Σπήλαιο
Αναρίθμητα σινιάλα αστεριών έπεφταν στο διψασμένο μου σώμα. Οι οφθαλμοί μου αγόρευαν τη σιωπή
Απέραντοι κατάμαυροι ουρανοί με νεφέλες πορφυρές με σημάδευαν
Κάτω από το βάρος τους γονάτισα σκεφτικός
Ήμουν στιγμή.
Για χρόνια μέσα στο κλουβί της ύπαρξης σερνόμουνα
Κρούοντας το κώδωνα του κινδύνου
Όλοι οι ζωντανοί με μίσησαν
Βάλθηκαν να με κυνηγούν
Ήθελαν το κεφάλι μου, το φτιαγμένο από στάχτη
Πριν προλάβουν να με πιάσουν στα ασημένια τους χέρια
Εξανεμίστηκα
Έγινα θάνατος
Με μάτια τετράγωνα εκλιπαρούσαν για έλεος
Δεν ήξερα το νόημα αυτής της λέξης
Τους αφάνισα άπαντες.
