Βιβλιοθήκη

Τριάντα δύο παιδιά εμφανίζονται μια μέρα μυστηριωδώς σε μια μικρή πόλη των τροπικών, το Σαν Κριστόμπαλ. Κανείς δεν ξέρει από πού ήρθαν ούτε μπορεί να καταλάβει τη γλώσσα τους. Είναι παιδιά πεινασμένα που ξεσπούν σε ένα κύμα βίαιων πράξεων διασαλεύοντας την ηρεμία και ανατρέποντας την οικονομική σταθερότητα της κοινότητας. Όταν δύο ενήλικες μαχαιρώνονται σ’ ένα σουπερμάρκετ από τα παιδιά, οι άνθρωποι αρχίζουν να αποφεύγουν ακόμα και το βλέμμα τους, επειδή φοβούνται πως θα είναι το επόμενο θύμα.

Είκοσι χρόνια αργότερα ένας αξιωματούχος του Σαν Κριστόμπαλ που είχε εμπλοκή στην υπόθεση, γράφει ένα χρονικό αποτυπώνοντας γεγονότα, στοιχεία και φήμες για το πώς η κοινότητά τους αναγκάστηκε να επαναπροσδιορίσει την έννοια της τάξης, της βίας και του ίδιου του πολιτισμού στη διάρκεια του ενάμιση χρόνου που αυτά τα παιδιά παρέμειναν στην πόλη, πριν από το τραγικό τους τέλος.

Ένας μύθος που δεν απέχει ιδιαίτερα από την πραγματικότητα «ζωντανεύει» μπροστά στα μάτια του αναγνώστη. Ένα συνταρακτικό χρονικό με πρωταγωνιστές τριάντα δύο παιδιά που εμφανίζονται μυστηριωδώς σε μία μικρή πολή. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που φυλακίζει το νου σου μέσα στις σελίδες του, ένα βιβλίο που δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου.

Η υποβλητική και ατμοσφαιρική γραφή του Barda καταφέρνει να υπνωτίσει τον αναγνώστη, διατηρώντας την αγωνία του ζωντανή μέχρι την τελευταία σελίδα. Η ιστορία είναι γεμάτη μεταφορές, παρομοιώσεις και εγκιβωτισμένες αφηγήσεις, οι οποίες συνυφαίνονται με την βασική πλοκή της ιστορίας εμπλουτίζοντάς την και επιβεβαιώνοντας τη συγγραφική δεξιοτεχνία του δημιουργού της.

Ο συγγραφέας φρόντισε να σκιαγραφήσει χαρακτήρες αποστασιοποιημένους και δυσπρόσιτους. Με αυτόν τον τρόπο αποτρέπει τον αναγνώστη από το να δεθεί ή να ταυτιστεί μαζί τους, έτσι ώστε να εστιάσει την προσοχή του αποκλειστικά στα καθηλωτικά γεγονότα και τα κινηματογραφικά τοπία που αναδύονται μέσα από την ιστορία.

Το βιβλίο γεννά στον αναγνώστη έντονη στοχαστική διάθεση και τον ωθεί σε ένα μονοπάτι φιλοσοφικού προβληματισμού για το τι εστί ηθικό και ανήθικο, για την έννοια της τάξης, το φόβο προς το διαφορετικό και το άγνωστο, τη δομή της κοινωνίας μας και την ίδια την ανθρώπινη φύση.

Κλείνοντας δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στους 32, την ιδιαίτερη αυτή ομάδα παιδιών που κατάφεραν να συγκροτηθούν δίχως αρχηγό, να δημιουργήσουν τους δικούς τους κοινωνικούς δεσμούς και γλώσσα. Τα παιδιά αυτά καλλιεργούν έναν αξιοσημείωτο βίαιο ηθικό κώδικα, δημιουργώντας έντονο προβληματισμό στους κατοίκους της περιοχής για το πώς θα έπρεπε να τα αντιμετωπίσουν, ενώ ταυτόχρονα ενσαρκώνουν τους πιο έντονους φόβους τους. Ως αναγνώστρια βίωσα ένα κύκλο έντονων συναισθημάτων ως προς την ιδιαίτερη αυτή κοινωνική ομάδα. Ένιωσα λύπη, αγωνία και πόνο για τα πλάσματα αυτά, παράλληλα όμως οι πράξεις τους κατάφεραν να με γεμίσουν με δέος και οργή. Ολοκληρώνοντας το μυθιστόρημα τα συναισθήματά μου δεν κατάφεραν να αποκρυσταλλωθούν. Μπορώ μόνο να πω, πως μέσα μου σιγοκαίει μία ακόρεστη ανάγκη να διαβάσω περισσότερες πληροφορίες για αυτό το μοναδικό κοινωνικό μόρφωμα, διότι αν και αποτελούν τον βασικό άξονα της ιστορίας, ο συγγραφέας άφησε αρκετά αναπάντητα ερωτήματα γύρω από τη βαθύτερη ιστορία των 32 (πχ προέλευση, τρόπος συγκρότησης κλπ).

Η «Φωτεινή πολιτεία» είναι ένα δυνατό, γοητευτικό ανάγνωσμα, ίσως ένα από τα πιο ιδιαίτερα και πρωτότυπα μυθιστορήματα που διάβασα φέτος. Ένα βιβλίο που κατά την άποψη μου αξίζει μεγαλύτερη απήχηση και αναγνώριση.