοίρα;

Ακολουθούμε τους δύο νέους, οι οποίοι βαδίζοντας πλάι πλάι στο ταξίδι τους προς την ενηλικίωση, μας οδηγούν μέχρι τα γεγονότα και το τέλος του Τρωϊκού πολέμου.

Η Madeleine Miller σίγουρα κατόρθωσε να δώσει μία αναζωογονητική χροιά σε ένα παγκόσμιο αριστούργημα: μέσα από την πένα της ζωντανεύουν δύο απολαυστικότατοι κεντρικοί χαρακτήρες, οι οποίοι κεντρίζουν από την αρχή το ενδιαφέρον του αναγνώστη και κερδίζουν τη συμπάθειά του. Παράλληλα, μέσα από το έργο της, η συγγραφέας δίνει σάρκα και οστά σε μία φήμη αιώνων. Αν και το περιεχόμενο της «Ιλιάδας» είναι ήδη γνωστό, το «Τραγούδι του Αχιλλέα» είναι ευκολοδιάβαστο, εξάπτει το ενδιαφέρον και συγκινεί βαθύτατα.

Ο λόγος της Miller είναι λιτός αλλά παράλληλα τόσο ποιητικός και σαγηνευτικός, που σε ταξιδεύει αβίαστα σε μία άλλη εποχή, αυτή των ηρώων και των θεών. Η γραφή της καθώς και ο τρόπος που «χτίζει» μεθοδικά τους χαρακτήρες της ενώπιον του αναγνώστη, μας ωθεί να γυρίζουμε παρορμητικά τις σελίδες. Το αρχικό μας ενδιαφέρον για τους κεντρικούς χαρακτήρες μετατρέπεται σταδιακά σε μία βαθύτατη θαλπωρή, και, αργότερα σε μία ολοένα αυξανόμενη αγωνία, σε σημείο να ευχόμαστε να μην έρθει το τέλος του βιβλίου, το τέλος που φοβόμαστε.

Όμως, πριν καλά-καλά το συνειδητοποιήσουμε, έχουμε φτάσει στο γλυκόπικρο τέλος αυτής της ιστορίας. Για όσους είναι ήδη εξοικειωμένοι με την ομηρική «Ιλιάδα», το τέλος αυτό δεν θα προκαλέσει κάποια έκπληξη, ωστόσο, ελάχιστοι θα διαβάσουν τις τελευταίες αράδες με στεγνά μάτια και ακόμη λιγότεροι θα το ξεχάσουν σύντομα.

Το βιβλίο αυτό «τραγουδά» βαθιά μέσα στην ψυχή του κάθε αναγνώστη: «τραγουδά» για την απόλυτη αφοσίωση, την παντοδυναμία της φιλίας, το αναπόφευκτο τέλος της αθωότητας, τη θύελλα του έρωτα, αλλά και το πεπρωμένο που ορίζουμε και μας ορίζει.

Το μόνο σίγουρο είναι πως «Το Τραγούδι του Αχιλλέα» είναι ένα βιβλίο που αποδεικνύει και επιβεβαιώνει την παγκοσμιότητα και την επικαιρότητα έργων που, αν και γράφτηκαν πριν αιώνες, εξακολουθούν να είναι αγαπητά και να αποτελούν πηγή έμπνευσης και αφορμή δημιουργίας. Το βιβλίο έρχεται στο τέλος του, όμως δεν τελειώνει μαζί του ο έρωτας και η μνήμη των ηρώων, τα οποία παραμένουν ανεξίτηλα στο μυαλό μας. Απλούστατα, πρόκειται για ένα βιβλίο που αξίζει (και πρέπει) να διαβαστεί.