Αμερικανικό ειδύλλιο, του Philip Roth
Το ότι οι άνθρωποι ήταν πολυσχιδή πλάσματα δεν ήταν έκπληξη για τον Σουηδό, όσο κι αν τον σόκαρε πάντα λιγάκι το να το συνειδητοποιεί ακόμα μια φορά όταν κάποιος τον απογοήτευε. Αυτό που του φαινόταν περίεργο ήταν το πώς οι άνθρωποι εξαντλούσαν τον εαυτό τους, εξαντλούσαν την όποια πάστα από την οποία ήταν φτιαγμένοι όπως ήταν φτιαγμένοι και, αδειασμένοι πια από τον εαυτό τους, μεταβάλλονταν σ’ εκείνο το είδος ανθρώπου για τους οποίους οι ίδιοι δεν αισθάνονταν κάποτε παρά μονάχα οίκτο. Λες και, μόλο που η ζωή τους ήταν πλούσια και γεμάτη, είχαν σιχαθεί τον εαυτό τους και δεν έβλεπαν την ώρα ν’ απαλλαγούν από την πνευματική και σωματική τους υγεία κι από κάθε αίσθηση μέτρου ώστε να κατρακυλήσουν σ’ αυτό τον άλλον εαυτό, τον αληθινό, που ήταν μια πέρα για πέρα αυταπατώμενη νούλα. Λες και το να βρίσκεται σε αρμονία με τη ζωή ήταν κάτι το τυχαίο που μπορούσε μερικές φορές να συμβεί στον τυχερό νέο, αλλά κατά τα άλλα ήταν κάτι για το οποίο οι άνθρωποι δεν είχαν καμιά απολύτως κλίση. Τι παράξενο. Και τι παράξενος που φάνταζε στα ίδια του τα μάτια όταν σκεφτόταν πως αυτός, που θεωρούσε ανέκαθεν ότι είχε την ευτυχία να συγκαταλέγεται στους αναρίθμητους ανοχύρωτους φυσιολογικούς ανθρώπους, μπορεί στην ουσία να ήταν μια ανωμαλία, ξένος ως προς την πραγματική ζωή επειδή ακριβώς είχε τόσο γερές ρίζες.
~ Στη φωτογραφία ο Philip Roth το 1968, μέσα από τον φακό του Bob Peterson.
