Βιβλιοθήκη

Όταν ο ντετέκτιβ Μπιλ Χότζες αποσύρεται από την ενεργό δράση, περνάει τις ημέρες του μπροστά στην τηλεόραση, φλερτάροντας καθημερινά με την ιδέα της αυτοκτονίας. Μέχρι που ένα γράμμα από τον περιβόητο δολοφόνο με τη Μερσέντες, εκείνον που έπεσε με το αμάξι του πάνω σε εκατοντάδες ανέργους που περίμεναν να ξεκινήσει μια ημερίδα εργασίας, και τελικά σκότωσε οχτώ, ταράζει τη ρουτίνα του και «ξυπνά» το αστυνομικό του δαιμόνιο, δίνοντας και πάλι νόημα στη ζωή του. Ο κύριος με τη Μερσέντες τον προκαλεί να τον βρει. Και ο Χότζες πρέπει να τον σταματήσει, πριν προλάβει να επαναλάβει ένα ακόμα μακελειό, μεγαλύτερο από το προηγούμενο. Και ο χρόνος τρέχει.

O Stephen King, ο μαιτρ του τρόμου, αποδεικνύει γι’ άλλη μια φορά το πόσο «μεγάλος» συγγραφέας είναι και γράφει ένα διαφορετικό μυθιστόρημα, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα χωρίς ίχνος υπερφυσικού στοιχείου, που επικεντρώνεται στον τρόμο που μπορεί να προκαλέσει ένα άρρωστο ανθρώπινο μυαλό.

Η ιστορία του διαδραματίζεται σε μια μεταβατική περίοδο: όταν η κρίση έχει πλήξει την Αμερική, τα παιδιά αρχίζουν να αποξενώνονται από τους γονείς, οι μεγάλες εταιρίες καταβροχθίζουν τις μικρές, ενώ ο παγωτατζής κυκλοφορεί ακόμα στις γειτονιές. Μόνο που πολλές φορές αυτό που μοιράζει δεν είναι ζάχαρη και γλυκά, αλλά τρόμος και σκοτάδι. Με τρόπο ρεαλιστικό, κάνοντας αναφορά σε πρόσωπα υπαρκτά, και σε πραγματικές τηλεοπτικές εκπομπές ο συγγραφέας δημιουργεί στον αναγνώστη την εντύπωση πως όσα εξιστορεί θα μπορούσαν να συμβαίνουν στα αλήθεια.

Η καταιγιστική δράση, η αγωνία, η ανυπομονησία να φτάσουμε στο τέλος και οι κινηματογραφικές σκηνές, είναι χαρακτηριστικά που δεν λείπουν από καμία ιστορία του King. Χρησιμοποιώντας γλώσσα απλή και ταυτόχρονα παραστατική, ζωντανεύει τις εικόνες και βοηθά τον αναγνώστη να ενστερνιστεί τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών του, ενώ, παρουσιάζοντας την ιστορία από την πλευρά του εκάστοτε ήρωα, μας δείχνει τον διαφορετικό τρόπο που μπορεί να αντιλαμβάνεται ο καθένας τον κόσμο, ανάλογα με τον χαρακτήρα του. Ο αναγνώστης εισχωρεί στο μυαλό του ήρωά του, και βλέπει τα πράγματα από τη δική του σκοπιά.

Ο συγγραφέας βουτάει στη διαλυμένη ψυχοσύνθεση του δολοφόνου και την βγάζει στην επιφάνεια. Ο τρόμος υπάρχει διάχυτος σε όλο το βιβλίο, εκείνος που μας κάνει να αναρωτιόμαστε μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος που είναι χαμένος στο δικό του κόσμο, κάποιος που δεν φοβάται τον θάνατο μα τον θεωρεί ως την απόλυτη λύτρωση· κάποιος που θέλει να αφήσει το σημάδι του σε αυτό τον κόσμο, παίρνοντας όσο περισσότερους μπορεί μαζί του. Οι χαρακτήρες του King είναι πολυεπίπεδοι. Κανείς δεν είναι τέλειος. Για την ακρίβεια, έχουν πολλές ατέλειες: είναι το παιδί στο οποίο έκαναν bullying στο σχολείο λόγω μιας ψυχικής ιδιαιτερότητας· είναι ο τύπος που έστηναν στη γωνία λόγω της απόχρωσης του δέρματός του· κι είναι ο άντρας που μπορεί να δεχόταν χλευασμό για το βάρος και την ηλικία του. Άνθρωποι φαινομενικά αταίριαστοι, παράταιροι, άνθρωποι που δεν θα περίμενε κανείς να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, άνθρωποι που θα μπορούσαν κάλλιστα να ήταν εμείς, αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας την αποστολή να αποτρέψουν το κακό. Παρά τις διαφορές τους, συνεργάζονται τόσο αρμονικά, ξεπερνώντας τους δαίμονες και τα φαντάσματα του παρελθόντος, κι ενώνονται ενάντια σε ένα διεστραμμένο μυαλό ικανό να φέρει την καταστροφή.

«Ο κύριος Μερσέντες» είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία του συγγραφέα. Ενώ ανυπομονούμε να μάθουμε τι γίνεται στο τέλος, ταυτόχρονα δεν θέλουμε το μυθιστόρημα να τελειώσει. Πρόκειται για μια συνταρακτική ιστορία που πέρα από την ψυχαγωγία που προσφέρει στον αναγνώστη, καταφέρνει μέσα από μικρές σκηνές και φράσεις να θίξει τον ρατσισμό, την ομοφυλοφιλία, τον αντίκτυπο μιας ψυχικά διαταραγμένης μητέρας στην ψυχοσύνθεση ενός παιδιού, το bullying, και το γεγονός ότι τρεις διαφορετικές και τελείως αταίριαστες γενιές ανθρώπων, μπορεί να δεθούν μεταξύ τους τόσο δυνατά, όσο δεν κατάφεραν ποτέ άνθρωποι συνομήλικοι με κοινά ενδιαφέροντα και ηλικία. Μέσα από τις καταστάσεις που βιώνουν, οι ήρωές του ωριμάζουν, υψώνουν το ανάστημα τους, μεταμορφώνονται όχι μόνο εσωτερικά, αλλά κι εξωτερικά, αφού ο ψυχισμός έχει πάντα αντίκτυπο στην εμφάνιση.

Θύτης και κυνηγοί, όλοι έχουν φαντάσματα που τους πληγώνουν. Η διαφορά μεταξύ τους έγκειται στο ότι οι μεν τα αφήνουν να τους στοιχειώσουν, ενώ οι άλλοι τα κοιτούν κατάματα και τα αντιμετωπίζουν.