Λόγος + Τέχνη

…………………

Ο αδιαίρετος κόσμος συνεχής είναι κι αυτοτελής

Και εγώ δεν είμαι παρά μια πλαστή εικόνα της παραίσθησης

Η αθάνατη ψυχή μου καμπυλώνεται

καθώς δίπλα απ’ την υπερπύκνωση περνά

Η Γη είναι επίπεδη

Ο ουρανός παρελθοντολογεί

Εσαεί κι αυτοστιγμεί αναλίσκεται ο θαυμαστός αυτός κόσμος

Ο δίπολος.

Αόρατος ο χρόνος για τα θνητά μας μάτια

Στο κενό με παρασέρνει αυτός ο στρόβιλος της ύλης

Γνωρίζω πια πως τίποτα δεν υπάρχει, που μέσα μου να μη βρίσκεται

Είμαι το σύμβολο του σύμπαντος κόσμου!

Η σκιά του Ήλιου με τυφλώνει

Ο έρωτας-πόλεμος με κοινωνεί

Όλα συγκλίνουν στο Μηδέν

Μέσα σ’ αυτήν τη δίνη στροβιλίζεται απείρως κι αμφιτρόπως

ολάκερος ο ενεργειακός ωκεανός.

Μόνο του κι ολόκληρο, στέκει το Μηδέν,

καταμεσίς του κόσμου.

Και τα χωράει όλα!

Και τίποτα δεν είναι!