Scroll Top

Λόγος + Τέχνη

Τα βιβλία του μήνα: Φεβρουάριος 2019

feature_img__ta-biblia-tou-mina-febrouarios-2019
“There is no friend as loyal as a book” μας λέει ο αείμνηστος Ernest Hemingway και η συνταντική ομάδα του Artcore Magazine διαλέγει τους καλύτερους φίλους του Φεβρουαρίου.

Ακτοσημεία [Amers], του Saint-John Perse
Μετάφραση: Ελένη Κόλλια
Εκδόσεις Ίκαρος
σελ. 232

Το κορυφαίο έργο του νομπελίστα ποιητή Saint-John Perse, «Ακτοσημεία», κυκλοφορεί στα ελληνικά για πρώτη φορά ολοκληρωμένο. Στην έκδοση περιλαμβάνεται και η συλλογή «Πουλιά», μια σειρά δεκατριών ποιημάτων που είχαν αρχικά γραφτεί για να συνοδεύσουν έργα του ζωγράφου Georges Braque.

Ακόμη περιέχεται η ομιλία αποδοχής του βραβείου Νόμπελ λογοτεχνίας.

[...]Όμως περισσότερο από τρόπος γνώσης, η ποίηση είναι πρωτίστως τρόπος ζωής ― και μάλιστα ζωής εντελούς. Ο ποιητής υπήρχε μέσα στον άνθρωπο των σπηλαίων, θα υπάρχει στον άνθρωπο των ατομικών εποχών διότι είναι εγγενές κομμάτι του ανθρώπου. Από την ποιητική αξίωση, αξίωση πνευματική, γεννήθηκαν οι ίδιες οι θρησκείες, και από την ποιητική χάρη, η σπίθα του θείου ζει αιώνια στον ανθρώπινο πυριτόλιθο. Όταν καταρρέουν οι μυθολογίες, στην ποίηση είναι που βρίσκει καταφύγιο το θείο· ίσως ακόμη και τη μεταβίβασή του. Και έως το κοινωνικό πεδίο και την ανθρώπινη αμεσότητα, όταν οι Αρτοφόροι της αρχαίας πομπής δίνουν τη θέση τους στις Λαμπαδηφόρους, η ποιητική φαντασία είναι εκείνη που πυροδοτεί και πάλι το υψηλό πάθος των λαών σε αναζήτηση διαύγειας[...].

Ένα δικό της δωμάτιο, της Virginia Woolf
Μετάφραση: Βάσια Τζανακάρη
Εισαγωγή: Βάσια Τζανακάρη
Εκδόσεις Μεταίχμιο
σελ. 264

Αν ζήσουµε άλλον έναν αιώνα –µιλάω για τη συλλογική ζωή, που είναι η αληθινή ζωή, και όχι για τις µικρές ζωές που ζούµε ατοµικά– και έχουµε πεντακόσιες λίρες τον χρόνο και ένα δωµάτιο δικό µας η καθεµιά• αν συνηθίσουµε να έχουµε την ελευθερία και το θάρρος να γράφουµε ακριβώς αυτό που σκεφτόµαστε• αν δραπετεύουµε λίγο από το κοινόχρηστο καθιστικό και βλέπουµε τους ανθρώπους όχι πάντα στο πλαίσιο της σχέσης του ενός µε τον άλλον αλλά σε σχέση µε την πραγµατικότητα• καθώς και τον ουρανό και τα δέντρα ή οτιδήποτε όπως είναι στην πραγµατικότητα… αν αντιµετωπίσουµε το γεγονός, γιατί είναι γεγονός, ότι δεν υπάρχει µπράτσο να πιαστούµε, αλλά ότι προχωράµε µόνες και ότι η σχέση µας είναι µε τον κόσµο της πραγµατικότητας κι όχι µε τον κόσµο των ανδρών και των γυναικών, τότε θα υπάρξει η ευκαιρία και η νεκρή ποιήτρια που ήταν η αδελφή του Σαίξπηρ θα ανακτήσει το σώµα που τόσες φορές θυσίασε.

Ένα βιβλίο-ορόσημο για τη γυναικεία χειραφέτηση, ένα επαναστατικό κείμενο από την εμβληματική βρετανίδα συγγραφέα.

Graffiti palace, του A.G. Lombardo
Μετάφραση: Κάλλια Παπαδάκη
Επίμετρο: Κάλλια Παπαδάκη
Εκδόσεις Μεταίχμιο
σελ. 544

Η εκρηκτική τοιχογραφία μιας πολυφυλετικής πόλης, του Λος Άντζελες, ένα αριστουργηματικό ντεμπούτο με στοιχεία από την Οδύσσεια του Ομήρου και επίκεντρο τις Ταραχές του Γουάτς το 1965, του πολλά υποσχόμενου πρωτοεμφανιζόμενου Αμερικανού A. G. Lombardo. 

