Λόγος + Τέχνη

Άναψα το τσιγάρο μου
και πέταξα το κουτί τα σπίρτα στο δρόμο
δεν ήταν το κουτί τα σπίρτα
ήταν η κατάσταση που μου έφυγε απ’ τα χέρια
συνεργώντας τα μάλλινα καφέ μου γάντια
σε χίλια σκαλιά φωταγωγημένα οι νευρώσεις μου
τρίζοντας. Κι αν είπα γραφικότητα τέτοια παραζάλη
ήταν γιατί, ώσπου να βάλω το κλειδί στην πόρτα,
η γλώσσα της καμπάνας πρήστηκε
ξανάγινε η φάτνη των αλόγων σταύλος
στο πεζοδρόμιο κατρακύλησε
η αιωνιότητα που μου ανήκε
τα συγκλίνοντα περιστατικά –και τα φάρμακα–
παρατάσεις.

Ώς πότε κωδωνοστάσιο

ή με τέτοια μελαγχολία ευθυτενής
και πώς άρα εξαιρετέα η φύρα μου
λέω ν’ αρκεστώ στο δάνειο, στο λίγο πράμα
θελήματα και βοηθητική
όπου κλειστό παράθυρο να βρίσκομαι σπίτι μου.
Να μην είμαι πάρεξ ένα δαδί που καπνίζει.
Που σβήσει ανάψει φέρνει δάκρυα στα μάτια.
Ανίδεη τι θα γίνει το γεφύρι τη νύχτα
αν δέσω τις όχθες μου όπως σταυρώνω τα χέρια.

Σ’ αυτό το σπίτι
αν δεν είσαι πλάστιγγα δε μετράς
σ’ αυτή τη γη
αν είσαι δέντρο παλεύεις με την άσφαλτο
σ’ αυτό τον αιώνα
αν δεν είσαι γελωτοποιός
πνίγεσαι στα δάκρυα.