Βιβλιοθήκη

Διαβάζοντας όλα τα βιβλία της Clare Mackintosh* κατέληξα ότι ο τρόπος γραφής της ταιριάζει πολύ στις αναγνωστικές μου προτιμήσεις, όσον αφορά τα αστυνομικά μυθιστορήματα. Έχει ένα συγκεκριμένο μοτίβο δομής πάνω στο οποίο κινείται και στα τρία βιβλία, χωρίς όμως να γίνεται προβλέψιμη ή να επαναλαμβάνεται. Αρχικά, σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση βλέπουμε πάντοτε τα γεγονότα από τη μεριά του κεντρικού ήρωα –Η Τζένα που έχασε το παιδί της, η Ζόι που κάποιος έβαλε τη φωτογραφία της στην εφημερίδα και η Άννα που προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από την αυτοκτονία των γονιών της. Η αφήγηση εναλλάσσεται με την οπτική της αστυνομίας. Φαίνεται πως και στα τρία βιβλία, οι χαρακτήρες που αναλαμβάνουν την υπόθεση κάθε φορά είναι γενικότερα αυτό που θα λέγαμε outsider. Παράλληλα με την υπόθεση, διαβάζουμε και λίγα πράγματα για τη δική τους προσωπική ζωή. Τέλος, παρεμβάλλεται συχνά και μια ακόμα πρωτοπρόσωπη αφήγηση με τις σκέψεις του «αόρατου» ενόχου. Και πάντοτε έχουμε μια ανατροπή στις τελευταίες σειρές, κάτι που περιμένουμε πώς και πώς σε κάθε της βιβλίο.

Πιο συγκεκριμένα, στο «Ξέχασέ με» η Άννα πασχίζει να μάθει τι πραγματικά συνέβη στους γονείς της. Μια οικογένεια τόσο αγαπημένη, πλούσια, με μια κερδοφόρα επιχείρηση, και με ένα υπέροχο σπίτι στα προάστια του Λονδίνου. Τι μπορεί να τους οδήγησε στην αυτοκτονία; Η Άννα δεν μπορεί να το πιστέψει, και μετά από μια ανώνυμη κάρτα που βρίσκει στην πόρτα της με τις λέξεις «Αυτοκτονία; Σκέψου ξανά!» γραμμένες, αποφασίζει να πάει στην αστυνομία. Ο Μουράι Μακένζι, ένας συνταξιούχος ντετέκτιβ νυν πολιτικό προσωπικό στο τμήμα, θα αναλάβει να βρει τι κρύβεται πίσω από την υπόθεση. Όσο οι μέρες περνούν και τα γεγονότα τρέχουν, η Άννα αρχίζει να μετανιώνει για την απόφασή της να στραφεί στην αστυνομία. Καμιά φορά το παρελθόν κρύβει κινδύνους. Ο Μακένζι όμως είναι αποφασισμένος να φτάσει μέχρι το τέλος.

Το «Ξέχασέ με» είναι ένα βιβλίο με ανατροπές, που καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, σχεδόν, έως το τέλος. Σε αντίθεση με τα δύο προηγούμενα βιβλία, στο «Ξέχασέ με» υπήρξε ένα φλύαρο «κενό» ανάμεσα στη λύση του μυστηρίου και στην ανατροπή της τελευταίας σελίδας. Γεγονός όχι απαραίτητα κακό, καθώς το βιβλίο δεν υστερεί σε ένταση και αγωνία από τα προηγούμενα. Και ένα τέτοιο κενό, βοηθάει τον αναγνώστη να χαλαρώσει λίγο, πριν από το τελικό χτύπημα. Προσωπικά είμαι ανυπόμονη και θέλω να φτάνω γρήγορα στο τέλος.

Η Mackintosh έχει βρει μια προσωπική μυστική συνταγή, με την οποία κάθε φορά πετυχαίνει μια καλογραμμένη πλοκή και εξελίξεις τις οποίες κανείς δεν περιμένει. Στο συγκεκριμένο βιβλίο «πηγή έμπνευσης», όπως η ίδια αναφέρει, αποτέλεσε ένα αληθινό γεγονός. Το οποίο βέβαια δεν αποκαλύπτει, καθώς θα αποτελούσε spoiler για τον αναγνώστη. Ζηλεύω λίγο τη συνταγή αυτή πρέπει να ομολογήσω, σαν wannabe συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων που είμαι, και περιμένω το νέο της εγχείρημα.

Υ.Γ Αν θα έπρεπε βέβαια να διαλέξω το καλύτερο μου από τα τρία, αυτό θα ήταν το «Σε είδα», για το οποίο θα ακολουθήσει σχετική κριτική.

* Η βρετανίδα Clare Mackintosh εργαζόταν στην αστυνομία για δώδεκα χρόνια, καριέρα που διέκοψε το 2011 για να δουλέψει ως σύμβουλος social media και δημοσιογράφος. Η ίδια θέσπισε το λογοτεχνικό φεστιβάλ Chipping Norton. Έχει πλέον αφοσιωθεί αποκλειστικά στη συγγραφή. Ζει στη νότια κεντρική Αγγλία µε τον σύζυγό της που είναι αστυνομικός και τα τρία τους παιδιά.