Ένα οδοιπορικό σε µια πόλη µεταµορφωµένη από την έκρηξη των κατοίκων της στις λαθραίες και αθέατες κοινότητες που αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά του Λος Άντζελες τη δεκαετία του 1960.

Αύγουστος 1965. Το Λος Άντζελες βράζει. Ο Αµέρικο Μονκ, ένας ιδιότυπος καταγραφέας των γκράφιτι της πόλης, προσπαθεί εναγωνίως να επιστρέψει σπίτι, στην αυτοσχέδια κοινότητά του που ζει σ’ έναν λαβύρινθο από κοντέινερ στο λιµάνι, όπου τον περιµένει ως άλλη Πηνελόπη η έγκυος φιλενάδα του. Όµως αυτό συµβαίνει ακριβώς όταν ξεσπούν οι Ταραχές στο Γουότς, και παρότι η ιδιότητα του µελετητή των τοίχων τού επιτρέπει τη διέλευση από τις επικράτειες της εκάστοτε συµµορίας, ο δρόµος του προς το σπίτι δεν θα είναι εύκολος…

Το βιβλίο του πρωτοεµφανιζόµενου στη λογοτεχνία A.G. Lombardo έχει τις ρίζες του στην οµηρική Οδύσσεια και τον Οδυσσέα του Τζόις, στα εµβληµατικά γκράφιτι και τις ταγκιές (υπογραφές των γκραφιτάδων) που δεσπόζουν στην πόλη του Λος Άντζελες και πρωτοεµφανίζονται στα τέλη του 19ου αιώνα –αποτελώντας διακριτή γλώσσα επικοινωνίας των συµµοριών, των αποσυνάγωγων και των πενήτων–, καθώς και στις φυλετικές κοινωνικές ταραχές που διήρκεσαν έξι ολόκληρα µερόνυχτα, συντάραξαν και αιµατοκύλισαν το υποβαθµισµένο Γουότς τη δεκαετία του ’60.

Είναι ένα µυθιστόρηµα που εξελίσσεται µέσα σε µια διαρκή εναλλαγή φωτός και σκοταδιού, λευκού και µαύρου, οι φωτεινές επιγραφές, οι φάροι των περιπολικών, των ασθενοφόρων, των οχηµάτων της πυροσβεστικής αναβοσβήνουν, οι διάτρητοι από σφαίρες φανοστάτες άλλοτε λειτουργούν κι άλλοτε όχι, οι βόµβες µολότοφ εκρήγνυνται µε µια στιγµιαία λάµψη, το ηλιοβασίλεµα λαµπυρίζει αιµάτινο λίγο πριν χαθεί στον µακρινό ορίζοντα, ο καπνός καλύπτει το φως και το σκοτάδι, οι φλόγες µαίνονται, οι µαύροι ξεσηκώνονται ενάντια στους λευκούς και οι λευκοί βιαιοπραγούν κατά των µαύρων, οι τυφλοί βλέπουν και αυτοί που βλέπουν έχουν τυφλωθεί, όλοι και όλα εκπέµπουν ένα επιτακτικό σήµα κινδύνου, ακόµα και ο χρόνος στο γκέτο ισορροπεί σ’ ένα µεταίχµιο, τα δευτερόλεπτα, οι ώρες, οι εβδοµάδες, τα χρόνια συσσωρεύονται πριν να αναλωθούν σ’ ένα εκρηκτικό Τώρα.

Ο χρυσός οίκος, του Σαλμάν Ρούσντι
Μετάφραση: Μπλάνας Γιώργος
Εκδόσεις Ψυχογιός
σελ. 504

Την ημέρα της ορκωμοσίας του Μπαράκ Ομπάμα, ένας αινιγματικός δισεκατομμυριούχος εγκαθίσταται στους «Κήπους», μια παραμυθένια, προστατευμένη γειτονιά στο Γκρίνουιτς Βίλατζ. Οι κάτοικοί της αντιμετωπίζουν με περιέργεια αυτό τον εκκεντρικό νεοφερμένο και την οικογένειά του. Μαζί με το αλλόκοτο όνομα, την περίεργη προφορά και μια αναμφισβήτητη αύρα απειλής, ο Νέρων Γκόλντεν έχει φέρει και τους τρεις γιους του: τον ιδιοφυή αλλά αγοραφοβικό και αλκοολικό Πέτια∙τον Άπου, τον φανταχτερό καλλιτέχνη, αχόρταγο σεξουαλικά και πνευματικά, που η φήμη του φτάνει είκοσι τετράγωνα πιο πέρα∙και τον Ντι, το εικοσιδυάχρονο μωρό της οικογένειας, που κρύβει ένα εκρηκτικό μυστικό. Δεν υπάρχει μητέρα ούτε σύζυγος. Τουλάχιστον, ώσπου η Βασιλίσα, μια λυγερή Ρωσίδα μετανάστρια, διπλαρώνει τον εβδομηντάρη Νέρωνα, και γίνεται η βασίλισσά του, μια βασίλισσα που χρειάζεται διάδοχο.

