Βιβλιοθήκη

Η Κλερ, μια νεαρή Αγγλίδα, προσπαθεί να κάνει μια νέα αρχή στη Νέα Υόρκη. Χωρίς πράσινη κάρτα, έχει ελάχιστες εργασιακές επιλογές και όλες κρύβουν δυσκολίες και κινδύνους. Κατά τη διάρκεια μιας από τις «ιδιαίτερες» δουλειές τις οποίες αναλαμβάνει, βρίσκεται μπλεγμένη σε μια δολοφονία. Μια γυναίκα βρίσκεται σκοτωμένη και ο σύζυγός της είναι ο βασικός ύποπτος. Η Κλερ επωμίζεται έναν δύσκολο ρόλο. Αναλαμβάνει να προσεγγίσει ερωτικά τον σύζυγο με σκοπό να του αποσπάσει την ομολογία της δολοφονίας. Πάντοτε με την καθοδήγηση και την προστασία της αστυνομίας.

Στις πρώτες σελίδες η ιστορία είναι αρκετά τυπική. Εξελίσσεται αργά και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Φτάνοντας κανείς, σχεδόν, στο 1/3 του βιβλίου, αναρωτιέται αν θα υπάρξει τελικά κάποια σημαντική εξέλιξη. Οι σελίδες διαδέχονται η μία την άλλη και όλα φαίνονται να κυλούν ομαλά. Ο χρόνος περνά και για την Κλερ, και σκέφτεσαι αν τελικά θα συμβεί κάτι τρομερό στη ζωή της, είναι η πρωταγωνίστρια άλλωστε. Ξαφνικά όμως το παιχνίδι αλλάζει και αρχίζουμε να αμφιβάλλουμε για το ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα. Δύο βασικοί πρωταγωνιστές: η Κλερ και ο Πάτρικ. Ποιος από τους δύο σκότωσε τη Στέλλα; Το βασικό αναγνωστικό συναίσθημα που προκαλεί το «Πίστεψέ με» είναι η αμφιβολία. Σου αφήνει αυτή την αίσθηση που προκαλούν τα συνεχή ψέματα, αυτό το μπλέξιμο σε έναν σφιχτό ιστό, μια πνιγηρή κατάσταση.

Ο J.P. Delaney* καταφέρνει να ψυχογραφήσει καλά τους δύο χαρακτήρες, οι οποίοι κινούνται μαγνητισμένοι γύρω από τους «σκοτεινούς» στίχους του Baudelaire. Αφορμώμενος από τους στίχους των απαγορευμένων ποιημάτων του ποιητή και από την πολύ γνωστή ποιητική συλλογή «Τα άνθη του κακού», συνθέτει μια ιστορία γεμάτη ανατροπές. Με την επιλογή του Baudelaire ως σημείου αναφοράς, ο συγγραφέας καταφέρνει να προσδώσει έναν αέρα μυστηρίου στους δύο ήρωες, να υπερτονίσει τη σκοτεινή τους πλευρά. Ένα βιβλίο του Baudelaire είναι ο βασικός λόγος που οι δύο ήρωες έρχονται κοντά εξαρχής. Η συμπεριφορά της Κλερ και του Πάτρικ μας προκαλεί σταδιακά σύγχυση και προς το τέλος, όταν η κατάσταση περιπλέκεται αρκετά -μέσα από τις συνεχείς εναλλαγές στη δυναμική τους-, και νομίζεις ότι έχεις καταλήξει στο «τελικά αυτό συμβαίνει», όλα αλλάζουν. Διαβάζοντας, αναρωτιέμαι: τώρα, αυτό είναι τέχνασμα για να μπερδέψει τον αναγνώστη ή απλά έτσι οι ήρωες φαίνονται πιο πειστικοί;

Ο J.P. Delaney δεν αναλώνεται σε περιττές λεπτομέρειες και φλυαρία, και ενώ υπάρχουν κάποιες μικρές ασυνέπειες στην πλοκή της ιστορίας, τίποτα δεν είναι τόσο σημαντικό ώστε να προκαλεί θέμα στη ροή του βιβλίου. Το «Πίστεψέ με» είναι μια καλή επιλογήγια όποιον επιθυμεί ένα εύκολο και γρήγορο ανάγνωσμα, που καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μας μέχρι το τέλος. Για μένα προσωπικά, είναι πολύ βασικό ένα αστυνομικό μυθιστόρημα να μην τελειώνει απότομα, χωρίς εξηγήσεις ή η όλη υπόθεση να λύνεται «μαγικά». Δεν είναι καλή αναγνωστική πρόταση για λίγο πριν κοιμηθείτε, γιατί θα θέλετε να διαβάσετε λίγο ακόμη και λίγο ακόμη και κάπως έτσι θα φτάσετε στην τελευταία σελίδα. Χρειάστηκα κάτι λιγότερο από δύο μέρες για να το ολοκληρώσω. Και θαρρώ πως ο χρόνος ανάγνωσης ενός βιβλίου, είναι δείκτης (αντιστρόφως ανάλογος) του πόσο ενδιαφέρον είναι. Το «Πίστεψέ με» αξίζει βαθμολογικά τέσσερα στα πέντε αστέρια. Ένα βιβλίο για τους λάτρεις του είδους και όχι μόνο.

*Ο συγγραφέας δεν γνωρίζουμε ποιος είναι. Το J.P. Delaney είναι φιλολογικό ψευδώνυμο, το οποίο έχει χρησιμοποιήσει ο συγγραφέας στα βιβλία: «Το προηγούμενο Κορίτσι» και «Πίστεψέ με». Στο τέλος του βιβλίου, αναφέρει ότι το συγκεκριμένο το είχε εκδώσει και πριν χρόνια, αλλά δεν κατάφερε να έχει την απήχηση που επιθυμούσε και έτσι επέλεξε να το εκδώσει εκ νέου, αλλάζοντάς το ριζικά.