Το μετα-αποκαλυπτικό σύμπαν του Martin Wittfooth
Οι εσκεμμένα αλληγορικοί πίνακές του έχουν ως πρωταγωνιστές ζώα, τα οποία με την πρώτη ματιά δίνουν την εντύπωση όμορφων κι ευτυχισμένων όντων. Παρατηρώντας τα λίγο πιο προσεκτικά, θα διακρίνεις σε αυτά θλίψη κι απόγνωση, ως αποτέλεσμα των κλιματικών αλλαγών και των επιπτώσεών τους.
Δεν είναι όμως μόνο οι απρόβλεπτες κλιματολογικές συνθήκες αυτές που τον προβληματίζουν. Στις ανησυχίες του περιλαμβάνονται επίσης οι πολιτικές και κοινωνικές εντάσεις, η επιμονή των θρησκευτικών δογμάτων και η τυφλή εμπιστοσύνη που επιδεικνύουν σε αυτά οι πιστοί. Ο ίδιος προσδιορίζει τη δουλειά του ως ένα είδος οπτικής αλληγορίας των σύγχρονων ζητημάτων, το καθένα με τη δική του ιδιοσυγκρασία, τα οποία προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει μέσω της τέχνης του.
Τα ζώα είναι μια εγγενής υποδήλωση της απούσας ανθρώπινης μορφής που επιτρέπουν τη σύσταση θεμάτων και ιδεών τα οποία μας αγγίζουν. Βασικός του στόχος είναι να προβάλλει μέσω των έργων του κομμάτια του εαυτού μας. Έχει διαπιστώσει πως η παρουσία της ανθρώπινης φιγούρας αφηγείται στην ουσία τη δική της ιστορία, αφαιρώντας από τον θεατή τη δυνατότητα να δει σε αυτό στοιχεία της δικής του προσωπικότητας.
Η κλασσική προσέγγισή του στη ζωγραφική οφείλεται κατά κύριο λόγο στην αυθεντική ματιά που κρύβουν οι κλασσικοί πίνακες. Αποτελώντας ένα είδος ιστορικής χρονοκάψουλας, συγχωνεύουν φιλοσοφίες και αντιλήψεις του παρελθόντος κι αντιπροσωπεύουν αυτή την ανάγκη που είχαν οι καλλιτέχνες ανέκαθεν · το γεγονός δηλαδή πως όλοι έχουμε λίγο ή πολύ το ένστικτο ή την επιθυμία να επεξεργαστούμε την αλήθεια όπως την αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας και τις σκέψεις μας και να την μετουσιώσουμε σε αυτό το «κάτι» που θα μοιραστούμε με τους υπόλοιπους.
Παντού και πάντα, είμασταν απασχολημένοι δημιουργώντας πράγματα στο παρόν, με μοναδικό σκοπό να επικοινωνήσουμε κάτι κι άρα να στείλουμε ένα μήνυμα στο μέλλον.
Η φωτιά κι ο καπνός συναντώνται συχνά στους πίνακές του είτε ως βίαια και τραχιά σύμβολα καταστροφής είτε ως στοιχεία που αντικαθιστούν εδραιωμένα σύμβολα της κλασσικής τέχνης, όπως για παράδειγμα το φωτοστέφανο. Ειδικότερα για τη φωτιά, η ένταξή της υποστηρίζεται από τα γνωρίσματά της ως ζωντανό και μεταλλασσόμενο στοιχείο που επηρεάζει το χρώμα και τη θερμοκρασία των γειτονικών σε αυτή στοιχείων, προσδίδοντάς τους μεγαλύτερη δυναμική.
Οι διαστάσεις του καμβά του καθορίζονται από το ζώο που πρωταγωνιστεί κάθε φορά. Αν για παράδειγμα αυτό είναι ένα άγριο θηλαστικό, όπως μια τίγρης, τότε ο πίνακας πρέπει να διαθέτει τις ανάλογες διαστάσεις προκειμένου να δημιουργείται η ψευδαίσθηση της «φυσικής» παρουσίας του στον χώρο όπου εκτίθεται.
Βασικές πηγές έμπνευσής του αποτελούν συζητήσεις με φίλους του, άλλους καλλιτέχνες, μουσικούς, συγγραφείς καθώς και πολλά podcasts και audiobooks που ακούει, ενώ δουλεύει. Μεγάλη σημασία έχουν επίσης οι επισκέψεις σε γκαλερί και μουσεία τέχνης, αλλά και στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας των οποίων τα διοράματα έχουν χρησιμοποιηθεί ως ένθετα στοιχεία στη δουλειά του.
Θεωρεί ιδιαίτερα σημαντική την επαφή του καλλιτέχνη με την υπόλοιπη κοινωνία, καθώς το έργο που πέραν των προσωπικών αναγκών του έχει δημιουργηθεί και για να μεταδώσει τα μηνύματά του, τόσο στο μελλοντικό θεατή όσο στον σύγχρονο. Κάθε πίνακας του Martin Wittfooth, όπως αντίστοιχα και κάθε δημιούργημα του ανθρώπινου είδους, παρέχει κι από ένα μικρό κομμάτι παζλ της ιστορίας που μοιραζόμαστε όλοι στο διάβα μας από τη ζωή.
Οι προσωπικές του εκθέσεις διαμορφώνονται υπό το πρίσμα ενός κεντρικού θέματος, το οποίο ήταν και η βασική ιδέα που μελετούσε ενδελεχώς εκείνη την χρονική περίοδο. Κάθε πίνακάς του λειτουργεί ως πηγή για τη γέννηση του επόμενου, με την έννοια ότι έχοντας κατά νου την παραπάνω κεντρική ιδέα, το έργο που είναι στο στάδιο της επεξεργασίας να αποτελεί κατά κάποιο τρόπο έμπνευση για το νέο.
Στόχος του είναι, καθώς δημιουργεί τα επόμενα χρόνια, να ανακαλύπτει συνεχώς νέες τεχνικές και να μην θεωρήσει ποτέ δεδομένη τη μέθοδο με την οποία προσεγγίζει την τέχνη. Νιώθει ευτυχής που έχει πέσει στην τρύπα, όπως κι ο λαγός στην «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» κι ελπίζει η εξερεύνησή του να είναι ατέλειωτη κι εποικοδομητική.