Οδηγός μας στον κόσμο των Γκόλντεν είναι ο γείτονάς τους ο Ρενέ, ένας φιλόδοξος νεαρός κινηματογραφιστής, που μαζεύει υλικό για να κάνει μια ταινία για τους Γκόλντεν. Υποκύπτοντας στη γοητεία τους, μπλέκεται μοιραία στους καβγάδες, στις απιστίες και, ναι, στα εγκλήματά τους. Στο μεταξύ, σαν άσχημο αστείο, ένας κακός που μοιάζει να βγήκε από κόμικ ξεκινάει μια χοντροκομμένη προεδρική καμπάνια που αναστατώνει όλη τη Νέα Υόρκη.

Με φόντο την κουλτούρα και την πολιτική της σημερινής Αμερικής, «Ο χρυσός οίκος» σηματοδοτεί τη θριαμβευτική και συναρπαστική επάνοδο του Ρούσντι στον ρεαλισμό. Μια δυνατή και επίκαιρη ιστορία ειπωμένη με την τόλμη και τη μαεστρία που χαρακτηρίζουν πάντα το έργο του διάσημου συγγραφέα.

Ο άλλος μέσα του, του Sam Shepard
Μετάφραση: Παπαδημητρίου Χίλντα
Εκδόσεις Πατάκη
σελ. 248

Η αγωνιώδης και υπαινικτική αφήγηση του Σαµ Σέπαρντ ξεκινά µ’ έναν άνδρα στο σπίτι του, το χάραµα, ο οποίος περιστοιχισµένος από λεύκες και τα µακρινά ουρλιαχτά των κογιότ διαπλέει ήρεµα την απόσταση µεταξύ παρόντος και παρελθόντος. Σταδιακά, οι µνήµες τον κυριεύουν όλο και πιο πολύ: νοερά βλέπει τον εαυτό του σε τροχόσπιτο κινηµατογραφικού συνεργείου, το νεανικό του πρόσωπο τον κοιτάζει από έναν καθρέφτη πλαισιωµένο µε φωτάκια. Στα όνειρα και στα οράµατά του βλέπει τον νεκρό πατέρα του, βλέπει τη χαµένη Αµερική της παιδικής του ηλικίας και, πιο εµµονικά, τη νεαρή ερωµένη του πατέρα του, µε την οποία τα έµπλεξε και ο ίδιος, πυροδοτώντας έτσι µια τραγωδία που τον ακολουθεί ακόµα…

Το θεατρικό τέµπο, η ποιητική γλώσσα και το τραχύ χιούµορ αναµειγνύονται σ’ αυτόν τον συναρπαστικό στοχασµό πάνω στη φύση της εµπειρίας, έναν στοχασµό θριαµβικό και συγχρόνως αλλόκοτα ονειρικό, σπαραχτικό και αξέχαστο.

Η πραγµατικότητα είναι υπερτιµηµένη.Αυτό που αποµένει είναι τα λόγια γραµµένα σε ένα διόραµα που ξετυλίγεται µπροστά σου, σηµάδια από σκονισµένες φωτογραφίες που ξεκολλούν από τη µνήµη, µια θρηνωδία χαµένων φωνών που πλανιούνται στις Μεγάλες Αµερικάνικες Πεδιάδες. Το «Ο άλλος µέσα του» είναι ένας άτλαντας συγχωνεύσεων, σηµαδεµένος από την µπότα εκείνου που βαδίζει ενστικτωδώς, µε ανοιχτά µάτια, στις εκτάσεις των απόκοσµων δρόµων του

Εξαιρετικό απόσταγµα όλων των θεµάτων που σηµάδεψαν την πορεία του

Λόγος στοχαστικός και αποχαιρετιστήριος, µε φόντο το παλλόµενο τοπίο της αµερικανικής φύσης

Ατόφια η εκδοχή του Σέπαρντ για την Αµερική, µυθική και ροµαντική µε τον δικό του µεταµοντέρνο τρόπο. Ένα είδος µανιφέστου ακεραιότητας στην επιµονή του να µην προσφέρει στους αναγνώστες τις εύκολες απαντήσεις

Είναι εντυπωσιακό το πόσο ανάγλυφα µας δίνει ολόκληρη την πορεία του ως αφηγητή ιστοριών...

1
Μοιράσου το